سامانه ضدموشکی تاد
| پدافند هوایی مرحله پایانی ارتفاع بالا (تاد) | |
|---|---|
_interceptors_is_launched_during_a_successful_intercept_test_-_US_Army.jpg) یک پدافند هوایی مرحله پایانی ارتفاع بالا که طی تمرینی در سال ۲۰۱۳ شلیک شد. | |
| نوع | سامانهٔ موشک ضدبالیستیک متحرک |
| خاستگاه | ایالات متحده |
| تاریخچه خدمت | |
| خدمت | ۲۰۰۸–اکنون |
| استفاده‌شده توسط | نیروی زمینی ایالات متحده آمریکا |
| تاریخچه تولید | |
| طراح | لاکهید کرپوریشن |
| تاریخ طراحی | ۱۹۹۲–۱۹۹۹ |
| سازنده | موشک‌های لاکهید مارتین و کنترل آتش |
| قیمت واحد | ۱٫۲۵ میلیارد دلار برای هر باتری ۱۲٫۶ میلیون دلار برای هر پرتاب (FY2017)[۱] |
| تاریخ تولید | ۲۰۰۸–اکنون |
| تعداد ساخته‌شده | تعداد زیاد |
| ویژگی‌ها | |
| وزن | ۲٬۰۰۰ پوند (۹۰۰ کیلوگرم)[۲] |
| طول | ۲۰ فوت ۳ اینچ (۶٫۱۷ متر)[۲] |
| قطر | ۱۳ اینچ (۳۴۰ میلیمتر) (تقویت‌کننده)؛ ۱۵ اینچ (۳۷۰ میلیمتر) (نابودگر)[۲] |
| موتور | پرتابهٔ تک مرحله‌ای |
| پیشران | Pratt & Whitney solid-fueled rocket (موشک سوخت جامد پرت اند ویتنی) |
برد عملیاتی | ۱۲۰ مایل (۲۰۰ کیلومتر)[۲] |
| سقف پرواز | ۹۳ مایل (۱۵۰ کیلومتر)[۲] |
| بیشینهٔ سرعت | ۶٬۳۰۰ مایل بر ساعت (۲٬۸۰۰ متر بر ثانیه؛ ۱۰٬۰۰۰ کیلومتر بر ساعت؛ ماخ ۸٫۲)[۲] |
سامانهٔ هدایت | جستجوگر تصویربردار فروسرخ ایندیم آنتیمونید |
| حمل و نقل | کشنده برپاگر پرتابگر |
پدافند هوایی مرحله پایانی ارتفاع بالا (به انگلیسی: Terminal High Altitude Area Defense) یا تاد (THAAD) یک سامانهٔ موشکی ضد بالیستیک است که توسط شرکت لاکهید مارتین ساخته شده است. موشک این سامانه کلاهک حمل نمی‌کند بلکه با انرژی جنبشی خود، موشک دشمن را نابود می‌کند. برد رادار آن ۱۰۰۰ کیلومتر، برد عملیاتی موشک ۲۰۰ کیلومتر، سقف پرواز آن ۱۵۰ کیلومتر و سرعت آن ۱۰٬۰۸۰ کیلومتر بر ساعت است.[۳][۴]
اجزای سامانه تاد
[ویرایش]سامانه پدافند ضد موشکی تاد تلفیقی از ۵ بخش رادار (سکوی پرتاب یا پرتابگر موشک بالستیک)، لانچر، سیستم کنترل آتش و سامانه‌ها و واحدهای ارتباطی است که به‌طور مشخص سیستم‌های تاد را حمایت می‌کنند.[۴]
سامانه راداری
[ویرایش]سامانه‌های راداری تاد برای مقابله با تهدیدهای مشخص بکار گرفته می‌شود و قابلیت انتقال از طریق انواع هواپیماهای ترابری را دارد. این رادار توانایی رهگیری سامانه‌های موشکی تا ۱۰۰۰ کیلومتر را دارد.[۴]
نگارخانه
[ویرایش]
-
دو لانچر سامانه تاد در کره جنوبی (مارس ۲۰۱۷)
-
رادار AN/TPY-2
توسعه
[ویرایش]مفهوم دفاع موشکی تاد در سال 1987 (۱۹۸۷ میلادی) با درخواست رسمی برای پیشنهادات ارائه شده به صنعت در سال 1991 (۱۹۹۱) پیشنهاد شد.[۵] برنامه تاد از نتایج تلاش‌های دفاع موشکی قبلی مانند رهگیر دفاعی درون اتمسفری بالا (HEDI) و آزمایش فناوری یکپارچه خودروی کشتن جنبشی (KITE) بهره برد. [۶] در سپتامبر 1992 (۱۹۹۲)، ارتش ایالات متحده لاکهید (اکنون لاکهید مارتین ) را به عنوان پیمانکار اصلی برای توسعه تاد انتخاب کرد.[۷] رای تایید مشخصات عملیاتی طراحی پیشنهادی لاکهید توسعه داده شد.[۸]. اولین آزمایش پرواز تاد در آوریل 1995 (۱۹۹۵) انجام شد، با تمام آزمایش‌های پروازی در مرحله برنامه تأیید اعتبار (DEM-VAL) در برد موشک‌های وایت سندز انجام شد. شش تلاش اول برای رهگیری هدف را از دست دادند (پروازها 4-9). اولین رهگیری موفقیت آمیز در 10 ژوئن 1999 (۱۹۹۹) و 2 اوت 1999 (۱۹۹۹) علیه موشک های هرا انجام شد.[۹]
تجزیه و تحلیل آسیب پذیری و کشندگی تاد توسط آزمایشگاه تحقیقاتی ارتش ایالات متحده (ARL) انجام شده است. ارزیابی آسیب‌پذیری برای تاد ارزیابی اثرات عناصر الکترومغناطیسی اصلی را نشان می‌دهد. این شامل تداخل EM ، عملیات تشعشع EM ، خطرات تابش EM، پالس EM ، تخلیه الکترواستاتیک ، و اثرات رعد و برق بر روی اجزای سیستم تاد بود. [۱۰]
ارزیابی‌های ARL برای تعیین پتانسیل رشد سیستم تاد با توجه به طراحی تاکتیکی آن و همچنین ارائه تجزیه و تحلیل قابلیت بقا در برابر تهدیداتی مانند سلاح‌های متعارف، سلاح‌های شیمیایی و اقدامات متقابل جنگ الکترونیک طراحی شده‌اند. [۱۱] داده‌های جمع‌آوری‌شده از آنالیزها برای توسعه مدل‌های مسیر برای اهداف و موشک و همچنین مسیرهای هدف با استفاده از تولید صحنه‌های فروسرخ از اقدامات متقابل فروسرخ (IRCM) استفاده شد. [۱۲]
سیستم تاد توسط موشک های لاکهید مارتین و کنترل آتش به عنوان پیمانکار اصلی در حال طراحی، ساخت و ادغام است. پیمانکاران فرعی کلیدی عبارتند از ریتیان میسلز اند دفنس, بوئینگ دیفنس اسپیس اند سکیوریتی, اروجت راکت‌داین, هانی‌ول, بی‌ای‌ئی سیستمز, دفاع اوشکوش و کاترپیلار . [۱۳]
| تاریخ | نتیجه | یادداشت ها |
|---|---|---|
| ۲۱ آوریل ۱۹۹۵ | ✓ | اولین پرواز آزمایشی برای اثبات پیشرانه. هیچ هدفی در آزمایش وجود نداشت. |
| ۳۱جولای ۱۹۹۵ | سقط شد | تست کنترل خودروی کشتن پرواز آزمایشی متوقف شد. هیچ هدفی در آزمایش وجود نداشت. |
| ۱۳ اکتبر ۱۹۹۵ | ✓ | برای آزمایش سیستم جستجوی هدف خود راه اندازی شد. در آزمایش هیچ تلاشی برای اصابت به هدف صورت نگرفت. |
| ۱۳دسامبر ۱۹۹۵ | ✗ | به دلیل خطاهای نرم افزاری در سیستم سوخت موشک، به هدف آزمایشی اصابت نکرد. |
| ۲۲ مارس ۱۹۹۶ | ✗ | به دلیل مشکلات مکانیکی در جداسازی بوستر خودروی کشتار، نتوانست به هدف آزمایشی برخورد کند. |
| ۱۵ جولای ۱۹۹۶ | ✗ | به دلیل نقص در سیستم هدف گیری نتوانست به هدف آزمایشی برخورد کند. |
| ۶ مارس ۱۹۹۷ | ✗ | به دلیل آلودگی در سیستم الکتریکی نتوانست به هدف آزمایشی برخورد کند. |
| ۱۲ می ۱۹۹۸ | ✗ | به دلیل اتصال کوتاه الکتریکی در سیستم تقویت کننده موفق به اصابت به هدف آزمایشی نشد. در این مرحله، کنگره ایالات متحده بودجه این پروژه را به دلیل شکست های مکرر کاهش داد. |
| ۲۹ مارس ۱۹۹۹ | ✗ | به دلیل چندین شکست، از جمله سیستم هدایت، به هدف آزمایشی برخورد نکرد. |
| ۱۰ ژوئن ۱۹۹۹ | ✓ | یک هدف آزمایشی را در یک سناریوی آزمایشی ساده شده بزنید. |
| ۲ آگوست ۱۹۹۹ | ✓ | هدف آزمایشی را در ترموسفر در ارتفاع ۱۴۷ کیلومتر (۹۱ مایل) بزن |
مهندسی و ساخت
[ویرایش]در ژوئن ۲۰۰۰، لاکهید برنده قرارداد توسعه مهندسی و ساخت (EMD) شد تا طرح را به یک واحد آتش تاکتیکی متحرک ارتش تبدیل کند. آزمایش‌های پروازی این سامانه با مشخصات موشک و آزمایش‌های کامل سیستم در سال ۲۰۰۶ در برد موشک‌های وایت سندز از سر گرفته شد و سپس به تأسیسات برد موشکی اقیانوس آرام منتقل شد. رهگیر از طریق توسعه و تولید اولیه توسط توری برونو ، که بعدها مدیر عامل ائتلاف پرتاب و راه‌اندازی شد، هدایت شد.[۱۶]
اپراتورها
[ویرایش]
عربستان سعودی
امارات متحده عربی
ایالات متحده آمریکا
- ایالات متحده دارای ۷ باتری تاد است که در آینده به ۸ باتری افزایش خواهد یافت [۱۷]
