پرش به محتوا

زنان در ایتالیا

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
زنان در ایتالیا
النا کورنارو پیسکوپیا، یکی از اولین‌ها زنان برای دریافت مدرک دانشگاهی
شاخص نابرابری جنسیتی[۱]
ارزش۰٫۰۶۹ (۲۰۱۹)
رُتبه۱۴ از ۱۶۲
مرگ مادر (در هر ۱۰۰٬۰۰۰)۴
سهم زنان در دولت‌ها۳۰٫۱٪
زنان بالای ۲۵ سال با آموزش متوسطه۷۹٫۱٪ (M: ۸۳٫۳٪)
زنان کارمند و شاغل۵۴٪ (مردان: ۷۴٪)
گزارش جهانی فاصله جنسیتی[۲]
ارزش۰٫۷۲۱ (۲۰۲۱)
رُتبه۶۳ از ۱۵۶ از مجموعِ ۱۴۴
از مجموعه مقاله‌های
زنان در جامعه
جامعه
علوم و تکنولوژی
Medicine • Science • Engineering • Computing • Telegraphy
هنر و علوم انسانی
Literature • Philosophy • Fine arts • سینمای زنان • Photography • زنان در معماری
دین
تساوی حقوق زن و مرد در دین بهائی • زن در بودیسمw: • زن در مسیحیت (زن در مورمونیسم) • زن در هندوئیسم • زن در اسلام • زن در یهودیت • Sikhism
فرهنگ عامه
کُمیک • روزنامه‌نگاری و خبررسانی •
ورزش
بر پایه کشور
درگاه:فمینیسم درگاه فمینیسم

زنان در ایتالیا به نقش زنان در کشور ایتالیا می‌پردازد. وضعیت حقوقی و اجتماعی زنان ایتالیایی در طول دهه‌های گذشته دستخوش دگرگونی‌ها و تغییرات سریع شده‌است. این تغییرات شامل قوانین خانواده، تصویب اقدامات ضد تبعیض، و اصلاحات در قانون جزایی به ویژه در مورد جنایات خشونت علیه زنان است.[۳]

تاریخ

[ویرایش]

برای دوره روم، زنان در روم باستان را ببینید.

زنان در ایتالیای پیشامدرن

[ویرایش]

در طول قرون وسطی، زنان ایتالیایی دارای قدرت و منابع اجتماعی بسیار کمی تلقی می‌شدند، اگرچه برخی از زنان موقعیت‌های حاکمیتی را از پدران خود به ارث برده بودند (مانند ماتیلد کانوسا). زنان تحصیل‌کرده تنها در صومعه‌های مذهبی مانند کلر آسیسی و کاترین سیه‌نا می‌توانستند فرصت‌های رهبری را پیدا کنند.

در قرن هجدهم، روشنگری برای اولین بار به زنان ایتالیایی (مانند لورا باسی، کریستینا روکاتی، آنا موراندی مانزولینی، و ماریا گاتانا آگنسی) امکان شرکت در زمینه‌های مختلف علوم و ریاضیات را داد. سوپرانوهای ایتالیایی و پرایم دان همچنان در سراسر اروپا مشهور بودند، مانند ویتوریا تسی، کاترینا گابریلی، لوکرزیا آگیاری و فاستینا بوردونی. از دیگر زنان برجسته این دوره می‌توان به نقاش معروف ایتالیایی روزالبا کریرا و ماریا مارگریتا گریمانی به عنوان آهنگساز اشاره کرد.

زنان ریسورجیمنتو

[ویرایش]

عصر ناپلئون و ریسورجیمنتو ایتالیایی برای اولین بار به زنان ایتالیایی فرصتی برای مشارکت سیاسی ارائه دادند.[۴] در سال ۱۷۹۹ در ناپل، شاعر ایتالیایی Eleonora Fonseca Pimentel به عنوان یکی از قهرمانان جمهوری پارتنوپه اعدام شد. در اوایل سده نوزدهم، برخی از تأثیرگذارترین سالن‌هایی که میهن‌دوستان، انقلابیون و روشنفکران ایتالیایی در آن گردهمایی می‌کردند مانند بیانکا میلسی موژون، کلارا مافی، کریستینا تریولزیو دی بلژیوجوسو و آنتونیتا دی پیس توسط زنان اداره می‌شدند. برخی از زنان حتی خود را در میدان نبرد متمایز کردند، مانند آنیتا گاریبالدی (همسر جوزپه گاریبالدی)، روزالیا مونتماسون (تنها زنی که به اکسپدیشن هزاران پیوست)، جوزپینا وادالا، که همراه با خواهرش پائولینا رهبری یک ضد جنگ را بر عهده داشت. شورش بوربن‌ها در مسینا در سال ۱۸۴۸ و جوزپا بولونیارا کالکاگنو، که به عنوان یک سرباز در آزادی سیسیل توسط گاریبالدی جنگید.

جمهوری ایتالیا (۱۹۴۵–تا اکنون)

[ویرایش]
کارگران زن در یک دفتر بزرگ در میلان، ۱۹۶۰ استخدام شدند. عکس پائولو مونتی .

پس از جنگ جهانی دوم، به زنان حق رای در انتخابات ملی و انتخاب شدن در مناصب دولتی داده شد. قانون اساسی جدید ایتالیا در سال ۱۹۴۸ تأیید کرد که زنان از حقوق برابر برخوردار هستند. با این حال، تا دهه ۱۹۷۰ بود که زنان در ایتالیا با معرفی قوانین تنظیم کننده طلاق (۱۹۷۰)، سقط جنین (۱۹۷۸)، و تصویب قانون جدید خانواده در سال ۱۹۷۵ به دستاوردهای بزرگی دست یافتند.

از زنان مشهور آن دوره می‌توان به سیاستمدارانی چون نیلده یوتی، تینا آنسلمی و اما بونینو اشاره کرد. بازیگران آنا مگنانی، سوفیا لورن و جینا لولوبریجیدا. سوپرانو رناتا تبالدی ; رقصنده باله کارلا فراچی ; طراح صحنه و لباس میلنا کانونرو ; زنان ورزشکار سارا سیمونی، دبورا کامپاگنی، والنتینا وزالی و فدریکا پلگرینی؛ نویسندگان ناتالیا گینزبورگ، السا مورانته، آلدا مرینی و اوریانا فالاچی. معمار گائه اولنتی ; ریتا لوی مونتالچینی، دانشمند و برنده جایزه نوبل ۱۹۸۶. اخترفیزیکدان مارگریتا هک ; فضانورد سامانتا کریستوفورتی؛ النا کاتانئو، متخصص داروسازی؛ و فابیولا جیانوتی، مدیر کل سرن

زمان حال

[ویرایش]

امروزه زنان از حقوق قانونی مشابه مردان در ایتالیا برخوردارند و عمدتاً فرصت‌های شغلی، کسب و کار و تحصیلات مشابهی دارند.[۵]

سقط جنین

[ویرایش]

نرخ مرگ و میر مادران در ایتالیا ۴ مرگ در هر ۱۰۰۰۰۰ تولد زنده (تا سال ۲۰۱۰) است که یکی از پایین ترین‌ها در جهان است.[۶] میزان ابتلا به بیماری ایدز تنها ۰٫۳٪ از بزرگسالان ۱۵ تا ۴۹ ساله را براساس برآوردهای سال ۲۰۰۹ شامل می‌شود.[۷]

ازدواج و خانواده

[ویرایش]

طلاق در ایتالیا در سال ۱۹۷۰ قانونی شد. اخذ طلاق در ایتالیا هنوز یک فرایند طولانی و پیچیده‌است و قبل از اعطای آن مستلزم یک دوره جدایی قانونی است،[۸] اگرچه دوره جدایی در سال ۲۰۱۵ کاهش یافته‌است.[۹] زنای محصنه در سال ۱۹۶۹، پس از آنکه دادگاه قانون اساسی ایتالیا این قانون را خلاف قانون اساسی رد کرد، جرم زدایی شدند، زیرا این قانون علیه زنان تبعیض آمیز بود.[۱۰] در سال ۱۹۷۵، قانون شماره ۱۵۱/۱۹۷۵ برابری جنسیتی در ازدواج را پیش‌بینی کرد و سلطه قانونی شوهر را لغو کرد.[۱۱][۱۲]

آموزش

[ویرایش]
دختران مدرسه ای، ۱۹۴۹/۱۹۵۰

زنان در ایتالیا معمولاً نتایج بسیار مطلوبی دارند و عمدتاً در تحصیلات متوسطه و عالی بهتر هستند.[۱۳] از زمان معجزه اقتصادی ایتالیا، نرخ باسوادی زنان و همچنین ثبت نام در دانشگاه‌ها به‌طور چشمگیری در ایتالیا افزایش یافته‌است.[۵] نرخ باسوادی زنان فقط اندکی کمتر از مردان است در سال ۲۰۱۱، نرخ باسوادی ۹۸٫۷٪ برای زنان و ۹۹٫۲٪ برای مردان بود.[۱۴] شصت درصد از فارغ‌التحصیلان دانشگاه‌های ایتالیا زن هستند و زنان در تمام موضوعات دانشگاهی، از جمله ریاضیات، فناوری اطلاعات و سایر حوزه‌های فناوری که معمولاً توسط مردان اشغال می‌شود، نمایندگی عالی دارند.[۵]

کار

[ویرایش]
یک سرباز زن ایتالیایی از تیپ فوگلور.

استانداردها در محل کار عموماً از کیفیت بالایی برخوردار بوده و حرفه ای هستند، اما به خوبی آموزش نیستند.[۱۵] احتمال شاغل شدن یک زن عمدتاً به مدرک تحصیلی او مربوط می‌شود و ۸۰ درصد زنان فارغ‌التحصیل از دانشگاه به دنبال کار می‌روند. زنان در ایتالیا با تعدادی چالش روبرو هستند. اگرچه نقش‌های جنسیتی مانند گذشته سختگیرانه نیست، اما سوء استفاده جنسی و خانگی هنوز در ایتالیا بسیار رایج است. زنان به‌طور متوسط ۳٫۷ ساعت بیشتر از مردان کارهای خانه را انجام می‌دهند. مردان اکثریت پارلمان را تشکیل می‌دهند، اما بیش از یک سوم کرسی‌ها در اختیار زنان است. حدود ۳۶ درصد، نرخی بالاتر از کشورهایی مانند هلند و آلمان و همچنین میانگین نرخ اتحادیه اروپا که ایتالیا را به هشتمین کشور تبدیل می‌کند.[۱۶]

علاوه بر این، زنان در ایتالیا به اندازه کافی در نیروی کار حضور ندارند، زیرا ایتالیا یکی از پایین‌ترین نرخ‌های اشتغال زنان در کشورهای اتحادیه اروپا را دارد. نرخ اشتغال زنان (برای سنین ۱۵ تا ۶۴ سال) ۴۷٫۸ درصد (در سال ۲۰۱۵)، در مقایسه با ۶۶٫۵ درصد برای مردان است.[۱۷] هنوز هم انتظار می‌رود که بسیاری از زنان در خانه بمانند و از خانه و فرزندان مراقبت کنند، برخلاف دریافت حقوق و نان آور خانه، و تعداد کمی از پست‌های مدیریتی در اختیار زنان است. علاوه بر این، استانداردها و انتظارات نابرابر برای معدود زنانی که واقعاً آن را به یک محیط حرفه ای تبدیل می‌کنند، وجود دارد. طبق قانون نمی‌توان زنان را به دلیل بارداری اخراج کرد، زیرا در ۲۶ مارس ۲۰۰۱ فرمان تقنینی شماره ۱۵۱ برای حمایت از زنان باردار در محل کار منتشر شد.[۱۸]

یک رویه بدنام در ایتالیا در گذشته «استعفای سفید» (dimise in bianco) بود، که به موجب آن از کارمندان زن به عنوان شرط استخدام یا ارتقای شغلی خواسته می‌شد که اوراق استعفای بدون تاریخ را امضا کنند، که توسط کارفرمایی که تاریخ را روی آنها اضافه کرده بود، نگهداری می‌کرد. زمانی که زن باردار بود تا در آن تاریخ «استعفا» دهد.[۱۹] با این حال، این عمل، که غیرقانونی است، به‌طور خاص بر زنان تأثیر نمی‌گذارد، زیرا قبلاً برای کارفرمایان مرد و زن انجام می‌شد. قانونگذاران ایتالیایی برای حمایت بیشتر از زنان تلاش می‌کنند تا کلیشه‌های جنسیتی را بشکنند و به نیروی کار بپیوندند، اما تغییر کامل فرهنگی کند است.[۲۰][۲۱][۲۲]

با این وجود، نسبت زنان در نیروی کار در سال‌های اخیر افزایش یافته‌است: طبق گزارش بانک جهانی، در سال ۱۹۹۰ زنان ۳۶٫۳ درصد از نیروی کار را تشکیل می‌دادند، در حالی که تا سال ۲۰۱۶ آنها ۴۲٫۱ درصد را تشکیل می‌دادند.[۲۳]

فرهنگ و جامعه

[ویرایش]

