جایزه دیوید دی دوناتلو بهترین کارگردان
ظاهر
جایزه دیوید دی دوناتلو بهترین کارگردان (ایتالیایی: David di Donatello per il miglior regista) یکی از جوایز دیوید دی دوناتلو که از سال ۱۹۵۶ تاکنون به بهترین کارگردان ایتالیا داده میشود.
دهه ۱۹۵۰
[ویرایش]سال | کارگردان فیلم |
---|---|
۱۹۵۶ | جانی فرانچولینی – Racconti romani |
۱۹۵۷ | فدریکو فلینی – شبهای کابیریا |
۱۹۵۸ | جایزه داده نشد |
۱۹۵۹ | آلبرتو لاتوادا – تمپست |
دهه ۱۹۶۰
[ویرایش]سال | کارگردان فیلم |
---|---|
۱۹۶۰ | فدریکو فلینی – زندگی شیرین |
۱۹۶۱ | میکلآنجلو آنتونیونی – شب |
۱۹۶۲ | ارمانو اولمی – Il Posto |
۱۹۶۳ | ویتوریو دسیکا – گوشهنشینان آلتونا |
۱۹۶۴ | پیترو جرمی – گمراه و رهاشده |
۱۹۶۵ | ویتوریو دسیکا – ازدواج به سبک ایتالیایی فرانچسکو رزی – The Moment of Truth |
۱۹۶۶ | آلساندرو بلازتی – Me, Me, Me... and the Others پیترو جرمی – پرندگان، زنبورهای عسل و ایتالیاییها |
۱۹۶۷ | لوئیجی کومنچینی – Misunderstood |
۱۹۶۸ | کارلو لیتزانی – Bandits in Milan |
۱۹۶۹ | فرانکو زفیرلی – رومئو و ژولیت |
دهه ۱۹۷۰
[ویرایش]سال | کارگردان فیلم |
---|---|
۱۹۷۰ | جیلو پونتهکوروو – کوئیمادا |
۱۹۷۱ | لوکینو ویسکونتی – مرگ در ونیز |
۱۹۷۲ | سرجو لئونه – سرت را بدزد، احمق! فرانکو زفیرلی – برادر خورشید، خواهر ماه |
۱۹۷۳ | لوکینو ویسکونتی – لودویگ |
۱۹۷۴ | فدریکو فلینی – آمارکورد |
۱۹۷۵ | دینو ریسی – بوی خوش زن |
۱۹۷۶ | ماریو مونیچلی – My Friends فرانچسکو رزی – Illustrious Corpses |
۱۹۷۷ | ماریو مونیچلی – An Average Little Man والریو زورلینی – صحرای تاتارها |
۱۹۷۸ | اتوره اسکولا – یک روز بخصوص |
۱۹۷۹ | فرانچسکو رزی – Christ Stopped at Eboli |
دهه ۱۹۸۰
[ویرایش]سال | کارگردان فیلم |
نامزد |
---|---|---|
۱۹۸۰ | مارکو بلوکیو – جهش در تاریکی جیلو پونتهکوروو – Ogro |
|
۱۹۸۱ | فرانچسکو رزی – سه برادر |
لوئیجی کومنچینی – Voltati Eugenio اتوره اسکولا – شور عشق |
۱۹۸۲ | مارکو فرری – داستانهای جنون معمولی |
Salvatore Piscicelli – Le occasioni di Rosa کارلو وردون – Talcum Powder |
۱۹۸۳ | برادران تاویانی – شب سن لورنزو |
جانی آملیو – Colpire al cuore اتوره اسکولا – آن شب در وارن |
۱۹۸۴ | اتوره اسکولا – مجلس رقص |
فدریکو فلینی – And the Ship Sails On نانی لوی – Where's Picone? |
۱۹۸۵ | فرانچسکو رزی – کارمن |
پوپی آواتی – Impiegati برادران تاویانی – Kaos |
۱۹۸۶ | ماریو مونیچلی – Speriamo che sia femmina |
فدریکو فلینی – جینجر و فرد نانی مورتی – The Mass Is Ended |
۱۹۸۷ | اتوره اسکولا – خانواده |
پوپی آواتی – Regalo di Natale فرانچسکو ماسلی – Storia d'amore |
۱۹۸۸ | برناردو برتولوچی – آخرین امپراتور |
فدریکو فلینی – Intervista نیکیتا میخالکوف – چشمان سیاه |
۱۹۸۹ | ارمانو اولمی – The Legend of the Holy Drinker |
مارکو ریسی – Mery per sempre جوزپه تورناتوره – سینما پارادیزو |
دهه ۱۹۹۰
[ویرایش]دهه ۲۰۰۰
[ویرایش]دهه ۲۰۱۰
[ویرایش]جستارهای وابسته
[ویرایش]منابع
[ویرایش]- مشارکتکنندگان ویکیپدیا. «David di Donatello for Best Director». در دانشنامهٔ ویکیپدیای انگلیسی، بازبینیشده در ۴ نوامبر ۲۰۱۵.