پرش به محتوا

سیاست اروپا

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
شورای اروپامنطقه شنگنانجمن تجارت آزاد اروپامنطقه اقتصادی اروپامنطقه یورواتحادیه اروپااتحادیه گمرکی اتحادیه اروپاAgreement with EU to mint eurosگوآمCentral European Free Trade Agreementشورای نوردیکانجمن بالتیکبنلوکسگروه ویشگرادCommon Travel Areaسازمان همکاری اقتصادی دریای سیاهUnion Stateسوئیسایسلندنروژلیختن‌اشتاینسوئددانمارکفنلاندلهستانجمهوری چکمجارستاناسلواکییوناناستونیلتونیلیتوانیبلژیکهلندلوکزامبورگایتالیافرانسهاسپانیااتریشآلمانپرتغالاسلوونیمالتقبرسایرلندبریتانیاکرواسیرومانیبلغارستانترکیهموناکوآندوراسان مارینوواتیکانگرجستاناوکراینجمهوری آذربایجانمولداویارمنستانروسیهبلاروسصربستانآلبانیمونته‌نگرومقدونیه شمالیبوسنی و هرزگوینKosovo (UNMIK)
A clickable دیاگرام اویلر showing the relationships between various multinational European organisations and agreements.

سیاست اروپا به سیاست‌های دائماً در حال تحول در قاره اروپا می‌پردازد.[۱] این موضوع به دلیل شماری از عوامل از جمله تاریخ گسترده دولت‌های ملی در جغرافیای این منطقه و همچنین روند مدرن شدن امروزی کشورها به سمت افزایش وحدت سیاسی و یکارچگی روزافزون بین کشورهای اروپایی، بسیار جزئی تر از دیگر قاره‌ها است.

سیاست کنونی اروپا را می‌توان درون رویدادهای تاریخی در داخل این قاره سرسبز ردیابی کرد. به همین ترتیب، جغرافیا، اقتصاد و فرهنگ به ساختار سیاسی کنونی اروپا کمک کرده است.[۱]

سیاست مدرن اروپا از زمان فروپاشی پرده آهنین و فروپاشی بلوک شرق و تشکیل کشورهای جدید از دل کشورهای کمونیستی، تحت سلطه کشورهای بلوک غرب و اتحادیه اروپا است.[۲] پس از پایان جنگ سرد، اتحادیه اروپا همواره به سمت شرق گسترش یافته و کشورهای کمونیستی پیشین را نیز دربر گرفته است. از ۳۱ ژانویه ۲۰۲۰، اتحادیه اروپا دارای ۲۷ کشور به عنوان عضو دائم است.[۳]

با این حال، تعدادی سازمان بین‌المللی دیگر که عمدتاً از کشورهای اروپایی تشکیل شده‌اند یا صراحتاً ادعای منشأ اروپایی دارند، از جمله شورای اروپا با ۴۶ کشور - نخستین سازمان اروپایی پس از جنگ جهانی دوم که به عنوان پیشرو در اروپا شناخته می‌شود، وجود دارد. در این سازمان، ۵۷ کشور برای امنیت و همکاری در اروپا (OSCE) فعال هستند و با یکدیگر همکاری می‌کنند.[۴]

فضای سیاسی مدرن

[ویرایش]
نقشه کشورهای اروپایی با رنگ آمیزی درصد آرای حزب حاکم در انتخابات گذشته در سال ۲۰۲۲

علیرغم بهبود گسترده روابط میان روسیه و کشورهای اروپای غربی پس از پایان جنگ سرد، اخیراً تنش‌ها بر سر گسترش سازمان‌های «غربی»، به‌ویژه اتحادیه اروپا و ناتو، به سمت شرق به کشورهای اتحاد جماهیر شوروی سابق افزایش یافته است.[۴] این گسترش در نهایت منجر به آغاز درگیری در این قاره شد.

در این میان، بسیاری از کشورهای اروپایی یا به عضویت اتحادیه اروپا درآمده اند یا خواسته خود را برای پیوستن به اتحادیه اروپا ابراز و اعلام کرده‌اند.

درگیری‌ها و تنش‌های نظامی به نسبت کمتری در اروپا وجود دارد، اگرچه مشکلاتی در بالکان غربی، قفقاز، ایرلند شمالی در بریتانیا و کشور باسک در اسپانیا وجود دارد.[۵]

بر اساس بررسی داده‌های سال ۲۰۰۷ که در سال ۲۰۰۸ توسط خانه آزادی منتشر شد، کشورهای اروپایی که نمی‌توانند دموکراسی‌های انتخاباتی لیبرال طبقه‌بندی شوند عبارتند از آذربایجان، بلاروس، بوسنی، قزاقستان و روسیه.[۶] در میان این کشورها تنها بوسنی سابقه عضویت در اتحاد جماهیر شوروی را ندارد

اتحادیه‌ها، سازمان‌ها و اتحادهای بین‌المللی

[ویرایش]
  کشور عضو اتحادیه اروپا
  عضو منطقه اقتصادی اروپا به عنوان نامزد اتحادیه اروپا
  عضو سازمان توسعه اقتصادی و دموکراسی گوآم
  عضو مجمع اقتصادی اوراسیا

کشورهای اروپایی عضو شمار زیادی از سازمان‌های بین‌المللی هستند که عمدتاً شامل فعالیت‌ها و همکاری‌های اقتصادی هستند، اگرچه تعدادی از آنها سیاسی هستند یا هر دو. اتحادیه‌های سیاسی اصلی در زیر به تفصیل آمده است.

