آوازیبایی‌شناسی
به مطالعه خوش‌آهنگی یا بدآهنگی حروف باصدا و بی‌صدا در واژه‌ها آوازیبایی‌شناسی (به انگلیسی: Phoneesthetics، در آمریکای شمالی: Phonesthetics) می‌گویند. برای نمونه در زبان فارسی واژه‌هایی دارای حروف پ و ژ و گ از سوی گروهی از گویشوران به عنوان خوشایند حس می‌شود.
در انگلیسی
[ویرایش]این اصطلاح در زبان انگلیسی برای اولین بار شاید توسط جی. آر. آر. تالکین[۱] در اواسط قرن بیستم و مشتق شده از واژه‌های یونانی φωνή (آوا) و αἰσθητική (زیبایی‌شناسی) استفاده گردید.
آواشناسی به عنوان یک رشته مطالعاتی نوپا و وابسته به‌طرز تفکر شخص باقی مانده و بدون هیچ تعریف علمی یا غیررسمی رسمی است. امروزه بیشتر به‌عنوان شاخه‌ای حاشیه‌ای از روان‌شناسی، آواشناسی یا سخن‌شناسی وجود دارد.[۲]
به‌طور گسترده‌تر، دیوید کریستال، زبان‌شناس بریتانیایی، آواشناسی را مطالعه «phonaesthesia» (یعنی نمادگرایی صدا و تم‌های آوایی) می‌داند. نه فقط کلمات، بلکه حتی ترکیب‌های صوتی معینی معنا خاص و مشخصی دارند. به عنوان مثال، او نشان می‌دهد که انگلیسی زبانان تمایل دارند ناخوشایند بودن را با صدای «sl-» در کلماتی مانند sleazy ,slime ,slug و slush مرتبط کنند[۳] یا تکرار بدون هیچ شکل خاصی را با «-tter» در کلماتی مانند chatter, glitter , chatter, flutter و shatter مرتبط می‌کنند.[۴]
جستارهای وابسته
[ویرایش]منابع
[ویرایش]- ↑ Holmes, John R. (2010) "'Inside a Song': Tolkien's Phonaesthetics". In: Eden, Bradford Lee (ed.). Middle-earth Minstrel. McFarland. p. 30
- ↑ Shisler, Benjamin K. (1997). [www.oocities.org/soho/studios/9783/phonpap1.html Phonesthetics]". The Influence of Phonesthesia on the English Language.
- ↑ Crystal, David (2001). A Dictionary of Language. University of Chicago Press. p. 260. ISBN 978-0-226-12203-8.
- ↑ Allan, Keith (2014). "Phonesthesia". Linguistic Meaning. Routledge Library Editions: Linguistics.
 | این یک مقالهٔ خرد مرتبط با زبان‌شناسی است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |