دل (عرفان اسلامی)
در عرفان اسلامی، و ادبیات عرفانی کهن فارسی، دل وسیله و ابزار تحصیل معرفت گردیده، و واسطهٔ میان روح آدمی از یک سو، و نفس او از جانب دیگر می‌شود.[۱] درحالی دل صافی آدمی محل ظهور عظمت و کبریایی خدا دانسته‌شده، که هیچ‌یک از مراتب دیگر وجود وسعت جاگیری و گنجایش آن حضرت را ندارد.[۲]
جستارهای وابسته
[ویرایش]منابع
[ویرایش]- ↑ ص‌ص. ۴–۳، مفاتیح‌الاعجاز فی شرح گلشن راز
- ↑ مفاتیح‌الاعجاز فی شرح گلشن راز، ص. ۱۰۳
- مفاتیح‌الاعجاز فی شرح گلشن راز، تألیف شمس‌الدّین محمّد لاهیجی (۹۱۲ هجری قمری)، با مقدّمه، تصحیح وتعلیقات محمّد رضا برزگر خالقی، و عفّت کرباسی، انتشارات روزبه، تهران، بهار ۱۳۷۸