اتحادیه اروپا

[ویرایش]
همچنین ببینید: سیاست اتحادیه اروپا، گسترش اتحادیه اروپا، گسترش آینده اتحادیه اروپا، روابط خارجی اتحادیه اروپا، مشارکت شرقی

اتحادیه اروپا یا EU یک اتحادیه سیاسی است که از ۲۷ کشور مستقل تشکیل شده است. این کشورها فعالیت‌های زیادی دارند که مهم‌ترین آنها بازاری واحد و مشترک است که از اتحادیه گمرکی، یک ارز واحد (که قوانین مرتبط با آن در ۲۰ کشور از ۲۷ کشور عضو تصویب شده است)،[۷] یک سیاست کشاورزی مشترک و یک سیاست مشترک شیلات تشکیل شده. اتحادیه اروپا همچنین ابتکارات مختلفی برای هماهنگی فعالیت‌های کشورهای عضو خود دارد.

اتحادیه اروپا که غالباً به عنوان یک واحد سیاسی-اقتصادی در نظر گرفته می‌شود، دومین اقتصاد بزرگ جهان با تولید ناخالص داخلی اسمی ۱۴٫۹ تریلیون دلار در سال ۲۰۲۰ میلادی است.[۸] همچنین روند حرکت به سمت افزایش همکاری در زمینه دفاع مشترک و سیاست خارجی مشترک و همسو نیز میان کشورهای عضو آن وجود دارد.

این اتحادیه در طول زمان از یک اتحادیه با اولویت در درجه اول اقتصادی به یک اتحادیه به‌طور فزاینده سیاسی تبدیل شده است. این روند با افزایش تعداد حوزه‌های سیاستی که در صلاحیت اتحادیه اروپا قرار می‌گیرند برجسته می‌شود. قدرت سیاسی تمایل دارد از کشورهای عضو به اتحادیه اروپا منتقل شود. توسعه بیشتر صلاحیت‌های سیاسی اتحادیه اروپا موضوع بحث‌های سنگین در داخل و میان برخی از کشورهای عضو این اتحادیه است.[۹]

شورای اروپا

[ویرایش]
مقالهٔ اصلی: شورای اروپا

شورای اروپا ۴۶ کشور اروپایی را گرد هم می‌آورد که شامل تمامی کشورهای این قاره به استثنای روسیه است که در سال ۲۰۲۲ پس از حمله به اوکراین و بلاروس از این سازمان اخراج شد.[۱۰] این سازمان که در سال ۱۹۴۹ بنیانگذاری شد، قدیمی‌ترین سازمان اروپایی است که امیدهای پس از جنگ برای همکاری صلح‌آمیز را تجسم می‌دهد و بر سه هدف قانونی ارتقای حقوق بشر، دموکراسی و حاکمیت قانون متمرکز است. این سازمان به مسائل اقتصادی و دفاعی نمی‌پردازد. دستاورد اصلی آن کنوانسیون اروپایی حقوق بشر است که ۴۶ طرف متعاهد خود را ملزم به حمایت از حقوق اولیه انسانی شهروندان خود می‌کند و دادگاه استراسبورگ موظف است تا آن را اجرا کند.[۱۱] شورای اروپا به عنوان یک سازمان بین دولتی کلاسیک، دارای بازوی پارلمانی در نظر گرفته می‌شود و هیچ‌یک از اختیارات فراملی اتحادیه اروپا را ندارد؛ بنابراین می‌توان آن را با نسخه اروپایی سازمان ملل مقایسه کرد.

جامعه سیاسی اروپا

[ویرایش]
مقالهٔ اصلی: جامعه سیاسی اروپا

جامعه سیاسی اروپا (EPC) در اکتبر ۲۰۲۲ پس از حمله روسیه به اوکراین تشکیل شد.[۱۲] این گروه برای نخستین بار در اکتبر ۲۰۲۲ میلادی در پراگ، پایتخت جمهوری چک و با شرکت کنندگانی از ۴۴ کشور اروپایی و همچنین نمایندگان اتحادیه اروپا تشکیل جلسه داد. دو کشور روسیه و بلاروس (در پی حمله و درگیری با اوکراین) به نشست گشایش این جامعه دعوت نشدند. پیش‌بینی شده است که این گروه در هر سال دو بار تشکیل جلسه عمومی دهد.

