روش اشبی
روش اَشبی (انگلیسی: Ashby technique) روشی برای تعیین حجم و طول عمر گلبول‌های قرمز در انسان است که نخستین بار توسط وینیفرد اشبی در سال ۱۹۱۹ ابداع شد.[۱] این روش شامل تزریق گلبول‌های قرمز خون اهداکننده سازگار از یک گروه خونی متفاوت به گیرنده و به دنبال آن آزمایش خون دوره‌ای پس از آن است. سپس از آگلوتیناسیون افتراقی گلبول‌های قرمز برای تعیین تعداد سلول‌های باقی‌ماندهٔ اهداکننده استفاده می‌شود و امکان تعیین میزان بقا را فراهم می‌کند. این روش شامل فناوری ایزوتوپ پرتوزا نمی‌شود و نخستین روشی بود که با موفقیت طول عمر گلبول‌های قرمز را به درستی تعیین کرد. به‌طور مشخص، خون نوع O ابتدا به افرادی با گروه خونی A یا B تزریق می‌شود. در نمونه‌های خون بعدی، سلول‌های خونی A و B خود بیمار با آگلوتیناسیون با سرم آنتی A یا آنتی B حذف می‌شوند. تعداد سلول‌های نوع O غیر آگلوتینه باقی‌مانده، به عنوان تابعی از زمان، میزان بقای سلول‌های خونی را تعیین می‌کند.[۲] این روش به‌طور گسترده در طول جنگ جهانی دوم و مدت کوتاهی پس از آن مورد استفاده قرار گرفت، اما اخیراً به دلیل خطرات استفاده از خون اهداکننده، با تکنیک‌هایی جایگزین شده است که در آن خون خودِ فرد نشانه‌گذاری و بررسی می‌شود.[۳]
منابع[ویرایش]
- ↑ Winifred, Ashby (1919). "The Determination of the Length of Life of Transfused Blood Corpuscles in Man". J Exp Med. 29 (3): 267–281. doi:10.1084/jem.29.3.267. PMC 2126347. PMID 19868318.
- ↑ Franco RS (February 2009). "The measurement and importance of red cell survival". Am. J. Hematol. 84 (2): 109–14. doi:10.1002/ajh.21298. PMID 19025796.
- ↑ Lichtman, Marshall (2005-10-14). Williams Hematology (7th ed.). McGraw-Hill Professional. ISBN 978-0-07-143591-8.
 | این یک مقالهٔ خرد پزشکی است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |