رنگهای پانایرانیست
ظاهر
رنگهای پانایرانیستی قرمز، سفید و سبز و گاهی طلایی یا زرد است. از آنها بر روی پرچمها و بنرهای بسیاری از کشورها و مناطق ایران از جمله ایران، افغانستان، تاجیکستان و کردستان استفاده شده است. ریشه در سنت باستانی که در شاهنشاهی هخامنشی برجسته شد،[۱] رنگهای پانایرانیستی و الگوهای مشابهی که در آنها استفاده میشود، نمادی از ریشههای مشترک مردمان ایرانی است.[۲][۳][۴][۵]
تاریخچه
[ویرایش]طبق اوستا، جمعیت آزاد کامل جامعه ایران باستان به سه طبقه تقسیم میشد که هر کدام با رنگ خاصی همراه بودند:[۶]
- اشراف نظامی (به اوستایی: raθaē-štar) - با رنگ قرمز نشان داده میشود که نماد شجاعت نظامی و خون و ایثار به نام آرمانهای عالی است، بنابراین محترمترین و نجیبترین محسوب میشود.
- موبد (āθravan) - با رنگ سفید نشان داده میشود که نماد معنویت، خلوص اخلاقی، پاکیزگی و قداست است.
- جامعه دامدار-کشاورز (vāstrya fšuyant) - با رنگ سبز نشان داده شده است که نماد طبیعت، جوانی و رفاه است.[۷]
پرچمهای کنونی
[ویرایش]پرچمهای پیشین
[ویرایش]-
پرچم ایران قاجاری از ۱۹۰۷ تا ۱۹۱۰ م
-
پرچم ایران قاجار از ۱۹۱۰ تا ۱۹۲۴م
-
پرچم ایران پهلوی از ۱۹۲۵ تا ۱۹۶۴
-
پرچم ایران پهلوی از سال ۱۹۶۴ تا انقلاب ایران
-
پرچم پادشاهی افغانستان (۱۹۲۸)
-
پرچم پادشاهی افغانستان (۱۹۲۸-۱۹۲۹)
-
پرچم پادشاهی افغانستان (۱۹۲۹-۱۹۳۱)
-
پرچم پادشاهی افغانستان (۱۹۳۱–۱۹۷۳)
-
پرچم جمهوری افغانستان (۱۹۷۳-۱۹۷۴)
-
پرچم دولت انتقالی اسلامی افغانستان (۲۰۰۲–۲۰۰۴)
-
پرچم جمهوری اسلامی افغانستان (۲۰۰۴-۲۰۲۱)
-
پرچم پادشاهی کردستان (۱۹۲۲-۱۹۲۴)
-
پرچم جمهوری آرارات (۱۹۲۷-۱۹۳۱)
-
پرچم جمهوری مهاباد (۱۹۴۵-۱۹۴۶)
-
پرچم دولت خلق آذربایجان (۱۹۴۵-۱۹۴۶)
-
پرچم دیگری که توسط دولت خلق آذربایجان استفاده میشود
-
پرچم آزادیستان (۱۹۲۰)
-
پرچم تاجیکستان از ۱۹۹۱ تا ۱۹۹۲
جستارهای وابسته
[ویرایش]منابع
[ویرایش]- ↑ Ksenofont, Anabasis. King I, Chapter X
- ↑ TABNAK, تابناک |. "رنگهای پرچم ایران نشانه چیست؟". fa. Retrieved 2023-11-15.
- ↑ میزان, خبرگزاری. "پرچم ایران از چه زمانی سه رنگ شد؟". fa. Retrieved 2023-11-15.
- ↑ admin (2023-02-14). "میدانید پرچم ایران از چه سالی سه رنگ شد ؟". چاپ مهام. Retrieved 2023-11-15.
- ↑ Зоолишоева Ш. Ф. Символика цвета в шугнано-рушанской национальной одежде // Языки и этнография «Крыши мира». СПб. : «Петербургское Востоковедение» , 2005. — 112 с. — стр. 39 / شابک ۵−۸۵۸۰۳−۳۰۴−۰
- ↑ Гафуров, Б. Г. Таджики. Древнейшая, древняя и средневековая история. p. 31.
- ↑ Bahar, Mehrdad (1984). پژوهشی در اساطیر ایران. p. 74. ISBN 964-416-045-2.