جامعه انتخاب دموکراتیک

[ویرایش]
مقالهٔ اصلی: جامعه انتخاب دموکراتیک

جامعه انتخاب دموکراتیک (CDC) در دسامبر ۲۰۰۵ با تحریک اولیه اوکراین و گرجستان توسط روسیه تشکیل شد و متشکل از شش کشور پس از فروپاشی شوروی (اوکراین، گرجستان، مولداوی، و سه عضو مجمع بالتیک استونی، لتونی و لیتوانی) بود. و سه کشور دیگر اروپای شرقی و مرکزی (اسلوونی، رومانی و مقدونیه شمالی). این مجمع و مجمع دریای سیاه (BSF) سازمان‌هایی نزدیک به هم هستند. همچنین کشورهایی به عنوان ناظر (شامل ارمنستان، بلغارستان و لهستان) در جلسات آنها شرکت می‌کنند.[۱۳]

دقیقاً همانند سازمان توسعه اقتصادی و دموکراسی گوآم که پیش از آن، این مجمع عمدتاً با هدف مقابله با نفوذ فدراسیون روسیه در منطقه مدنظر تمرکز می‌کند. این تنها مجمع بین‌المللی است که در فضای پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی متمرکز است و کشورهای بالتیک نیز در آن شرکت می‌کنند. سه کشور دیگر پس از فروپاشی شوروی در آن، همگی از اعضای گوآم هستند.[۱۴]

اتحادیه اقتصادی اوراسیا

[ویرایش]
مقاله‌های اصلی: اتحادیه اقتصادی اوراسیا و گسترش اتحادیه اقتصادی اوراسیا

اتحادیه اقتصادی اوراسیا یک اتحادیه اقتصادی است که کشورهای تشکیل شده پس از فروپاشی شوروی آنرا تشکیل داده‌اند. این معاهده با هدف ایجاد EEU در ۲۹ مه ۲۰۱۴ توسط رهبران سه کشور بلاروس، قزاقستان و روسیه امضا شد و در ۱ ژانویه ۲۰۱۵ لازم الاجرا شد[۱۵] سپس معاهداتی با هدف الحاق و عضویت ارمنستان و قرقیزستان به اتحادیه اقتصادی اوراسیا به ترتیب در ۹ اکتبر ۲۰۱۴ و ۲۳ دسامبر همان سال امضا و تصویب شد. معاهده الحاق ارمنستان نیز در ۲ ژانویه ۲۰۱۵ لازم الاجرا شد.[۱۶] اگرچه معاهده الحاق قرقیزستان تا ماه مه ۲۰۱۵ لازم الاجرا نشد، به شرطی که به تصویب رسیده باشد،[۱۷] از روز بنیانگذاری به عنوان یک کشور لحق شده، در EEU شرکت خواهد کرد.[۱۸][۱۹][۲۰][۲۱][۲۲] از مولداوی و تاجیکستان به عنوان اعضای آینده این اتحادیه اقتصادی یاد می‌شود.

مجمع پارلمانی یورونست

[ویرایش]

مجمع پارلمانی یورونست یک مجمع میان پارلمانی است که در آن اعضای پارلمان اروپا و پارلمان‌های ملی چندین کشور پساشوروی شامل اوکراین، مولداوی، بلاروس، ارمنستان، آذربایجان و گرجستان در آن شرکت می‌کنند و هدف آن، ایجاد و برقراری روابط سیاسی و اقتصادی نزدیکتر با اتحادیه اروپا است.[۲۳]

کشورهای مشترک المنافع

[ویرایش]

کشورهای مستقل همسود (مشترک المنافع) (CIS) یک کنفدراسیون متشکل از ۱۲ کشور از ۱۵ کشور اتحاد جماهیر شوروی سابق است (به استثنای سه کشور بالتیک).[۲۴] اگر چه کشورهای مستقل همسود دارای اختیارات فراملی اندکی هستند، اما بیش از یک سازمان صرفاً نمادین است و دارای قدرت‌های هماهنگ‌کننده در حوزه‌های تجارت، مالی، قانون گذاری و امنیت است. مهم‌ترین مسئله مطرح شده برای کشورهای مستقل همسوددر نشست‌ها، ایجاد یک منطقه آزاد تجاری کامل و اتحادیه اقتصادی میان تمامی کشورهای عضو است که از سال ۲۰۰۵ میلادی راه اندازی شده است. همچنین همکاری در زمینه دموکراسی سازی و پیشگیری از جرم و جنایت فرامرزی را ارتقا داده است. علاوه بر این، شش عضو CIS یک معاهده امنیت جمعی به نام سازمان پیمان امنیت جمعی را امضا کردند که یک ائتلاف نظامی بین دولتی در منطقه اوراسیا است.[۲۵]

جامعه برای دموکراسی و حقوق ملل

[ویرایش]
مقالهٔ اصلی: مجمع دموکراسی و حقوق ملل

سرزمین‌های مورد مناقشه که پس از فروپاشی شوروی و به تحریک فدراسیون روسیه علیه حاکمیت خود اقدام کردند و برای استقلال کوشیدند، یعنی آبخازستان، اوستیای جنوبی و ترانس نیستریا همگی اعضای مجمع دموکراسی و حقوق ملل هستند که هدف آن ایجاد ادغام نزدیکتر بین اعضا است.[۲۶]

سازمان پیمان آتلانتیک شمالی

[ویرایش]
مقاله‌های اصلی: ناتو، روابط خارجی ناتو، طرح اقدام مشارکت فردی، و مشارکت برای صلح

سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) یک پیمان نظامی از کشورهای اروپایی است که با همراهی ایالات متحده آمریکا و کانادا است. این سازمان به عنوان یک اقدام امنیتی جمعی پس از جنگ جهانی دوم بنیانگذاری شد و هدف آن، جلوگیری از گسترش نفوذ شوروی بود.[۲۷]

این ماده به این منظور در نظر گرفته شده بود که اگر اتحاد جماهیر شوروی به متحدان اروپایی ایالات متحده حمله کند، به گونه ای برخورد شود که گویی حمله ای به خود ایالات متحده است که بزرگ‌ترین ارتش را دارد و بنابراین می‌تواند مهم‌ترین را ارائه دهد. تلافی با این حال، تهاجم وحشتناک شوروی به اروپا هرگز رخ نداد. در عوض، این ماده برای اولین بار در تاریخ معاهده در ۱۲ سپتامبر ۲۰۰۱ در پاسخ به حملات ۱۱ سپتامبر به ایالات متحده در روز قبل مورد استناد قرار گرفت.

سازمان دموکراسی و توسعه اقتصادی گوام

[ویرایش]

سازمان دموکراسی و توسعه اقتصادی گوام یک سازمان منطقه ای متشکل از چهار کشور مستقل مشترک المنافع است: گرجستان، اوکراین، آذربایجان و مولداوی. این گروه به عنوان راهی برای مقابله با نفوذ روسیه در منطقه ایجاد شد و از حمایت و تشویق ایالات متحده برخوردار شد.[۲۸] اگرچه در مقطعی به‌طور کلی رکود در نظر گرفته می‌شد، تحولات اخیر باعث گمانه زنی‌هایی در مورد احیای احتمالی این سازمان شده است.

فشارهای تجزیه طلبانه و تفویض اختیار

[ویرایش]
مقالهٔ اصلی: فهرست جنبش‌های جدایی‌خواه فعال در اروپا

این جنبش‌ها که به دنبال خودمختاری یا استقلال از کشورهای مادر هستند، از نظر حمایت مردمی و مشخصات سیاسی خود، از جنبش‌های حاشیه‌ای گرفته تا مبارزات جریان اصلی، بسیار متفاوت هستند، آنگونه که برخی منشأ خارجی و برخی داخلی دارند.

بلژیک

[ویرایش]

دو حزب سیاسی بلژیک، ولامس بلانگ و ائتلاف فلامان جدید، خواهان استقلال فلاندر، بخش شمالی کشور هستند. سایر احزاب فلاندری برای خودمختاری منطقه ای بیشتر درخواست می‌کنند. همچنین یک جنبش کوچک با هدف اتحاد فلاندر با هلند وجود دارد (به هلند بزرگ مراجعه کنید).[۲۹]

منطقه خودمختار بلژیک والونیا جنبش تقریباً منقرض شده‌ای دارد که به دنبال اتحاد با فرانسه است.

بوسنی و هرزگوین

[ویرایش]

برخی از ساکنان جمهوری صربسکا، یکی از دو نهاد تشکیل دهنده در بوسنی و هرزگوین (دیگری فدراسیون بوسنی و هرزگوین) که اکثریت قریب به اتفاق آنها صرب‌های نژادی هستند، استقلال از بوسنی و هرزگوین و اتحاد با صربستان را انتخاب می‌کنند. جمهوری صربسکا ۴۹ درصد از خاک بوسنی را تشکیل می‌دهد و در بسیاری از زمینه‌ها مستقل از بقیه کشور عمل می‌کند.[۳۰] اگرچه استقلال در دستور کار رسمی دولت قرار ندارد، سیاستمداران صرب منطقه ارتباطی بین وضعیت احتمالی آینده کوزوو و وضعیت جمهوری صربسکا می‌بینند.

کروات‌ها که به عنوان کشور تشکیل‌دهنده بوسنی و هرزگوین باقی می‌مانند، با بوسنیایی‌های قومی در یک نهاد مشترک متحد می‌مانند. برخی از سیاستمداران کروات بوسنیایی یک نهاد تشکیل دهنده جداگانه برای کروات‌ها در امتداد خطوط جمهوری صربسکا پیشنهاد کرده‌اند.[۳۱]

دانمارک

[ویرایش]

سرزمین‌های دانمارکی گرینلند و جزایر فارو جنبش‌های استقلال طلبی بسیار قوی دارند. خودمختاری گرینلند آن را به عنوان یک کشور تشکیل دهنده تحت پادشاهی دانمارک نشان می‌دهد.[۳۲]

فنلاند

[ویرایش]

جزایر آلند دارای خودمختاری هستند. در سال ۲۰۰۳، حزب جدایی طلب آلاندس فرامتید تشکیل شد. از زمان استقلال فنلاند حمایت زیادی برای استقلال کامل وجود نداشته است، اما در سال‌های گذشته این حمایت اندکی افزایش یافته است.[۳۳]

فرانسه

[ویرایش]

جزیره مدیترانه ای کورس دارای یک گروه مهم و رو به رشد است که خواستار استقلال از فرانسه هستند. همچنین جنبش‌هایی در منطقه بریتانی در شمال فرانسه وجود دارد که می‌خواهند استقلال خود را از دست داده در سال ۱۵۳۲ به دست آورند، و در ساووی در جنوب شرقی، که در پی همه‌پرسی مورد مناقشه در سال ۱۸۶۰ به فرانسه ضمیمه شد.[۳۴]

بخش‌هایی از ناوار، کشور باسک و کاتالونیا وارد فرانسه می‌شوند.

