توکولیتیک
توکولیتیک‌ها که داروهای ضد انقباض رحم یا جلوگیری‌کننده‌های زایمان نیز نامیده می‌شوند داروهایی هستند که برای سرکوب زایمان زودرس استفاده می‌شوند. تولد زودرس، عامل ۷۰ درصد از موارد مرگ و میر نوزادان است.[۱] بنابراین، درمان توکولیتیک، زمانی ارائه می‌شود که احتمال دارد زایمان، منجر به زایمان زودرس شود. زایمان باید به اندازهٔ کافی برای تجویز گلوکوکورتیکوئیدها به تعویق بیفتد، که بلوغ و تکمیل ریهٔ جنین را تسریع می‌کند، اما ممکن است یک تا دو روز طول بکشد تا تأثیر بگذارد.
داروهای توکولیتیک مرسوم، عبارت‌اند از آگونیست‌های بتا۲، مسدودکننده‌های کانال کلسیم، داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی و منیزیم سولفات. این داروها می‌توانند با سرکوب انقباضات عضلانی رحم به ایجاد تأخیر در زایمان زودرس کمک کنند و استفاده از آن‌ها برای کاهش عوارض و کاهش میزان مرگ‌ومیر نوزادان مرتبط با زایمان زودرس است.[۲] سرکوب انقباض‌ها معمولاً جزئی است و توکولیتیک‌ها را فقط می‌توان برای به تأخیر انداختن زایمان، برای چند روز تجویز کرد. بسته به نوع توکولیتیک مورد استفاده، زن باردار یا جنین ممکن است نیاز به نظارت داشته باشد مثلاً هنگام استفاده از نیفیدیپین به‌دلیل کاهش در فشار خون، نظارت بر فشار خون و کاردیوتوکوگرافی برای ارزیابی سلامت جنین، ضروری است. در هر صورت، جلوگیری از خطر زایمان زودرس، به تنهایی، استفاده از این داروها و اثرات جانبی آن‌ها را توجیه می‌کند.
توکولیتیک‌ها برای موارد تأییدشدهٔ زایمان زودرس، بین هفتهٔ ۲۴ تا ۳۴ بارداری در نظر گرفته می‌شوند.
این داروها گاهی همراه با سایر درمان‌ها که ممکن است شامل تجویز کورتیکواستروئیدها، محافظت عصبی جنین و انتقال ایمن زن باردار به مراکز درمانی باشد، تجویز می‌شوند.[۳]
انواع
[ویرایش]هیچ عامل توکولیتیک خط اول مشخصی وجود ندارد.[۴][۵] شواهد موجود نشان می‌دهد که خط اول درمان با آگونیست‌های بتا ۲، مسدودکننده‌های کانال‌های کلسیم و داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی برای طولانی‌تر کردن بارداری تا ۴۸ ساعت است.[۱]
انواع مختلفی از داروها با میزان موفقیت و اثرات جانبی متفاوت استفاده می‌شود. برخی از داروها به‌طور خاص توسط سازمان غذا و داروی ایالات متحده (FDA) برای توقف انقباض‌های رحمی در زایمان زودرس تأیید نشده و بدون مجوز استفاده می‌شوند.