امروزه استقبال فزاینده ای از برابری جنسیتی وجود دارد[۲۴] و زنانی که شغل پیدا کنند و به دانشگاه بروند آزادی عمل بیشتری دارند. با این حال، در برخی از بخش‌های جامعه، زنان هنوز به عنوان زنان خانه‌دار و مادر تصور می‌شوند که در حقیقت بیکاری زنان بالاتر از میانگین اتحادیه اروپا نیز منعکس می‌شود.[۲۵]

باورها در مورد رفتار اجتماعی مناسب زنان به‌طور سنتی تأثیر بسیار شدیدی بر نهادهای دولتی داشته‌است، و مدت‌هاست که بر این باور بوده‌اند که «عزت» زن مهم‌تر از رفاه اوست. تا دهه ۱۹۷۰، از قربانیان تجاوز اغلب انتظار می‌رفتند و مجبور می‌شدند با متجاوز خود ازدواج کنند. در سال ۱۹۶۵، فرانکا ویولا، یک دختر ۱۷ ساله اهل سیسیل، با امتناع از ازدواج با مردی که او را ربوده و به او تجاوز کرده بود، هیجانی ایجاد کرد. او با امتناع از این «ازدواج احیا کننده» با مجرم، برخلاف هنجارهای اجتماعی سنتی آن زمان که چنین راه حلی را دیکته می‌کرد، عمل کرد. تا سال ۱۹۸۱، خود قانون جزا با تبرئه متجاوز که با قربانی خود ازدواج کرده بود، از این عمل حمایت می‌کرد.[۲۶] حادثه فرانکا ویولا به فیلمی به نام زیباترین همسر تبدیل شد.

در ۲۰ مارس ۲۰۰۰، زمانی که دادگاه عالی تجدیدنظر (از طریق حکم) در تمام سواحل عمومی و استخرهای شنا در سرتاسر ایتالیا (مگر در مواردی که قوانین آئین‌نامه ای منطقه، استان یا شهرداری طور دیگری مشخص شده باشد) برهنه بودن زنان به‌طور رسمی (در زمینه غیرجنسی) قانونی شد. قانون شماره ۳۵۵۷ مشخص کرد که قرار گرفتن در معرض دید سینه زن برهنه، پس از چندین دهه، یک «رفتار پذیرفته شده عمومی» تلقی می‌شود، و بنابراین، «به لباس اجتماعی وارد می‌شود».[۲۷]

در زمان‌های اخیر رسانه‌ها، به ویژه برنامه‌های تلویزیونی، به ترویج کلیشه‌های جنسیتی متهم شده‌اند. در سال ۲۰۱۷، یکی از برنامه‌های گفتگوی تلویزیونی دولتی پس از اتهاماتی مبنی بر ترویج دیدگاه‌های تبعیض آمیز نسبت به زنان لغو شد.[۲۸]

خشونت علیه زنان

[ویرایش]

در سال ۲۰۲۰، آمار نشان داد که از هر ۱۰ قتل زنان، ۸ نفر توسط شریک فعلی یا قبلی به قتل رسیده‌اند. یک سوم زنان در معرض خشونت قرار گرفتند.[۲۹] از سال ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۲، ۲۲۰۰ زن کشته شدند و ۷۵ درصد آنها توسط شریک سابق یا فعلی به قتل رسیدند. این نشان دهنده حدود یک قتل در هر دو روز بود. یک گزارش سازمان ملل در سال ۲۰۱۲ اشاره کرد که ۹۰ درصد از زنانی که در ایتالیا مورد تجاوز جنسی قرار گرفته‌اند یا مورد آزار قرار گرفته‌اند، این جنایت را به پلیس گزارش نکرده‌اند.[۳۰]

جستارهای وابسته

[ویرایش]

منابع

[ویرایش]
  1. ↑ "Gender Inequality Index" (PDF). HUMAN DEVELOPMENT REPORTS. Retrieved 25 October 2021.
  2. ↑ "Global Gender Gap Report 2021" (PDF). World Economic Forum. Retrieved 14 December 2021.
  3. ↑ "Archived copy" (PDF). Archived from the original (PDF) on 2015-09-24. Retrieved 2015-02-24.{{cite web}}: نگهداری یادکرد:عنوان آرشیو به جای عنوان (link)
  4. ↑ Antonietta Drago, Donne e amori del Risorgimento (Milano, Palazzi, 1960).
  5. ↑ ۵٫۰ ۵٫۱ ۵٫۲ "Professional Translation Services Agency — Kwintessential London". Archived from the original on 2010-01-14. Retrieved 2010-01-13.
  6. ↑ "The World Factbook — Central Intelligence Agency". Archived from the original on 2015-04-18. Retrieved 2015-02-24.
  7. ↑ "The World Factbook — Central Intelligence Agency". Archived from the original on 2014-12-21. Retrieved 2015-02-24.
  8. ↑ "Divorce Tourists Go Abroad to Quickly Dissolve Their Italian Marriages". The New York Times. 15 August 2011. Archived from the original on 10 March 2017. Retrieved 28 February 2017.
  9. ↑ Pullella, Philip (23 April 2017). "'Divorce Italian style' becomes easier, faster with new law". Reuters. Archived from the original on 1 September 2017. Retrieved 3 July 2017.
  10. ↑ "Role of Traditions: Divorce in Italy — impowr.org". Archived from the original on 2015-02-24. Retrieved 2015-02-24.
  11. ↑ "Archived copy" (PDF). Archived from the original (PDF) on 2015-09-24. Retrieved 2015-02-24.{{cite web}}: نگهداری یادکرد:عنوان آرشیو به جای عنوان (link)
  12. ↑ "Archived copy" (PDF). Archived from the original (PDF) on 2016-03-04. Retrieved 2015-02-24.{{cite web}}: نگهداری یادکرد:عنوان آرشیو به جای عنوان (link)
  13. ↑ "Professional Translation Services Agency — Kwintessential London". Archived from the original on 2010-01-14. Retrieved 2010-01-13.
  14. ↑ "The World Factbook — Central Intelligence Agency". Archived from the original on 2016-11-24. Retrieved 2015-02-24.
  15. ↑ "Professional Translation Services Agency — Kwintessential London". Archived from the original on 2010-01-14. Retrieved 2010-01-13.
  16. ↑ "Women in EU parliament and governments". ec.europa.eu.
  17. ↑ OECD. "LFS by sex and age — indicators". Archived from the original on 2019-05-25. Retrieved 2016-11-19.
  18. ↑ http://presidenza.governo.it/USRI/magistrature/norme/dlvo151_2001.pdf
  19. ↑ "Written question - Blank resignation letters - E-000233/2012". www.europarl.europa.eu. Archived from the original on 6 April 2017. Retrieved 10 October 2017.
  20. ↑ "A Call for Aid, Not Laws, to Help Women in Italy". The New York Times. 19 August 2013. Archived from the original on 26 February 2017. Retrieved 28 February 2017.
  21. ↑ "BBC NEWS — Business — Why Italy's women are out of work". Archived from the original on 2015-02-02. Retrieved 2014-12-02.
  22. ↑ Zampano, Giada (2 November 2013). "'Mancession' Pushes Italian Women Back Into Workforce".
  23. ↑ "Labor force, female (% of total labor force) - Data". data.worldbank.org. Archived from the original on 11 September 2017. Retrieved 10 October 2017.
  24. ↑ "Sud Italia, questo non è un Paese per donne — E — il mensile online". Archived from the original on 2014-09-14. Retrieved 2014-09-14.
  25. ↑ "BBC NEWS — Business — Why Italy's women are out of work". Archived from the original on 2008-04-13. Retrieved 2010-01-13.
  26. ↑ "Festival del diritto". Festivaldeldiritto.it. Archived from the original on 2012-03-16. Retrieved 2013-12-04.
  27. ↑ Corte Suprema di Cassazione (26 February 2004). "ATTI CONTRARI ALLA PUBBLICA DECENZA - ESPOSIZIONE DEL CORPO NUDO SULLA PUBBLICA SPIAGGIA - COSTITUISCE VIOLAZIONE ALL'ART. 726 C.P." www.giustizia.it (به ایتالیایی). Ministero della Giustizia. Archived from the original on 26 February 2004. Retrieved 19 April 2019. [...] diversamente da quella del seno nudo femminile, che ormai da vari lustri è comportamento comunemente accettato ed entrato nel costume sociale [...]
  28. ↑ Estatie, Lamia (20 March 2017). "Italian broadcaster cancels 'sexist' show". Archived from the original on 7 September 2017. Retrieved 10 October 2017.
  29. ↑ "Var tredje kvinna i Italien utsätts för våld: "Han tar ifrån dig allt, du vet inte längre vem du är och vad du vill"". svenska.yle.fi (به سوئدی). Retrieved 2020-03-09.
  30. ↑ Povoledo, Elisabetta (2013-08-18). "A Call for Aid, Not Laws, to Help Women in Italy". The New York Times (به انگلیسی). ISSN 0362-4331. Retrieved 2020-03-09.

پیوند به بیرون

[ویرایش]
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=زنان_در_ایتالیا&oldid=40340308»