اصل هم‌خوانی
اصل هم‌خوانی اصلی در فیزیک است که برای ایجاد هماهنگی میان فیزیک جدید و کلاسیک به کار می‌رود. این اصل برای نخستین بار در سال ۱۹۲۳ توسط نیلز بور فیزیک‌دان دانمارکی در نظریهٔ ساختار اتمی به‌کار رفت.
طبق اصل هم‌خوانی، در صورتی که شرایط نظریه‌های جدید و قدیم با یکدیگر هم‌خوانی داشته باشند، پیش‌گویی‌ها نیز هم‌خوانی خواهند داشت:
«هرگاه یک نظریهٔ جدید فیزیکی را با هر سرشت و جزئیاتی در مورد وضعیتی به کار بریم که در آن یک نظریه با عمومیت کمتر صادق است، نظریهٔ جدید به یک نظریهٔ متناظر کلاسیکی کاملاً جا افتاده تبدیل خواهد شد.»[۱]
جستارهای وابسته
[ویرایش]پانویس
[ویرایش]- ↑ مبانی فیزیک نوین، ۱۵
منابع
[ویرایش]- وایدنر، ریچارد و سلز، رابرت (۱۳۸۲)، «چند مقدمه»، مبانی فیزیک نوین، ترجمهٔ علی‌اکبر بابائی، مهدی صفا، تهران: مرکز نشر دانشگاهی، شابک ۹۶۴-۰۱-۰۲۲۹-۶