گرجستان

[ویرایش]

اوستیای جنوبی در ۲۸ نوامبر ۱۹۹۱ و آبخازیا در ۲۳ ژوئیه ۱۹۹۲ استقلال خود را اعلام کردند. پس از جنگ کوتاه اوستیای جنوبی در سال ۲۰۰۸، هر دو نهاد تا حدی توسط چندین کشور عضو سازمان ملل مستقل به رسمیت شناخته شدند. گرجستان هر دو را «سرزمین‌های اشغالی» در داخل مرزهای خود می‌داند. هر دو دولت در جامعه برای دموکراسی و حقوق ملل شرکت می‌کنند.[۳۵]

ایتالیا

[ویرایش]

لگا نورد، حزبی که به ویژه در ونتو (لیگا ونتا) و لمباردی (لگا لومباردا) قوی است، یا جدایی یا خودمختاری بزرگ‌تر را برای شمال ایتالیا تحت نام پادانیا ترویج کرده است و جنوب ایتالیا را به خاطر از بین بردن بودجه مالیاتی و جلوگیری از پیشرفت سرزنش می‌کند. گروه‌های مشابهی در جنوب ایتالیا فعال هستند، اما می‌توانند به حمایت انتخاباتی بسیار کمتری تکیه کنند. تعداد زیادی از احزاب خودمختار و جدایی‌طلب در مناطق شمالی فعال هستند: اتحادیه والدوستان، حزب مردم تیرول جنوبی، Die Freiheitlichen، حزب خودمختار تیرولین ترنتینو، اتحادیه شمال شرقی، ایالت ونتو، و غیره[۳۶][۳۷][۳۸]

در استان تیرول جنوبی، حزب آزادی تیرول جنوبی، که برای اتحاد مجدد استان با اتریش مبارزه می‌کرد، در حالی که در ساردینیا ، جمهوری مستقل ساردینیا از استقلال کامل منطقه حمایت می‌کند.[۳۹] منطقه مدیترانه خانه بسیاری از احزاب خودمختار است: حزب اقدام ساردین، اصلاح طلبان ساردین، حزب مردم ساردین، اتحادیه ساردینی‌ها، مورهای سرخ و غیره.

روسای جمهور خودمختار چهار منطقه از بیست منطقه ایتالیا را رهبری می‌کنند: ونتو (لوکا زایا، لیگا ونتا)، دره آئوستا (آگوستو رولاندین، اتحادیه والدوستان)، لمباردی (روبرتو مارونی، لگا لومباردا) و ترنتینو-آلتو آدیگه/سودترول (لورنزو دلایی، اتحادیه برای) ترنتینو).

مولداوی

[ویرایش]

منطقه شرق مولداوی ترانس نیستریا، که دارای جمعیت زیادی از قومیت روسی و اوکراینی است،[۴۰] در ۲ سپتامبر ۱۹۹۰ از مولداوی اعلام استقلال کرد و یکی از اعضای جامعه برای دموکراسی و حقوق ملل است.[۴۱] دولت مولداوی علیرغم اینکه کنترلی بر منطقه ندارد، از به رسمیت شناختن این ادعا خودداری می‌کند. جنبش قابل توجهی در مولداوی و رومانی با هدف اتحاد مجدد دو کشور وجود دارد.

هلند

[ویرایش]

حزب ملی فریزی به دنبال خودمختاری بیشتر برای فریزلند بدون تلاش برای استقلال کامل است. حفظ فرهنگ فریزی از اهداف مهم حزب است.

رومانی

[ویرایش]

قبل از معاهده تریانون پس از جنگ جهانی اول، ترانسیلوانیا به اتریش-مجارستان تعلق داشت و دارای اقلیت‌هایی از مجارستان‌های قومی است که خواهان خودمختاری منطقه ای در این کشور هستند.[۴۲]

روسیه

[ویرایش]

بسیاری از مناطق روسیه جنبش‌های استقلال طلبانه دارند، عمدتاً در مرز شمال قفقاز این ایالت. برجسته‌ترین آنها چچن، داغستان و اینگوشتیا هستند که به خوبی از گروه‌های چریکی درگیر در درگیری آشکار با مقامات روسیه حمایت کرده‌اند.[۴۳]

برخی از مردم تاتار به دنبال استقلال منطقه تاتارستان هستند[۴۴]

صربستان

[ویرایش]

وضعیت کوزوو موضوع یک مناقشه سیاسی و سرزمینی طولانی مدت بین دولت صربستان (و قبلاً یوگسلاوی) و جمعیت عمدتاً آلبانیایی قومی کوزوو است. مذاکرات بین‌المللی در سال ۲۰۰۶ برای تعیین وضعیت نهایی آغاز شد (به روند وضعیت کوزوو مراجعه کنید). کوزوو در ۱۷ فوریه ۲۰۰۸ استقلال خود را اعلام کرد.[۴۵]

