پرش به محتوا

جان هارتول کوک

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
جان هارتول کوک
جان هارتول کوک اهل برمو (۱۸۵۹، ادوارد تروی)
زاده۱۹ سپتامبر ۱۷۸۰
شهرستان سری، ویرجینیا، USA
درگذشته۲۴ ژوئن ۱۸۶۶ (۸۵ سال)
برمو بلاف، ویرجینیا، USA
وفاداری ایالات متحده آمریکا
سال‌های خدمت۱۸۱۲–۱۸۱۳
درجهسرتیپ
فرماندهیشبه‌نظامیان ویرجینیا
جنگ‌ها و عملیات‌هاجنگ ۱۸۱۲
کارهای دیگرسازنده کشتزار برمو
هیئت بازدیدکنندگان دانشگاه ویرجینیا

جان هارتویل کوک دوم (یا جونیور) (John Hartwell Cocke II (or Jr.)) (زادهٔ ۱۹ سپتامبر ۱۷۸۰ – درگذشتهٔ ۲۴ ژوئن ۱۸۶۶)، افسر نظامی، مزرعه‌دار و تاجر اهل آمریکا بود. در جریان جنگ ۱۸۱۲، کوک به عنوان سرتیپ در شبه‌نظامیان ویرجینیا خدمت می‌کرد.[۱]

پس از خدمت در ارتش، او در رود جیمز و کاناوها شرکت سرمایه‌گذاری نموده و به توماس جفرسون در ساختن دانشگاه ویرجینیا همکاری کرد.[۲] عمارت خانوادگی که کوک در مزرعه برمو ساخت، حالا یک ملک تاریخی ملی است.

زندگی‌نامه

[ویرایش]

اوایل زندگی و تحصیلات

[ویرایش]

جان هارتویل کوک دوم در ۱۹ سپتامبر ۱۷۸۰ در کشت کلان مانت پلیسنت در شهرستان سری، ویرجینیا زاده شد.[۳] به استثنای برادر کوچکتر وی رابرت کنون کوک که در ۱۷۹۰ میلادی وفات یافت، جان تنها پسر از هشت فرزند جان هارتویل کوک اول و الیزابت کنون کوک بود. کوکِ پدر، با الیزابت کنون که در مزرعه والدین خود به‌نام مانت پلیسنت در شهرستان چسترفیلد، ویرجینیا بزرگ شده بود، ازدواج کرد.[۴] او در جنگ انقلاب آمریکا تا درجه سرهنگ رسید. کوک جوانتر در عمر دوازده سالگی یتیم شد؛ او مزرعه و برده‌های پدر خود را به ارث برد و زمانی که به سن قانونی رسید، مالکیت آنها را در اختیار گرفت.

کوک در سن چهارده سالگی وارد کالج ویلیام و مری در ویلیامزبرگ، ویرجینیا شد و در خانه سرهنگ چمپیون تراویس اقامت داشت. کوک به عنوان بخشی از کلاس ۱۷۹۸ از کالج فارغ شد.[۵] او در زاد روز بیست و یک سالگی خود در ۱۸۰۱ میلادی، به‌طور قانونی مزرعه مانت پلیسنت را به ارث برد.[۶]

ازدواج و خانواده

[ویرایش]

کوک در ۲۵ دسامبر ۱۸۰۲ با آن بلاس (یا بلاوس) باراود در نورفک، ویرجینیا ازدواج کرد. پدر وی فیلیپ باراود یک پزشک بود و در ویلیامزبرگ، جاییکه کوک درس خوانده بود، کار می‌کرد. آن تا ۱۸۰۳ میلادی در نورفک ماند و در این جریان کوک خانه مزرعه خود در شهرستان سوری را نوسازی می‌کرد. خانواده کوک در ۱۸۰۴ میلادی صاحب یک پسر به‌نام جان هارتویل و در ۱۸۰۶ میلادی در مانت پلیسنت صاحب دختری به‌نام لوئسیانا شدند.

کوک در ۱۸۰۹ میلادی مزرعه خود را به خواهرش سالی و شوهر وی نیکولاس فالکون به فروش رسانید. او همراه با خانواده خود به مزرعه برمو که وی در بستر شمالی رود جیمز در شهرستان فلووانا در پیدمونت ساخته بود، نقل مکان کرد. همسر وی در ۱۸۰۹ میلادی پسر دیگری به‌نام فیلیپ سنت جورج و دختری به‌نام اِن بلاس در ۱۸۱۱ میلادی در برمو به‌دنیا آورد.

جنگ ۱۸۱۲

[ویرایش]

در جریان جنگ ۱۸۱۲، کوک به عنوان سرتیپ انتصاب یافته و فرماماندهی شبه‌نظامیان ویرجینیا از کمپ کارتر و کمپ هولی به وی سپرده شد. تیپ وی متشکل از گروهان‌های نیروهای شهرستان فلووانا بود.[۷] کوک از ۱۸۱۲ تا ۱۸۱۳ میلادی رهبری دفاع از ریچموند، ویرجینیا را در مقابل نیروهای بریتانیایی در امتداد رود چیکاهومینی بر عهده داشت.[۸]

کوک برای عملکرد برجسته خود به عنوان یک افسر نظامی شناخته می‌شد؛[۹] انضباط سخت‌گیرانه‌ای که او بر سربازان مادون خود اعمال می‌کرد با انضباط بارون فون اشتویبن مقایسه می‌شد. در جریان جنگ، کوک بر یک اسب نر کَهَر به‌نام روبوک سوار بود.[۱۰]

زندگی پسا جنگ

[ویرایش]

پس از جنگ، کورک به خانه خود در برمو بازگشت، جاییکه همسر وی پسر دیگری به‌نام کاری چارلز را در ۱۸۱۴ میلادی به‌دنیا آورده بود. همسر کوک در دسامبر ۱۸۱۶، چند ماه بعد از به‌دنیا آوردن کوچکترین دختر آنها سالی فالکون، درگذشت. آن در برمو رسیس به خاک سپرده شد.[۱۱]

در ۱۸۱۹ میلادی، کوک ساخت عمارتی بزرگ در قسمت علیای مزرعه خود برمو را با معمار چیره‌دست جان نیلسون، کسی که مانتیسلو را برای توماس جفرسون ساخته بود، تکمیل کرد.[۱۲] سال بعد، کوک از جانب فرماندار ویرجینیا جیمز پاتون پریستون در نخستین هیئت بازدیدکننده دانشگاه ویرجینیا گماشته شد. تا زمانی که کوک در ۱۸۵۲ میلادی از این هیئت بازنشسته شد، ثبت نام سالانه این دانشگاه به ۴۰۰ دانشجو رسیده بود.

در ۱۸۳۵ میلادی، کوک به هیئت مدیره رود جیمز و کاناوها شرکت پیوست، شرکت که برای ساخت کانال‌ها به منظور بهبود حمل و نقل دریایی در امتداد ۲۰۰ مایلی (۳۲۰ کیلومتری) رود جیمز، تأسیس شده بود. حمل و نقل دریایی طی دهه‌های بعدی به بخش مهمی اقتصاد محلی مبدل شد، اما یک سری سیلاب‌ها و جنگ داخلی آمریکا به این دوران پایان داد.[۱۳]

به عنوان یک مسیحی راسخ، کوک در چندین جد و جهد برای اصلاح ابعاد مختلف اجتماع سهیم بود، از جمله میانه‌روی و آزادی تدریجی برده‌ها. کوک تعدادی برده به ارث برده بود و بازیگر مهمی در تجارت داخلی برده در ویرجینیا محسوب می‌شد، او از طریق برده‌های خود به اساتید در دانشگاه ویرجینیا کمک می‌کرد و چند برده به این نهاد نیز به عاریت داده بود.[۱۴] کوک «همواره خصومت خود با برده‌داری» را صریحاً بیان می‌کرد و از فراهم نمودن «تحصیلات و آموزش‌های حرفه‌ای» به برده‌ها تا برای آزادی و مستعمره‌سازی در آفریقا آماده شوند، حمایت می‌نمود؛ در نتیجه این کار، او باری از سوی یکی از همسایه‌های «طرفدار برده‌داری» مورد حمله قرار گرفت.[۱۵] تا ۱۸۴۸ میلادی، کوک مزرعه دیرگی را در آلاباما ساخت تا برده‌ها در آنجا برای مستعمره‌سازی لیبریا آماده شوند. هرچند این رویکرد برای طرفداران پایان برده‌داری و به‌طور کلی برای جمعیت سیاه‌پوست در ایالات متحده غیرمرسوم بود، اما او با فرستادن کتاب‌ها و اسباب مورد نیاز طی سال‌ها، از پروژه مستعمره‌سازی حمایت کرد.[۱۶] در ۱۸۵۵ میلادی، کوک عمارت خود را با خانه کوچکتر پسرش کاری چارلز در مزرعه مبادله نموده و در آنجا بقیه عمر خود را در بازنشستگی سپری کرد.[۱۷]

میراث

[ویرایش]

پسر جان هارتویل کوک، فیلیپ سنت جورج کوک در ارتش ایالات مؤتلفه به درجه سرهنگ رسیده و فرماندهی نیروهای آمریکایی را در نبرد قلعه بلاک‌برن و نخستین نبرد بول ران بر عهده داشت. او که در ۱۸۶۱ میلادی به درجه نظامی سرتیپ ترفیع نموده بود، قبل از کریسمس همان سال خودکشی کرد. او به عنوان یک فرد «زود انگیزشی» و «دارای رفتار غیر متعارف» شناخته می‌شد، اما هیچ‌کسی در واقع ندانست که چه چیزی باعث شد او چنین قدمی را در پیش گیرد.[۱۸]

در ۱۸۸۱ میلادی، آخرین فرزند زنده جان، دکتر کاری چارلز کوک همراه با ویلیام کوک و چارلز ای. کاسبی، قطعه زمینی را در برمو بلاف خریداری نمودند تا کلیسای کوچکی که هارتویل کوک برای برده‌هایش در مزرعه ساخته بود را به آن زمین منتقل نمایند.[۱۹] کلیسای کوچک برده‌های برمو که به عنوان بخشی از یک کلیسای اسقفی متبرک اعلام شد، در دسامبر ۱۹۷۹ میلادی وارد دفتر مکان‌های تاریخی ویرجینیا شده و در مارس ۱۹۸۰ در ثبت ملی اماکن تاریخی قرار داده شد.[۲۰] مزرعه کوک در نوامبر ۱۹۷۱ میلادی با نام ناحیه تاریخی برمو، یک مکان ملی تاریخی اعلام گردید.[۲۱] وی همچنین خانه گلین بورنی را در نزدیکی پالمیرا، ویرجینیا ساخت و این خانه در ۲۰۰۰ میلادی به فهرست ثبت ملی اماکن تاریخی اضافه شد.[۲۲]

همکاری با توماس جفرسون

[ویرایش]

کوک برای یک مدت طولانی با رئیس‌جمهور پیشین توماس جفرسون همکاری داشت و گاهی اوقات، او اقلامی که در خانه جفرسون به‌نام مانتیسلو کشت می‌شد را خریداری می‌کرد.[۲۳] کوک برای برآورده سازی رؤیای جفرسون برای تأسیس دانشگاه ویرجینیا، با جیمز مدیسون، جیمز مونرو و جوسیف کارینگتون کابیل همکاری کرد. کوک و جفرسون در کمیته ساخت و ساز که مسئولیت نظارت از ساخت دانشگاه جدید را داشت، گماشته شدند. عمل‌گرایی محافظه‌کارانه کوک گهگاهی با زیباشناسی خلاقانه جفرسون در تضاد قرار می‌گرفت، مثلاً مخالفت کوک به طرح بام هموار جفرسون که از نظر وی هموار بودن بام بقای ساختمان برای دانشجویان را در معرض خطر قرار می‌دهد.[۲۴]

