الکساندر کارل اتو وستفال
الکساندر کارل اتو وستفال | |
---|---|
زادهٔ | ۱۸ مهٔ ۱۸۶۳ |
درگذشت | ۹ ژانویهٔ ۱۹۴۱ (۷۷ سال) |
ملیت | آلمانی |
الکساندر کارل اُتو وستفال (آلمانی: Alexander Carl Otto Westphal; ۱۸ مهٔ ۱۸۶۳ – ۹ ژانویهٔ ۱۹۴۱) یک روانپزشک، استاد دانشگاه و متخصص اعصاب اهل آلمان بود.
وی فرزندِ کارل فریدریش اتو وستفال و نوهٔ اتو کارل فریدریش وستفال بود.
الکساندر وستفال در هایدلبرگ و برلین تحصیل کرد و دکترای خود را در سال ۱۸۸۸ در برلین دریافت کرد. سپس دستیار ویلهلم هاینریش ارب (۱۹۲۱-۱۸۴۰) در هایدلبرگ و هاینریش کرشمان (۱۹۱۰-۱۸۴۶) در لایپزیگ شد. در سال ۱۸۹۲ او به عنوان رئیس بخش بیماری های عصبی در شاریته برلین تحت نظر فردریش جولی (۱۹۰۴-۱۸۴۴) انتخاب شد و متعاقباً در زمینه های روانپزشکی و عصب شناسی (۱۸۹۴) واجد شرایط شد. در سال ۱۹۰۲ دعوت به دانشگاه گریفسؤالد را به عنوان دانشیار پذیرفت و دو سال بعد به عنوان استاد تمام به دانشگاه بن نقل مکان کرد.
او مشارکتهای فراوانی در زمینهٔ دیابت بیمزه، سرطان خون و سرطان کاذب خون و تعداد بیشماری از بیماریهای روانپزشکی و مغز و اعصاب دارد و نامش به همراه نورولوژیست لهستانی «یان پیلچ»،[۱] در «علامتِ وستفال-پیلچ» (واکنش نوروتونیک مردمک چشم)[۲] ماندگار شدهاست.
او همچنین مجموعه ای از نسخه کاملی از آثار علمی پدرش را تهیه کرد. او تعدادی از دانشمندان برجسته را تربیت کرد، از جمله اتو لوونشتاین (۱۹۶۵-۱۸۸۹)، که با او یکی از نویسندگان مطالعات تجربی و بالینی در مورد فیزیولوژی و آسیب شناسی حرکات مردمک با اشاره ویژه به اسکیزوفرنی (بخشی از مجموعه، رساله هایی از مغز و اعصاب، روانپزشکی، روانشناسی و مناطق مرزی آنها) بود.
منابع
[ویرایش]- مشارکتکنندگان ویکیپدیا. «Alexander Carl Otto Westphal». در دانشنامهٔ ویکیپدیای انگلیسی، بازبینیشده در ۲۴ مه ۲۰۱۸.