تاریخ بغداد

شهر بغداد در میانهٔ سدهٔ هشتم میلادی و به دنبال پیروزی عباسیان بر امویان و به عنوان پایتخت این دودمان ساخته شد. این شهر جایگزین شهر ساسانی تیسفون در جنوب غربی بغداد گشت که تا پایان سدهٔ هشتم بیشتر جمعیت خود را از دست داد. بغداد در سده‌های نهم و دهم و در عصر طلایی اسلامی، پایتخت خلافت اسلامی بود و در آغاز سدهٔ دهم تبدیل به بزرگ‌ترین شهر جهان گشت. بغداد در سدهٔ دهم رو به ضعف نهاد تا اینکه در سال ۱۲۵۸ با هجوم مغولان نابود شد.

شهر در دوران فرمانروایی ایلخانان دوباره ساخته شد اما هرگز شکوه و عظمت گذشته را به دست نیاورد. این شهر در سال ۱۴۰۱ دوباره و این بار به دست تیمور لنگ فتح شد و تحت حاکمیت سلاطین ترک درآمد. بغداد در سال ۱۵۰۸ به دست صفویان افتاد و سپس در سال ۱۵۳۴ توسط امپراتوری عثمانی اشغال شد. قیومت بریتانیا بر بغداد در سال ۱۹۲۰ آغاز گشت و سپس در سال ۱۹۳۲ به عنوان پایتخت پادشاهی عراق و بعدها جمهوری عراق معرفی شد.

بغداد به عنوان پایتخت عراق مدرن، تبدیل به ابرشهر شده و جمعیتی حدود ۷٬۰۰۰٬۰۰۰ نفر را در خود جای داده است. این شهر دارای هشت بخش و محله‌های فراوانی است. بغداد بزرگ‌ترین شهر عراق، دومین شهر بزرگ کشورهای عربی (پس از قاهره) و دومین شهر بزرگ جنوب غرب آسیا (پس از تهران) است. در دوران معاصر، بغداد درگیر جنگ داخلی عراق بوده و در آن بمب‌گذاری‌هایی رخ داده است.

هر که [بغداد] را ندید، دنیا را ندید ..
— ابن خلدون

تاسیس

واژهٔ بغداد برای نخستین بار در لوحه‌های اداری شهر کهن بابل در ۸۵ کیلومتری جنوب بغداد دیده شده‌است. این لوحه‌ها مربوط به دورهٔ حمورابی است و در این لوحه‌ها بر اساس واژه‌نامه‌های زبان‌های سومری و اکدی، بغداد به معنی کاخ عقاب است.