حال (نحو)
حال یا وصف حالیت، صفتی فضله که حالت و هیئت صاحبش (ذوالحال) را بیان می‌کند. این وصف محلا منصوب بوده و در ادبیات عرب کاربرد بسیاری دارد.[۱][۲]
در علم نحو
[ویرایش]در ادبیات عرب، حال غالباً پس از ذوالحال (صاحب حال) می‌آید. در مثال «جاء علی ضاحکاً» علی ذوالحال بوده و ضاحک به معنای خندان بودن، حال علی بوده که بیانگر هیئت و حالت علی است.گاهی اوقات تقدم حال بر ذوالحال واجب و گاهی ممتنع می‌باشد. حال به صورت مفرد، جمله و شبه جمله نیز درآمده و استعمال می‌شود.[۳] عوامل نصب حال نیز فعل، شبه فعل و حروف شامل معنای فعل هستند.[۴]
پانویس
[ویرایش]- ↑ «البهجة المرضية على الفية ابن مالك - السيوطي، جلال الدين - کتابخانه مدرسه فقاهت». lib.eshia.ir. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۵-۳۰.
- ↑ «النحو الوافي - عباس حسن - کتابخانه مدرسه فقاهت». lib.eshia.ir. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۵-۳۰.
- ↑ سید عدنان لاجوردی، نحو عربی[پیوند مرده]، ص ۲۱۵-۲۲۶
- ↑ سید عدنان لاجوردی، نحو عربی[پیوند مرده]، ص ۲۰۲
 | این یک مقالهٔ خرد ادبیات است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |