سرویس هوایی نیروی دریایی بریتانیا
سرویس هوایی نیروی دریایی بریتانیا (به انگلیسی: Royal Naval Air Service) بازوی هوایی نیروی دریایی بریتانیا بود که بین ماه ژوئیه سال ۱۹۱۴ تا آوریل سال ۱۹۱۸، غالبا در جریان جنگ جهانی اول، وجود داشت و سپس با عنوان سپاه هوایی نیروی زمینی بریتانیا ترکیب شد تا نیروی هوایی بریتانیا، نخستین نیروی هوایی مستقل جهان، را تشکیل دهد.
این سرویس با بازوی هوایی ناوگان بریتانیا جایگزین شد.
توان
[ویرایش]سرویس هوایی نیروی دریایی بریتانیا در هنگام آغاز جنگ جهانی اول، ۷ کشتی هوایی، ۵۲ هواگرد آب‌نشین و ۳۹ هواگرد خشکی‌پایه و مجموعا حدود ۱۴۰ افسر و ۷۰۰ سرباز در اختیار داشت. هیچ‌یک از کشتی‌های هوایی این نیرو دارای ساختار صلب نبودند و تنها دو فروند از آن امکان استفاده عملیاتی داشتند.[۱]
مأموریت و تاریخچه عملیاتی
[ویرایش]مأموریت اصلی سرویس هوایی نیروی دریایی بریتانیا دفاع هوایی از بریتانیا مخصوصا در پای‌رود تیمز، بود. این مأموریت اوایل سال ۱۹۱۶ سپاه هوایی بریتانیا محول گشت. این سرویس در مراحل آغازین جنگ جهانی اول، بمباران‌هایی را علیه کارگاه‌های سپلین آلمان در دوسلدورف و فریدریشس‌هافن و گشت‌زنی‌های ضدزیردریایی و ضد سپلین بر فراز دریا صورت داد. کشتی‌های هوایی این نیرو هنگام عبور نیروهای اعزامی بریتانیا به فرانسه، در حال گشت‌زنی در کانال مانش بودند.[۱]
منابع
[ویرایش]- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ Marder 1968, p. 3 & 5.
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Royal Naval Air Service». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۵ مه ۲۰۲۲.
| عمومی | |
|---|---|
| کتابخانه‌های ملی | |
| سایر | |
