اتحادیه لژه
| اتحادیه لژه | |
|---|---|
| Lidhja e Lezhës | |
 اتحادیه لژه، بین سال‌های ۱۴۴۸ تا ۱۴۶۸ | |
| ارباب آلبانی | اسکندربیگ (۱۴۴۴–۱۴۶۸) لکه سوم دوکا جینی (۱۴۶۸–۱۴۷۹) |
| تاریخ فعالیت | ۱۴۴۴–۱۴۷۹[۱] |
| مناطق فعالیت | در قلمروهای اتحادیه:
منطقهٔ شاهزاده نشین دوکاجینی منطقهٔ شاهزاده‌نشین زاهاریا منطقهٔ شاهزاده‌نشین کاستریوتی منطقهٔ شاهزاده‌نشین آریانیتی منطقهٔ شاهزاده‌نشین موزاکا بیرون از قلمروهای اتحادیه: سن‌جاق دیبرا |
| متحدان | .svg){kind=small} جمهوری ونیز پادشاهی ناپولی |
| مخالفان | .svg){kind=small} امپراتوری عثمانی جمهوری ونیز (دسامبر. ۱۴۴۷ اکتبر. ۱۴۴۸) |
| پرچم |  |
اتحادیه لژه (آلبانیایی: Lidhja e Lezhës)، که به‌طور عمومی به عنوان اتحادیه آلبانیایی (آلبانیایی: Lidhja Arbërore) هم شناخته می‌شود، یک اتحاد نظامی و دیپلماتیک اشراف‌زادگان آلبانیایی بود که در ۲ مارس ۱۴۴۴ در شهر لژه ایجاد شد. اتحادیه لژه به عنوان اولین کشور مستقل و متحد آلبانی در دوران قرون وسطی محسوب می‌شود، اسکندربیگ به عنوان رهبر سران و نجیب‌زادگان منطقه‌ای آلبانی که علیه امپراتوری عثمانی متحد شده بودند منصوب گردید.[۲] اسکندربیگ به عنوان رئیس اتحادیه مردم آلبانی اعلام شد، در حالی که او همیشه خود را ارباب آلبانی صدا می‌کرد.[۳][۴]
در مجمع لژه، اعضای خاندان‌های کاستریوتی، آریانیتی، زاهاریا، موزاکا، اسپانی، توپیا، بالشا و چرنویچ که به صورت مادی یا از طریق ازدواج با خانواده کاستریوتی مرتبط بودند، حضور داشتند. این اعضا با اهدای مردان و منابع مالی به اتحادیه یاری رساندند، در حالی که کنترل امور داخلی منطقه‌های خود را همچنان حفظ کرده بودند. پس از تشکیل اتحادیه، خانواده‌های طرفدار ونیزی‌ها بالشا و چرنویچ از اتحادیه جدا شدند و رویدادهایی که به جنگ آلبانی-ونیزی (۱۴۴۷–۱۴۴۸) منجر شد، رخ دادند. پیمان صلح جنگ آلبانی-ونیزی که در ۴ اکتبر ۱۴۴۸ امضا شد، اولین سند دیپلماتیک است که در آن اتحادیه به عنوان یک موجودیت مستقل معرفی می‌شود.[۵] بارلتی از این مجمع به عنوان شورای عمومی یا شورای کل یاد کرد؛ واژه «اتحادیه لژه» توسط تاریخ‌نگاران بعدی ابداع شد.[۶]
منابع
[ویرایش]- ↑ Adrian Brisku (30 August 2013). Bittersweet Europe: Albanian and Georgian Discourses on Europe, 1878–2008. Berghahn Books. p. 21. ISBN 978-0-85745-985-5.
- ↑ Babinger, Franz (1992). Mehmed the Conqueror and His Time. Princeton University Press. p. 54. ISBN 0-691-01078-1. Archived from the original on 2016-05-18.
... a solid military alliance was concluded among all the Albanian chieftains along the Adriatic coast from southern Epirus to the Bosnian border.
- ↑ Frazee, Charles A. (22 June 2006). Catholics and Sultans: The Church and the Ottoman Empire 1453–1923. Cambridge University Press. p. 33.
- ↑ Ednan Aslan; Ranja Ebrahim; Marcia Hermansen (2016). Islam, Religions, and Pluralism in Europe. Springer. p. 237.
- ↑ Syla 2019, p. 10.
- ↑ Biçoku, Kasem (2009). Kastriotët në Dardani. Prishtinë: Albanica. pp. 111–116. ISBN 978-9951-8735-4-3.
پیوند به بیرون
[ویرایش]
 | این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |