زبان بریتانیایی
| زبان بریتانیایی | |
|---|---|
| منطقه | بریتانیای کبیر جنوب خور فورث |
| دوره | از اوایل سدهٔ پنجم میلادی[۱] گسترش‌یافته به ولز قدیم، کامبریک، زبان کورنی و زبان برتون by AD 600[نیازمند منبع] |
هندواروپایی
| |
| کدهای زبان | |
| ایزو ۳–۶۳۹ | – |
فهرست لینگوییست | brit |
| گلاتولوگ | هیچ کدام |
| زبان‌شناسی | 50-AB |
زبان بریتانیایی یا بریتونی زبان باستانی بریتون‌ها بود که در بریتانیا بدان سخن می‌گفتند. بریتانیایی از شاخهٔ زبان‌های سلتیک جزیره‌ای بوده است.
این زبان از تبار زبان نیاسلتی است. از سدهٔ ششم میلادی از این زبان زبان‌های برتون، کورنی، ولزی و کامبریایی مشتق شدند. مجموعهٔ این زبان‌ها را زبان‌های بریتونی می‌خوانند. برخی زبان پیکتی را نیز عضوی از این خانوادهٔ زبانی می‌شمرند.
بعدها در اسکاتلند زبان‌های گائلیک و در جنوب خور فورث، زبان انگلیسی باستان جای زبان بریتانیایی را گرفتند.
منابع
[ویرایش]- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Common Brittonic». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۷ ژوئیهٔ ۲۰۲۴.