رژیم صهیونیستی

رژیم صهیونیستی یک اصطلاح سیاسی است که مخالفان این کشور، به جای نام کشور اسرائیل به کار می‌برند. در ادبیات سیاسی جمهوری اسلامی ایران از این عنوان و عنوان‌های مشابه مانند رژیم اشغالگر قدس برای نام بردن از آن دولت استفاده می‌کند.^[۱] گروه‌های حماس و حزب‌الله لبنان نیز از ادبیات خود در اشاره به دولت اسرائیل از این تعبیر استفاده می‌کنند. همچنین برای اتباع غیرفلسطینی اسرائیل به‌ویژه نیروهای دولتی و نظامی آن، از واژهٔ صهیونیست‌ها و اشغالگران استفاده می‌کنند.

برخی از محققان فلسفه وجودی تشکیل دولت اسرائیل را برآمده از نظریهٔ صهیونیسم می‌دانند و از این‌رو رژیم حاکم بر آن کشور را رژیم صهیونیستی می‌نامند.^[۲]^{^{[نیازمند منبع]}}

مخالفان اسرائیل، به مجموع کشور اسرائیل و آن بخش‌هایی از سرزمین فلسطین که در اشغال اسرائیل قرار دارد، فلسطین اشغالی می‌گویند.

رژیم اشغالگر قدس

رژیم اشغالگر قدس اصطلاح دیگری است که نظام جمهوری اسلامی ایران رسماً بر دولت اسرائیل اطلاق می‌کند.^[۱] گروه‌های حماس و حزب‌الله لبنان نیز از ادبیات خود در اشاره به کشور اسرائیل از این واژه استفاده می‌کنند.

تاریخچه

استفاده از این واژه سیاسی برای اولین بار اغلب به سید روح‌الله خمینی نسبت داده می‌شود.^[۳]^[۴] جمهوری اسلامی ایران دولت و کشور اسرائیل را به رسمیت نمی‌شناسد.^[۵]

از یک سو، مقصود از استفادهٔ سیاست‌مداران ایران از واژه‌هایی نظیر «رژیم صهیونیستی» یا «رژیم اشغالگر قدس» به‌طور یقین اشاره به کشور اسرائیل عنوان گردیده، نه نظام کنونی حاکم بر آن. از سوی دیگر، هدفشان از این کار، «طفره رفتن از مقام دادن به کشور اسرائیل به‌وسیله به رسمیت نشناختن نام اسرائیل است».^[۶]

دیگر کاربردهای رژیم صهیونیستی

در زمان جنگ ایران و عراق هر طرف دیگری را محکوم به وابستگی و رابطه با اسرائیل می‌کرد و البته هر دو کشور داعیهٔ دشمنی با اسرائیل داشتند، برای همین در ایران و در اصطلاح سیاسی برای اشاره به نظام صدام گاه از واژهٔ «رژیم بعثی-صهیونیستی» استفاده می‌کردند، و دولت صدام حسین و دیپلمات‌ها و رسانه‌های جمعی و منابع دولتی عراق از واژهٔ «نظام صهیونیستی» برای اشاره به حکومت جمهوری اسلامی ایران استفاده می‌کردند، به‌طوری‌که از واژهٔ «صهیو-خمینیسم» (به عربی: صهیوخمینیة) به‌طور وسیعی در ادبیات سیاسی آن کشور استفاده می‌گردید.^[۷]

جستارهای وابسته

پانویس

↑ ^۱٫۰ ^۱٫۱ بگفته کمال خرازی: «از نظر ما اسرائیل یک دولت موجه نیست؛ و از نظر ما یک کشور نیست. اسرائیل سرزمین‌های مردم آن منطقه را اشغال کرده و لذا بایستی با عنوان رژیم اشغالگر شناخته گردد.» ترجمه از متن:

Iran in Crisis?: Nuclear Ambitions and the American Response. Roger Howard. Zed Books. 2004. ISBN 1-84277-475-1 p.۴۸
↑ آلفرد م. لیلیانتال، ارتباط صهیونیستی، ترجمهٔ سید ابوالقاسم حسینی، مرکز نشر آثار پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی، شابک ۹۶۴-۶۶۱۰-۵۳-۶
↑

The United States and Iran: Sanctions, Wars and the Policy of Dual Containment. Sasan Fayazmanesh. Routledge. 2008. ISBN 0-415-77396-2 pp.۱۷۴
↑

Surrender Is Not an Option: Defending America at the United Nations and Abroad. John Bolton. Simon and Schuster, 2007 ISBN 1-4165-5284-7 pp.31۴
↑ نقد توجیهات تاریخی صهیونیسم در مورد مشروعیت رژیم قدس. ا.ا. بهبودیخواه. سیاست خارجی. ۳/۲. ژوئن-اوت ۱۹۸۹. ص۳۱۴–۳۴۴
↑ ترجمهٔ:
«...when Iranian leaders use the euphemism “Zionist regime” or “the Jerusalem-occupying regime,” they are most definitely referring to the State of Israel and not to the present regime. Iranian leaders are simply following the time-worn practice in the Arab world of referring to the “Zionist regime” in an attempt to avoid dignifying Israel by recognizing its name.»
What Iranian Leaders Really Say About Doing Away with Israel. J. Teitelbaum. JCPA. 2008. : 9652180653 pp.7 (نسخه دانشگاه استنفورد)
↑ Language as a medium of legal norms: implications of the use of Arabic as a language in the United Nations system. Volume 131 of Schriften zum Völkerrecht. Lutz Edzard. Duncker & Humblot, 1998. ISBN 3-428-09307-0 pp.81

این یک مقالهٔ خرد اسرائیل است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.

[:0-1] ۱٫۰ ^۱٫۱ بگفته کمال خرازی: «از نظر ما اسرائیل یک دولت موجه نیست؛ و از نظر ما یک کشور نیست. اسرائیل سرزمین‌های مردم آن منطقه را اشغال کرده و لذا بایستی با عنوان رژیم اشغالگر شناخته گردد.» ترجمه از متن:

Iran in Crisis?: Nuclear Ambitions and the American Response. Roger Howard. Zed Books. 2004. ISBN 1-84277-475-1 p.۴۸

[2] آلفرد م. لیلیانتال، ارتباط صهیونیستی، ترجمهٔ سید ابوالقاسم حسینی، مرکز نشر آثار پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی، شابک ۹۶۴-۶۶۱۰-۵۳-۶

[3] 

The United States and Iran: Sanctions, Wars and the Policy of Dual Containment. Sasan Fayazmanesh. Routledge. 2008. ISBN 0-415-77396-2 pp.۱۷۴

[4] 

Surrender Is Not an Option: Defending America at the United Nations and Abroad. John Bolton. Simon and Schuster, 2007 ISBN 1-4165-5284-7 pp.31۴

[5] نقد توجیهات تاریخی صهیونیسم در مورد مشروعیت رژیم قدس. ا.ا. بهبودیخواه. سیاست خارجی. ۳/۲. ژوئن-اوت ۱۹۸۹. ص۳۱۴–۳۴۴

[6] ترجمهٔ:
«...when Iranian leaders use the euphemism “Zionist regime” or “the Jerusalem-occupying regime,” they are most definitely referring to the State of Israel and not to the present regime. Iranian leaders are simply following the time-worn practice in the Arab world of referring to the “Zionist regime” in an attempt to avoid dignifying Israel by recognizing its name.»
What Iranian Leaders Really Say About Doing Away with Israel. J. Teitelbaum. JCPA. 2008. : 9652180653 pp.7 (نسخه دانشگاه استنفورد)

[7] Language as a medium of legal norms: implications of the use of Arabic as a language in the United Nations system. Volume 131 of Schriften zum Völkerrecht. Lutz Edzard. Duncker & Humblot, 1998. ISBN 3-428-09307-0 pp.81

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]