منابع

[ویرایش]
  1. ↑ "Cocke, John Hartwell (1780-1866)". Special Collections Research Center. The College of William & Mary. November 5, 2009. Retrieved December 10, 2010.
  2. ↑ "John Hartwell Cocke (1780-1866) : Joseph Carrington Cabell's Chief Collaborator". The Cabell Family Papers. University of Virginia Library. Archived from the original on 26 September 2012. Retrieved December 13, 2010.
  3. ↑ "John Hartwell Cocke II". Mount Pleasant Plantation. THE MOUNT PLEASANT FOUNDATION. p. 147. Archived from the original on 18 March 2019. Retrieved November 27, 2017.
  4. ↑ Bruce, Philip Alexander, ed. (1897). "The Cocke Family". The Virginia Magazine of History and Biography. Richmond, Virginia: Virginia Historical Society. 5: 78. Retrieved December 13, 2010.
  5. ↑ Tyler, Lyon Gardiner, ed. (1915). "Prominent Persons". Encyclopedia of Virginia Biography. New York City: Lewis Historical Publishing Company. 2: 197. Retrieved December 13, 2010.
  6. ↑ "Mount Pleasant Timeline". The Mount Pleasant Foundation. Archived from the original on 18 March 2019. Retrieved November 27, 2017.
  7. ↑ Bercaw, W. W. (September 1965). "The War of 1812". The Bulletin of the Fluvanna County Historical Society. Fluvanna County Historical Society. 1: 28. Retrieved December 14, 2010.
  8. ↑ Barringer, Paul Brandon; et al., eds. (1904). "Founders, Visitors, and Benefactors". University of Virginia: Its History, Influence, Equipment and Characteristics. New York City: Lewis Historical Publishing Company. 1: 328–329. Retrieved December 13, 2010.
  9. ↑ Johnson, Rossiter; Brown, John Howard, eds. (1904). "The Cocke Family". The Twentieth Century Biographical Dictionary of Notable Americans. Boston: The Biographical Society. 2: 315. Retrieved December 13, 2010.
  10. ↑ Jefferson, Thomas (1999). Betts, Edwin Morris (ed.). "Bremo". Thomas Jefferson's Farm Book. University of North Carolina Press: 105. ISBN 1-882886-10-0. Retrieved December 14, 2010.
  11. ↑ Sancken, Kristin (October 27, 2010). "Ghostly Legends of Fluvanna County". Fluvanna Review. Retrieved December 14, 2010.
  12. ↑ Johnston, Clara Cocke (1931). "Bremo". Homes and Gardens in Old Virginia: 127–132. Archived from the original on 2006. Retrieved December 7, 2010.
  13. ↑ Browning, Sally (February 26, 2004). "Bremo Bluff: From Beginning to End". Fluvanna Review. Archived from the original on May 11, 2006. Retrieved December 4, 2010.
  14. ↑ Gayle M. Schulman (2005). "Slaves at the University of Virginia" (PDF). Latin American Studies. Retrieved 17 October 2020. John Emmet, after trouble with his hired slave, bought one with the help of John Hartwell Cocke, a member of the first Board of Visitors who had provided workers for the building of the University. Cocke hired out slaves to professors; one of these, Nelson, after proving unsatisfactory as a house slave, served Professor [Robley] Dunglison in his garden and stable.
  15. ↑ Coyner, Jr., M. Boyd (1961). John Hartwell Cocke of Bremo: Agriculture and Slavery in the Ante-Bellum South (Ph.D. Dissertation). University of Virginia. pp. 4, 92, 350.
  16. ↑ Rose, Willie Lee Nichols (1999). "General Cocke Enforces Matrimony". A Documentary History of Slavery in North America. University of Georgia Press. p. 446. ISBN 978-0-8203-2065-6. Retrieved December 15, 2010.
  17. ↑ "Cabell Family Homes". The Cabell Family Papers. University of Virginia Library. Archived from the original on 8 November 2014. Retrieved December 15, 2010.
  18. ↑ Detzer, David (2005). Donnybrook: The Battle of Bull Run, 1861. Houghton Mifflin Harcourt. p. 17. ISBN 0156031434. Retrieved December 14, 2010.
  19. ↑ Hill, Tucker Hill (December 18, 1979). "National register of Historic Places inventory – nomination form: Bremo Slave Chapel" (PDF). Virginia Department of Historic Resources. Retrieved December 10, 2010.
  20. ↑ Loth, Calder (1999). "Fluvanna County". The Virginia Landmarks Register. Charlottesville, Virginia; London: University of Virginia Press: 172. ISBN 9780813918624. Retrieved December 3, 2010.
  21. ↑ "Bremo Historic District" (PDF). National Historic Landmarks Program. National Park Service. November 11, 1971. Retrieved November 27, 2017.
  22. ↑ سازمان پارک‌های ملی (۲۰۱۰-۰۷-۰۹). "National Register Information System". National Register of Historic Places. National Park Service.
  23. ↑ Jefferson, Thomas (2002). Betts, Edwin Morris (ed.). "Extracts from the diary of General John Hartwell Cocke". Thomas Jefferson's Garden Book. University of North Carolina Press: 637. ISBN 978-1-882886-11-1. Retrieved December 15, 2010.
  24. ↑ "All the Hoos in Hooville: In The Beginning". University of Virginia Library. 1999. Archived from the original on 3 اكتبر 2011. Retrieved December 15, 2010. {{cite web}}: Check date values in: |archive-date= (help)

برای مطالعه بیشتر

[ویرایش]
  • Butler, Stuart Lee (2010). "General Cocke and the War of 1812". Bulletin of the Fluvanna County Historical Society. Fluvanna County Historical Society. 84.
  • Moore, William Cabell (October 1933). "Gen. John Hartwell Cocke of Bremo 1780–1866: A Brief Biography and Genealogical Review with a Short History of Old Bremo". William and Mary Quarterly. The College of William & Mary. 13 (4): 207–218. doi:10.2307/1919767. JSTOR 1919767.

پیوند به بیرون

[ویرایش]

پرونده‌های رسانه‌ای مربوط به John Hartwell Cocke در ویکی‌انبار 

برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=جان_هارتول_کوک&oldid=39823629»