درگاه:نیشابور/گوناگون/۱
در سال ۱۰۱۱م، قحطی بزرگ در نیشابور روی داد که بر اثر بارش برف در سالی پیش از آن، سرما مزرعه‌ها، کشت‌زارها و باغستان‌ها را بی‌بازده ساخت. روایت شده است در این زمان برف زیادی بارید تا شصت و هفت بار. حتی ثروتمندان نیز بی‌غذا ماندند. بنا به آنچه در تاریخ یمینی ذکر شده، در این زمان هر روز در برخی محله‌های نیشابور بیش از چهارصد نفر جان می‌باختند. کسی نمی‌توانست به کار غسل و تدفین جان باختگان برسد. مرده‌ها از این‌رو با لباس در دل خاک جای می‌گرفتند «و مرد و زن و پیر و جوان فریاد می‌داشتند و نان نان می‌زدند و بر جای سرد می‌شدند». مردم در این قحطی از هر راهکاری برای رفع گرسنگی بهره می‌گرفتند. برخی با گیاهان خشک گرسنگی‌شان را برطرف می‌کردند. کم‌کم غذا بسیار نایاب شد، مردم گرسنه استخوان از میان زباله‌ها برداشته، خرد کرده و از آن غذایی فراهم آورده، می‌خوردند. سپس محمود غزنوی فرمانی صادر کرد تا حکومتیان انبارهای غله را بگشایند و آنچه که در انبارها است میان مردم تهی‌دست تقسیم کنند.