مسدودکننده‌های کانال کلسیم (مانند نیفیدیپین) و آنتاگونیست‌های اکسی‌توسین (مانند اتوسیبان) بسته به این‌که دارو با چه سرعتی تجویز می‌شود ممکن است زایمان را ۲ تا ۷ روز به تعویق اندازند.[۶] داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (مانند ایندومتاسین) و مسدودکننده‌های کانال کلسیم (مانند نیفیدیپین) بیشترین احتمال را دارند که زایمان را به مدت ۴۸ ساعت به تأخیر بیندازند و کمترین عوارض جانبی مادری و نوزادی را داشته باشند.[۷] داروهای کنونی، اصول فعال‌سازی فرایند زایمان را تغییر نمی‌دهند.[۸] با این حال، به تعویق انداختن زایمان زودرس تا ۴۸ ساعت به‌نظر می‌رسد که برای انتقال زنان باردار به یک مرکز تخصصی برای مدیریت زایمان زودرس و در ادامه، تجویز کورتیکواستروئیدها برای کاهش زودرس و غیرکامل بودن اندام‌های نوزاد، کافی است.[۷]
اثربخشی آگونیست‌های بتا آدرنرژیک، آتوسیبان و ایندومتاسین، کاهش نسبت شانس (OR) زایمان به میزان کاهش ۰/۵۴ درمدت ۲۴ ساعت و میزان کاهش ۰/۴۷ به‌مدت ۴۸ ساعت، محاسبه شده‌است.[۴]
تصور می‌شد که آنتی‌بیوتیک‌ها زایمان را به تأخیر می‌اندازند، اما هیچ مطالعه‌ای شواهدی مبنی بر تأثیر استفاده از آنتی‌بیوتیک‌ها در زایمان زودرس را نشان نداده‌است.[۹] آنتی‌بیوتیک‌ها در مادران باردار مبتلا به پارگی زودرس کیسه آب استفاده می‌شوند، اما این‌گونه استفاده‌ها به‌عنوان یک استفادهٔ توکولیتیک، شناخته نمی‌شوند.[۱۰]
موارد منع مصرف
[ویرایش]علاوه بر موارد منع مصرف ویژهٔ این داروها، چندین عامل کلی دیگر نیز ممکن است مانع از ایجاد تأخیر در زایمان زودرس با استفاده از داروهای توکولیتیک شوند.[۹]
- جنین بزرگ‌تر از هفته ۳۴ بارداری است.[۱۱]
- وزن جنین کمتر از ۲٫۵ کیلوگرم، یا مبتلا به محدودیت رشد داخل رحمی (IUGR)[۱۱] یا نارسایی جفت[۱۱] است.
- ناهنجاری‌های مادرزادی یا کروموزومی کُشنده[۱۱]
- اتساع دهانه رحم بیشتر از ۴ سانتی‌متر[۱۱]
- وجود کوریوآمنیونیت یا عفونت داخل رحمی[۱۱]
- زن باردار دارای فشار خون بالا ناشی از بارداری،[۱۱] اکلامپسی شدید[۱۱] / پره‌اکلامپسی،[۹] خونریزی فعال واژن،[۱۱] جدا شدن جفت، بیماری قلبی-عروقی،[۱۱] یا وضعیت دیگری است که نشان می‌دهد بارداری نباید ادامه یابد.[۱۱]
- بی‌ثباتی همودینامیک مادر همراه با خونریزی[۹]
- مرگ جنین در داخل رحم، ناهنجاری‌های کُشندهٔ جنین، یا هرگونه وضعیت نامناسب و خطرناک جنین[۹]
آیندهٔ توکولیتیک‌ها
[ویرایش]اکثر توکولیتیک‌ها در حال حاضر بدون برچسب استفاده می‌شوند. جهت کلی توسعهٔ عوامل توکولیتیک در آینده باید به‌سمت اثربخشی بهتر در طولانی کردن عمدی بارداری هدایت شود. این موضوع، به‌طور بالقوه می‌تواند منجر به کاهش مواردی چون اثرات جانبی دارو برای مادر، جنین و نوزاد شود.
چند جایگزین توکولیتیک‌ها که ارزش مطالعاتی دارند عبارت‌اند از:
باروسیبان به‌عنوان آخرین نسل از آنتاگونیست‌های گیرنده‌های هورمون اکسی‌توسین و داروهای مهارکننده انتخابی کوکس۲.[۱۲] مطالعات بیشتر در مورد استفاده از چندین توکولیتیک، باید علاوه بر تأخیر زایمان، در مورد پیامدهای کلی و دیگر اثرات استفاده از آن‌ها نیز انجام شود.[۱۳]
منابع
[ویرایش]- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ American College of Obstetricians Gynecologists' Committee on Practice Bulletins—Obstetrics (2016). "Practice Bulletin No. 171: Management of Preterm Labor". Obstetrics & Gynecology (به انگلیسی). 128 (4): e155–e164. doi:10.1097/AOG.0000000000001711. ISSN 0029-7844. PMID 27661654.
- ↑ Mayer, Christopher; Apodaca-Ramos, Irasema (2021), "Tocolysis", StatPearls, Treasure Island (FL): StatPearls Publishing, PMID 32965883, retrieved 2021-07-29
- ↑ Hanley, Margaret; Sayres, Lauren; Reiff, Emily S.; Wood, Amber; Grotegut, Chad A.; Kuller, Jeffrey A. (2019). "Tocolysis: A Review of the Literature". Obstetrical & Gynecological Survey. 74 (1): 50–55. doi:10.1097/OGX.0000000000000635. ISSN 1533-9866. PMID 30648727.
- ↑ ۴٫۰ ۴٫۱ Tan, T. C.; Devendra, K.; Tan, L. K.; Tan, H. K. (Summer 2006). "Tocolytic treatment for the management of preterm labour: a systematic review". Singapore Medical Journal. 47 (5): 361–366. ISSN 0037-5675. PMID 16645683.
- ↑ de Heus R, Mol BW, Erwich JJ, et al. (2009). "Adverse drug reactions to tocolytic treatment for preterm labour: prospective cohort study". BMJ. 338: b744. doi:10.1136/bmj.b744. PMC 2654772. PMID 19264820.
- ↑ Iams JD, Romero R, Culhane JF, Goldenberg RL (2008). "Primary, secondary, and tertiary interventions to reduce the morbidity and mortality of preterm birth". The Lancet. 371 (9607): 164–175. doi:10.1016/S0140-6736(08)60108-7. PMID 18191687.
- ↑ ۷٫۰ ۷٫۱ Haas, David M; Caldwell, Deborah M; Kirkpatrick, Page; McIntosh, Jennifer J; Welton, Nicky J (2012). "Tocolytic therapy for preterm delivery: systematic review and network meta-analysis". The BMJ. 345: e6226. doi:10.1136/bmj.e6226. ISSN 0959-8138. PMC 4688428. PMID 23048010.
- ↑ Simhan, Hyagriv N.; Caritis, Steve N. (2007-08-02). "Prevention of preterm delivery". The New England Journal of Medicine. 357 (5): 477–487. doi:10.1056/NEJMra050435. ISSN 1533-4406. PMID 17671256.
- ↑ ۹٫۰ ۹٫۱ ۹٫۲ ۹٫۳ ۹٫۴ Rundell, Kristen; Panchal, Bethany (2017). "Preterm Labor: Prevention and Management". American Family Physician. 95 (6): 366–372. ISSN 0002-838X. PMID 28318214.
- ↑ Kenyon, Sara; Boulvain, Michel; Neilson, James P. (2013-12-02). "Antibiotics for preterm rupture of membranes". The Cochrane Database of Systematic Reviews (12): CD001058. doi:10.1002/14651858.CD001058.pub3. ISSN 1469-493X. PMID 24297389.
- ↑ ۱۱٫۰۰ ۱۱٫۰۱ ۱۱٫۰۲ ۱۱٫۰۳ ۱۱٫۰۴ ۱۱٫۰۵ ۱۱٫۰۶ ۱۱٫۰۷ ۱۱٫۰۸ ۱۱٫۰۹ ۱۱٫۱۰ Wong, Perry, and Hockenberry. Maternal Child Nursing Care. Mosby 2002.
- ↑ Hubinont, C.; Debieve, F. (2011). "Prevention of Preterm Labour: 2011 Update on Tocolysis". Journal of Pregnancy (به انگلیسی). 2011: 941057. doi:10.1155/2011/941057. ISSN 2090-2727. PMC 3228310. PMID 22175022.
- ↑ Cole, Stephen; Smith, Roger; Giles, Warwick (2004). "Tocolysis: current controversies, future directions". Current Opinion in Investigational Drugs. 5 (4): 424–429. ISSN 1472-4472. PMID 15134284.