اسپانیا

[ویرایش]
مقالهٔ اصلی: سیاست اسپانیا

در داخل اسپانیا جنبش‌های استقلال طلبی در برخی از مناطق خودمختار وجود دارد، به ویژه مناطقی که دارای زبان‌های رسمی مشترک هستند مانند کاتالونیا، کشور باسک و گالیسیا. اینها عمدتاً صلح آمیز هستند، اما برخی مانند ETA و Terra Lliure از ابزارهای خشونت‌آمیز استفاده کرده‌اند.[۴۶]

اوکراین

[ویرایش]

منطقه خودمختار اوکراین کریمه به فدراسیون روسیه ضمیمه شده است. بخش شرقی این کشور که اکثریت آن روسوفون است تقسیم شده است و برخی گروه‌ها از این منطقه درخواست می‌کنند که اوکراین را ترک کند و به روسیه بپیوندد.[۴۷]

انگلستان

[ویرایش]
مقالهٔ اصلی: سیاست انگلستان

در ایرلند شمالی، Sinn Féin و حزب سوسیال دموکرات و کارگر بین آنها حدود ۴۰ درصد از آرا را در انتخابات به دست می‌آورند،[۴۸][۴۹] با هر دو حزب حامی ایرلند شمالی که بریتانیا را ترک کرده و به ایرلند برای ایجاد یک ایرلند متحد می‌پیوندند.[۵۰]

در اسکاتلند، حزب ملی اسکاتلند (SNP)، سبزهای اسکاتلند، حزب سوسیالیست اسکاتلند (SSP) و حزب آلبا همگی از استقلال اسکاتلند حمایت می‌کنند.[۵۱] SNP در انتخابات پارلمان اسکاتلند در سال ۲۰۱۱ اکثریت مطلق را به دست آورد و همه‌پرسی استقلال اسکاتلند را در سال ۲۰۱۴ برگزار کرد، در این میان اکثریت رای‌دهندگان اسکاتلندی با اختلاف ۵۵ تا ۴۵ درصد از باقی ماندن بخشی از بریتانیا حمایت کردند. با این حال، از زمان رفراندوم اتحادیه اروپا در سال ۲۰۱۶، که در آن اسکاتلند و ایرلند شمالی به باقی ماندن رأی دادند، درخواست‌هایی برای استقلال مجدداً مطرح شد.[۵۲]

در ولز، Plaid Cymru و Propel از استقلال ولز حمایت می‌کنند. نظرسنجی‌ها عموماً حمایت از استقلال ولز را در حدود ۲۰ تا ۲۵ درصد نشان می‌دهد.[۵۳]

در انگلستان، جنبش‌هایی مانند دموکرات‌های انگلیسی وجود دارند که خواستار تشکیل پارلمان انگلیسی هستند.[۵۴][۵۵] همچنین جنبش‌هایی مانند منطقه گرایان وسکس وجود دارند که خواهان واگذاری قدرت به مناطق انگلیسی هستند. جنبش‌های به دنبال خودمختاری[۵۶][۵۷] یا استقلال[۵۸] شامل مبیون کرنو در شبه جزیره کورنوال است.[۵۹][۶۰]

از ۲۴ ژوئن ۲۰۱۶، بریتانیا رسماً به خروج از اتحادیه اروپا رای داد. این در حال حاضر یک روند در حال انجام است تا روند خروج رسماً در ۲۹ مارس ۲۰۱۹ آغاز شود. با این حال، تک تک کشورهای تشکیل دهنده در بریتانیا، به ویژه اسکاتلند و ایرلند شمالی به باقی ماندن در اتحادیه اروپا رای دادند، که باعث درخواست برای یک همه‌پرسی استقلال دیگر در اسکاتلند و همچنین افزایش احتمال اتحاد مجدد ایرلند شد.[۶۱]

جستارهای وابسته

[ویرایش]
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ سیاست اروپا موجود است.

منابع

[ویرایش]
  1. ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ "The EU - what it is and what it does". op.europa.eu. Retrieved 2023-02-12.
  2. ↑ "Milestones: 1989–1992 - Office of the Historian". history.state.gov. Retrieved 2023-02-12.
  3. ↑ "The Enlargement of the Union | Fact Sheets on the European Union | European Parliament". www.europarl.europa.eu (به انگلیسی). Retrieved 2023-02-12.
  4. ↑ ۴٫۰ ۴٫۱ "Organization for Security and Co-operation in Europe". osce.org (به انگلیسی). Retrieved 2023-02-12.
  5. ↑ Kartsonaki, Argyro; Wolff, Stefan (2015-04-03). "The EU's Responses to Conflicts in its Wider Neighbourhood: Human or European Security?". Global Society. 29 (2): 199–226. doi:10.1080/13600826.2015.1021242. ISSN 1360-0826.
  6. ↑ freedomhouse.org: Map of Freedom in the World بایگانی‌شده در ۲۳ دسامبر ۲۰۱۱ توسط Wayback Machine, 2008
  7. ↑ "What is the euro area?".
  8. ↑ "Economy". european-union.europa.eu (به انگلیسی). Retrieved 2023-02-12.
  9. ↑ "EUR-Lex - ai0020 - EN - EUR-Lex". eur-lex.europa.eu (به انگلیسی). Retrieved 2023-02-12.
  10. ↑ "The Russian Federation is excluded from the Council of Europe - Portal - publi.coe.int". Portal (به انگلیسی). Retrieved 2023-02-12.
  11. ↑ "European Convention on Human Rights - The European Convention on Human Rights - publi.coe.int". The European Convention on Human Rights (به انگلیسی). Retrieved 2023-02-12.
  12. ↑ Tidey, Alice (5 October 2022). "What we know and don't know about the new European Political Community". euronews (به انگلیسی). Retrieved 6 October 2022.
  13. ↑ Peuch, Jean-Christophe (2008-04-08). "Ukraine: Regional Leaders Set Up Community Of Democratic Choice". Radio Free Europe/Radio Liberty (به انگلیسی). Retrieved 2023-02-12.
  14. ↑ "GUAM: Still Relevant Regional Actor?" (به انگلیسی). Retrieved 2023-02-12.
  15. ↑ "Договор о Евразийском экономическом союзе". Archived from the original on 1 December 2017. Retrieved 9 March 2017.
  16. ↑ Дмитрий. "ДОГОВОР О ПРИСОЕДИНЕНИИ РЕСПУБЛИКИ АРМЕНИЯ К ДОГОВОРУ О ЕВРАЗИЙСКОМ ЭКОНОМИЧЕСКОМ СОЮЗЕ ОТ 29 МАЯ 2014 ГОДА (Минск, 10 октября 2014 года)". customs-code.ru. Retrieved 2 December 2015.
  17. ↑ "Finalization of ratification procedures on Armenia's accession to EEU to be declared in Moscow today". Public Radio of Armenia. Retrieved 2 December 2015.
  18. ↑ "Kyrgyzstan, Armenia officially enter Eurasian Economic Union". World Bulletin. 24 December 2014. Retrieved 26 December 2014. Signed agreement opens up new possibilities for Kyrgyzstan and Armenia, starting from 1st January 2015
  19. ↑ "Putin said the accession of Kyrgyzstan to the EAEC" (به روسی). Life News. 23 December 2014. Retrieved 26 December 2014. Kyrgyzstan is among the member countries of the Eurasian Economic Union (EAEC). Kyrgyzstan will participate in the governing bodies of the EAEC since the start of the Union - from 1 January 2015.
  20. ↑ "EAEC: stillborn union?" (به روسی). Deutsche Welle. Retrieved 26 December 2014. Eurasian Economic Union added December 23 Armenia and Kyrgyzstan.
  21. ↑ Farchy, Jack (23 December 2014). "Eurasian unity under strain even as bloc expands". The Financial Times. Retrieved 26 December 2014. Kyrgyzstan on Tuesday a signed a treaty to join the Eurasian Economic Union, expanding the membership of Moscow-led project to five even as its unity is strained by the market turmoil gripping Russia.
  22. ↑ "Eurasian Economic Union to Launch on January 1". The Trumpet. 24 December 2014. Retrieved 26 December 2014. Russia, Belarus, Kazakhstan, Armenia and Kyrgyzstan agreed to a January 1 inauguration.
  23. ↑ "Initial Agreement Reached To Establish Parliamentary Assembly Of European Parliament's Eastern Neighbors". Archived from the original on 15 June 2011.
  24. ↑ "Commonwealth of Independent States (CIS)". The Nuclear Threat Initiative (به انگلیسی). Retrieved 2023-02-12.
  25. ↑ Mag, Melange (2016-10-01). "Afro – Eurasian economic & trade blocs accelerate business activities". Melange Magazine (به انگلیسی). Archived from the original on 12 February 2023. Retrieved 2023-02-12.
  26. ↑ "News Article". css.ethz.ch (به انگلیسی). Archived from the original on 29 June 2021. Retrieved 2023-02-12.
  27. ↑ "Milestones: 1945–1952 - Office of the Historian". history.state.gov. Retrieved 2023-02-12.
  28. ↑ "Organization for Democracy and Economic Development". GUAM (به انگلیسی). Retrieved 2023-02-12.
  29. ↑ Times, The Brussels. "Far-right Vlaams Belang party wants to declare Flemish sovereignty in 2029". www.brusselstimes.com (به انگلیسی). Retrieved 2023-02-12.
  30. ↑ Keil, Soeren (2017). "The Serbs in Bosnia and Herzegovina, Croatia, and Kosovo". European Review of International Studies. 4 (2+3): 39–58. doi:10.3224/eris.v4i2-3.03. ISSN 2196-6923. JSTOR 26593793.
  31. ↑ Magnusson, Kjell (2012). "What kind of state?: Views of Bosniaks, Croats, and Serbs on the character of Bosnia and Herzegovina". Socioloski Godisnjak (7): 37–62. doi:10.5937/socgod1207037m. ISSN 1840-1538.
  32. ↑ Kočí, Adam; Baar, Vladimír (2021-08-08). "Greenland and the Faroe Islands: Denmark's autonomous territories from postcolonial perspectives". Norsk Geografisk Tidsskrift - Norwegian Journal of Geography. 75 (4): 189–202. doi:10.1080/00291951.2021.1951837. ISSN 0029-1951.
  33. ↑ "The special status of the Åland Islands". Ministry for Foreign Affairs (به انگلیسی). Retrieved 2023-02-12.
  34. ↑ "Europe Government". www.university-world.com. Retrieved 2023-02-12.
  35. ↑ "Abkhazia and South Ossetia: Time to Talk Trade". www.crisisgroup.org (به انگلیسی). 2018-05-24. Retrieved 2023-02-12.
  36. ↑ "Two Leagues, One Lega: Salvini's Party and its Nationalism". Identity Hunters (به انگلیسی). 2021-10-24. Retrieved 2023-02-12.
  37. ↑ "Political cheat sheet: Understanding Italy's League party". The Local Italy (به انگلیسی). 2018-01-18. Retrieved 2023-02-12.
  38. ↑ "How Lega Nord Became Part of the Italian Political System: A Little Reminder of an Almost Forgotten Piece of History". FUTURE GLOBALIST (به انگلیسی). Retrieved 2023-02-12.
  39. ↑ "South Tyrol: from secessionist to European dreams". openDemocracy (به انگلیسی). Retrieved 2023-02-12.
  40. ↑ Potter, Benjamin (2022). "Unrecognized Republic, Recognizable Consequences: Russian Troops in "Frozen" Transnistria". Journal of Advanced Military Studies. 13 (1): 168–188. doi:10.21140/mcuj.2022SIstratcul010. ISSN 2164-4217.
  41. ↑ Refugees, United Nations High Commissioner for. "Refworld | World Directory of Minorities and Indigenous Peoples - Transnistria (unrecognised state)". Refworld (به انگلیسی). Retrieved 2023-02-12.
  42. ↑ "Treaty of Trianon | World War I [1920] | Britannica". www.britannica.com (به انگلیسی). Retrieved 2023-02-12.
  43. ↑ Refugees, United Nations High Commissioner for. "Refworld | Chronology for Chechens in Russia". Refworld (به انگلیسی). Retrieved 2023-02-12.
  44. ↑ Refugees, United Nations High Commissioner for. "Refworld | Chronology for Tatars in Russia". Refworld (به انگلیسی). Retrieved 2023-02-12.
  45. ↑ "Kosovo conflict | Summary & Facts | Britannica". www.britannica.com (به انگلیسی). Retrieved 2023-02-12.
  46. ↑ Shabad, Goldie; Gunther, Richard (1982). "Language, Nationalism, and Political Conflict in Spain". Comparative Politics. 14 (4): 443–477. doi:10.2307/421632. ISSN 0010-4159. JSTOR 421632.
  47. ↑ "Ukraine - The crisis in Crimea and eastern Ukraine | Britannica". www.britannica.com (به انگلیسی). Retrieved 2023-02-12.
  48. ↑ Northern Ireland election overview BBC News, 13 March 2007
  49. ↑ "Northern Ireland Assembly election 2017 results - BBC News". www.bbc.com (به انگلیسی). Retrieved 2021-05-20.
  50. ↑ Whiting, Matthew (6 March 2017). "One step closer to a united Ireland? Explaining Sinn Féin's electoral success". British Politics and Policy at LSE. Retrieved 20 May 2021.
  51. ↑ James, Steve. "Scottish National Party's fourth election win threatens UK breakup". World Socialist Web Site (به انگلیسی). Retrieved 20 May 2021.
  52. ↑ Forrest, Adam (4 May 2021). "Could an independent Scotland re-join the EU by 2031?". The Independent. Retrieved 20 May 2021.
  53. ↑ Langfitt, Frank (3 May 2021). "Behind The Surge In Support For Welsh Independence". NPR (به انگلیسی). Retrieved 2021-05-20.
  54. ↑ "English Parliament". Archived from the original on 4 June 2013. Retrieved 4 July 2013.
  55. ↑ "No English parliament - Falconer". 10 March 2006. Retrieved 4 July 2013.
  56. ↑ "About the Campaign for a Cornish Assembly". Retrieved 29 December 2008.
  57. ↑ "Policies - Mebyon Kernow". Retrieved 29 December 2008.
  58. ↑ Morris, Steven (19 January 2002). "How three Cornish men and a raid on King Arthur's castle rocked English Heritage". The Guardian. Retrieved 4 July 2013.
  59. ↑ "Cornwall's independence party Mebyon Kernow celebrates its 70th anniversary". InYourArea.co.uk. 2021-01-05. Archived from the original on 7 April 2022. Retrieved 2021-05-20.
  60. ↑ Leigh-Hewitson, Nadia (2021-04-29). "Why Cornish independence could be no joke". Prospect Magazine (به انگلیسی). Retrieved 2021-05-20.
  61. ↑ Wharton, Jane (2020-01-31). "What does Brexit mean for Scotland and Northern Ireland?". Metro (به انگلیسی). Retrieved 2021-05-20.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=سیاست_اروپا&oldid=40901817»