- باتری A، هنگ دوم توپخانه دفاع هوایی (A-2 ADA)
- باتری B، هنگ توپخانه دوم دفاع هوایی (B-2 ADA)
- باتری D، هنگ توپخانه دوم دفاع هوایی (D-2 ADA)
- باتری E، سومین هنگ توپخانه دفاع هوایی (E-3 ADA)
- باتری A، چهارمین هنگ توپخانه دفاع هوایی (A-4 ADA)
- باتری B، هنگ توپخانه ۶۲ دفاع هوایی (B-62 ADA)
- باتری E، هنگ توپخانه ۶۲ دفاع هوایی (E-62 ADA)
- ایالات متحده دارای ۷ باتری تاد است که در آینده به ۸ باتری افزایش خواهد یافت [۱۷]
جستارهای وابسته
[ویرایش]منابع
[ویرایش]- ↑ "Australia can do better than THAAD or Iron Dome defences | Australian Strategic Policy Institute | ASPI".
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ ۲٫۳ ۲٫۴ ۲٫۵ Wade, Mark; Parsch, Andreas. "THAAD". Encyclopedia Astronautica. Archived from the original on 2021-04-23. Retrieved 2021-06-19.
- ↑ http://webcache.googleusercontent.com/search?q=cache:BLQsfe2L43wJ:www.astronautix.com/lvs/thaad.htm
- ↑ ۴٫۰ ۴٫۱ ۴٫۲ «سامانه تاد».
- ↑ https://news.usni.org/2024/10/17/report-to-congress-on-the-terminal-high-altitude-area-defense-thaad-system. پارامتر
|عنوان= یا |title=ناموجود یا خالی (کمک) - ↑ Atkinson, James W. (13 August 1996). "The Theater High Altitude Area Defense program: an interim examination of its acquisition strategy". Monterey, California: Naval Postgraduate School;Springfield, Va.: Available from National Technical Information Service.
- ↑ https://crsreports.congress.gov/product/pdf/IF/IF12645/2. پارامتر
|عنوان= یا |title=ناموجود یا خالی (کمک) - ↑ «Lockheed Martin Delivers 800th THAAD Interceptor». Media - Lockheed Martin. دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۱۰-۲۱.
- ↑ «Terminal High Altitude Area Defense (THAAD)». Missile Threat (به انگلیسی). دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۱۰-۲۱.
- ↑ "Envisioning the Army of the Future, 1998-2001". United States Army Research Laboratory. March 1, 2011. Retrieved August 17, 2018.
- ↑ "Army Research Laboratory. 1999 Annual Review". Army Research Laboratory. January 1999. Archived from the original on 11 June 2017 – via Defense Technical Information Center.
- ↑ "Envisioning the Army of the Future, 1998-2001". United States Army Research Laboratory. March 1, 2011. Retrieved August 17, 2018.
- ↑ Barnes, Julian E.; Entous, Adam (2013-04-03). "U.S. to Send Missile-Defense Battery to Guam". Wall Street Journal (به انگلیسی). ISSN 0099-9660.
- ↑ THAAD Demonstration-Validation program.
- ↑ «Terminal High Altitude Area Defense (THAAD)». Missile Threat (به انگلیسی). دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۱۰-۲۲.
- ↑ "Missile Vs. Missile: The Evolution of Mobile Air and Missile Defense Systems". Lockheed Martin (به انگلیسی). Retrieved 2024-10-22.
- ↑ «Lockheed Martin to Produce Eighth THAAD Battery for the US Government». Media - Lockheed Martin. دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۱۰-۲۰.