تحمل محیطی
در مبحث ایمنی‌شناسی، تحمل محیطی (انگلیسی: Peripheral tolerance) پس از تحمل مرکزی دومین شاخه از پدیده تحمل ایمنی که پس از خروج لنفوسیت‌های تی و بی از اندام‌های لنفاوی اولیه رخ می‌دهد. هدف اصلی این سازوکار تضمین عدم شکل‌گیری پدیده خودایمنی است که ممکن است توسط سلول‌های تی و بی‌ای است که از روند تحمل مرکزی گریخته‌اند، رخ دهد.[۱] تحمل محیطی همچنین می‌تواند در جلوگیری از ایجاد پاسخ به آنتی‌ژن‌ها وو آلرژن‌های بی‌ضرر غذا نقش داشته باشد.[۲]
جستارهای وابسته
[ویرایش]منابع
[ویرایش]- ↑ Janeway, Charles (2001-01-01). Immunobiology Five. Garland Pub. ISBN 978-0-8153-3642-6.
- ↑ Soyer, O. U.; Akdis, M.; Ring, J.; Behrendt, H.; Crameri, R.; Lauener, R.; Akdis, C. A. (2013). "Mechanisms of peripheral tolerance to allergens". Allergy. 68 (2): 161–170. doi:10.1111/all.12085. ISSN 1398-9995. PMID 23253293. S2CID 24008758.