درگاه:پهلوی/اثر برگزیده
اثر برگزیده ۱
.jpg)
برج آزادی که پیش از انقلاب ۱۳۵۷ ایران، به نام برج شهیاد شناخته می‌شد، اصلی‌ترین و یکی از نمادهای شهر تهران و ایران است و تقریباً در همه جای دنیا ایران را با این نماد می‌شناسند. این برج در سال ۱۳۴۹ خورشیدی، به عنوان نماد «ایرانِ مدرن» و برای یادبود جشن‌های ۲۵۰۰ ساله شاهنشاهی ایران توسط حسین امانت طراحی و ساخته شد.
عملیات ساخت این برج در ۱۱ آبان ۱۳۴۸ آغاز گردید و پس از ۲۸ ماه کار، در ۱۵ مهرماه ۱۳۵۰ با نام برج شهیاد به بهره‌برداری رسید. معماری برج، تلفیقی از معماری هخامنشی، معماری ساسانی و معماری اسلامی است و در محوطه زیرین برج، چندین تالار نمایش، نگارخانه، کتابخانه و موزه قرار دارد.
اثر برگزیده ۲
حافظیه نام مجموعه‌ای در شمال شهر شیراز و در جنوب دروازهٔ قرآن است که آرامگاه حافظ شیرازی شاعر پرآوازه ایرانی را در خود جای داده‌است.
حدود ۶۵ سال پس از وفات حافظ، وزیر میرزا ابوالقاسم بابر؛ حاکم فارس، برای اولین بار عمارتی گنبدی شکل بر فراز مقبره حافظ بنا کرد و در جلو این عمارت، حوض بزرگی ساخت که از آب رکن آباد پر می‌شد.
پس از آن این بنا در زمان حکومت شاه‌عباس صفوی و بعد به دستور نادرشاه افشار، کریم‌خان زند و همچنین حاکمان فارس در دوره قاجار مورد مرمت و بازسازی و گسترش قرار گرفت. در ۱۲۷۸ ه.ش این بنا به دلایل اعتقادی توسط سید علی‌اکبر فال اسیری ویران گردید و وی بر روی منبر رفته و خطاب به افراد حکومت که قصد ساختن دوباره مقبرهٔ حافظ را داشتند فریاد زد: «اگر شاه بسازد و هزار مرتبه بسازد من خراب می‌کنم.» در ۱۲۸۰ ه.ش این بنا مجدداً بدستور شاهزاده شعاع‌السلطنه تجدید بنا شد.
در ۱۳۱۴ ه.ش سرهنگ علی ریاضی (رئیس فرهنگ فارس) با همیاری علی‌اصغر حکمت و نظارت علی سامی و با طراحی آندره گدار فرانسوی و با الهام‌گیری از عناصر معماری زندیه به بازسازی بنای حافظیه اقدام نمودند و سرانجام در ۱۳۱۵ ه.ش، بنای کنونی یادمان حافظیه، با طراحی ماکسیم سیرو فرانسوی به اجرا درآمد.
اثر برگزیده ۳
اثر برگزیده ۴
اثر برگزیده ۵
اثر برگزیده ۶
اثر برگزیده ۷
اثر برگزیده ۸
آرامگاه فردوسی (گشایش: ۱۳۱۳ ه.ش – ۱۹۳۴ م)، محل خاکسپاری حکیم ابوالقاسم فردوسی در طوس است.
مجموعهٔ فرهنگی باغ آرامگاه فردوسی در طوس و در ۲۵ کیلومتری شمال‌غربی شهر مشهد، میان دو روستای طوس سفلی و اسلامیه در مسیری منشعب از بزرگراه مشهد–قوچان، نزدیک به شهر تاریخی تابران و بقعهٔ تاریخی هارونیه قرار دارد. روستای پاژ زادگاه فردوسی نیز در ۲۸ کیلومتری شرق آرامگاه فردوسی است.
این بنا به‌دست هوشنگ سیحون برپایهٔ طرح پیشین کریم طاهرزاده بهزاد، با اندکی تغییر در اندازه و تزئینات، طراحی و بازسازی شد. معمار حسین لرزاده از مجریان ساخت این بنا بود.
آرامگاه فردوسی در طول دوره‌های تاریخی ایران، بارها ساخته و ویران شده‌است. در گزارش‌هایی که در دو سدهٔ اخیر ازسوی پژوهشگران ایرانی و خارجی انجام شده‌بود، بنایی محقر و پوشیده از گندمزار به‌چشم آمده‌است. سرانجام در آغاز سدهٔ چهارده خورشیدی و هم‌زمان با ملّی‌گرایی نوین ایران، تلاش‌ها برای ساخت آرامگاهی شایستهٔ فردوسی ازسر گرفته شد. مساحت کنونی مجموعهٔ آرامگاه نزدیک به شش هکتار و دربردارندهٔ باغ آرامگاه، استخر و تندیسی از فردوسی اثر ابوالحسن صدیقی در جلوی آن، بنای یادبود، ساختمان‌های اداری، کتابخانه، موزه و آرامگاه مهدی اخوان ثالث است. معماری داخلی بنا نیز دربردارندهٔ کاشی‌کاری‌ها، نقوش سنگی برجسته از داستان‌های شاهنامه و کتیبه‌هایی سنگی از سروده‌های فردوسی و دیگران است.
اثر برگزیده ۹
اثر برگزیده ۱۰
