پرش به محتوا

سیاست صنعتی سبز

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
سیاست صنعتی سبز
سیاست صنعتی سبز رفع نارسایی‌های بازار و حفاظت از محیط زیست است.

سیاست صنعتی سبز (انگلیسی: Green industrial policy یا (GIP) یک سیاست استراتژیک یک دولت است که تلاش می‌کند توسعه و رشد صنایع سبز را برای گذار به سمت اقتصاد کم‌کربن تسریع کند.[۱][۲] سیاست صنعتی سبز ضروری است زیرا صنایع سبز مانند انرژی‌های تجدیدپذیر و زیرساخت‌های حمل و نقل عمومی کم کربن با هزینه‌های بالا و خطرات زیادی از نظر اقتصاد بازار روبرو هستند.[۳] بنابراین، تا زمانی که از نظر تجاری قابل دوام باشند، نیازمند حمایت بخش دولتی در قالب سیاست صنعتی هستند.[۳] دانشمندان علوم طبیعی هشدار می‌دهند که باید اقدامات فوری برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای و کاهش اثرات تغییرات آب و هوایی انجام شود. دانشمندان علوم اجتماعی استدلال می‌کنند که کاهش تغییرات آب و هوایی نیاز به مداخله دولت و اصلاحات حاکمیتی دارد.[۴][۵][۶][۷] بنابراین، دولت‌ها از GIP برای رسیدگی به مسائل اقتصادی، سیاسی و زیست‌محیطی تغییرات آب و هوایی استفاده می‌کنند. GIP برای تحول پایدار اقتصادی، نهادی و تکنولوژیکی مفید است. این فراتر از ساختار اقتصادی بازار آزاد است تا به شکست‌های بازار و مشکلات تعهدی که مانع سرمایه‌گذاری پایدار می‌شود، رسیدگی کند[۸] GIP مؤثر، حمایت سیاسی از مقررات کربن را ایجاد می‌کند، که برای گذار به سمت اقتصاد کم‌کربن ضروری است.[۹] چندین دولت از انواع مختلفی از GIP استفاده می‌کنند که منجر به نتایج مختلفی می‌شود.

GIP و سیاست صنعتی مشابه هستند، اگرچه GIP چالش‌ها و اهداف منحصر به فردی دارد. GIP با چالش خاصی در زمینه آشتی دادن مسائل اقتصادی و زیست‌محیطی مواجه است. با درجه بالایی از عدم اطمینان در مورد سودآوری سرمایه‌گذاری سبز سروکار دارد. علاوه بر این، به عدم تمایل صنعت به سرمایه‌گذاری در توسعه سبز می‌پردازد و به دولت‌های فعلی کمک می‌کند تا بر سیاست‌های آب و هوایی آینده تأثیر بگذارند.[۱۰]

جستارهای وابسته

[ویرایش]

منابع

[ویرایش]
  1. Cosbey, Aaron (2013-10-30). "Green Industrial Policy and the World Trading System" (PDF). ENTWINED Issue Brief. 17: 3 – via ENTWINED.
  2. Schmitz, Hubert; Johnson, Oliver; Altenburg, Tilman (2015-11-02). "Rent Management – The Heart of Green Industrial Policy". New Political Economy. 20 (6): 813. doi:10.1080/13563467.2015.1079170. ISSN 1356-3467.
  3. ۳٫۰ ۳٫۱ Koh, Jae Myong (2018). Green Infrastructure Financing: Institutional Investors, PPPs and Bankable Projects. London: Palgrave Macmillan. شابک ‎۹۷۸−۳−۳۱۹−۷۱۷۶۹−۲.
  4. Nicholas, Stern (2006). The economics of climate change: the Stern review. Cambridge, UK: Cambridge University Press. p. 2.
  5. Meadowcroft, James (2011-06-01). "Engaging with the politics of sustainability transitions". Environmental Innovation and Societal Transitions. 1 (1): 70–75. doi:10.1016/j.eist.2011.02.003.
  6. Rodrik, Dani (2014-10-01). "Green industrial policy". Oxford Review of Economic Policy. 30 (3): 470–471. doi:10.1093/oxrep/gru025. ISSN 0266-903X.
  7. Schmitz et al. 2015, p. 812.
  8. Karp, Larry; Stevenson, Megan (2012). "Green Industrial Policy Trade and Theory" (PDF). Policy Research Working Paper. 6238: 2 – via The World Bank.
  9. Meckling, Jonas; Kelsey, Nina; Biber, Eric; Zysman, John (2015-09-11). "Winning coalitions for climate policy". Science. 349 (6253): 1170–1171. doi:10.1126/science.aab1336. PMID 26359392.
  10. Karp & Stevenson 2012, p. 1.