آفند صدروزه

آفند صدروزه
بخشی از جبهه غربی جنگ جهانی اول
دستاوردهای متفقین در اواخر ۱۹۱۸
تاریخ ۸ اوت – ۱۱ نوامبر ۱۹۱۸ موقعیت آمیان در فرانسه و مونس در بلژیک نتایج پیروزی متفقین پایان جنگ جهانی اول فروپاشی جبهه غربی و امپراتوری آلمان
طرف‌های درگیر
فرانسه امپراتوری بریتانیا پادشاهی متحد کانادا استرالیا نیوفاندلند نیوزیلند آفریقای جنوبی ایالات متحده بلژیک ایتالیا پرتغال سیام	امپراتوری آلمان اتریش-مجارستان
فرماندهان و رهبران
فردیناند فوش فیلیپ پتن پل مستر امیل فایول نول کاسلناو داگلاس هیگ هنری هیوز ویلسون جان جی. پرشینگ آلبرت اول بلژیک فرناندو سیلوا مانوئل دا کوستا	پاول فون هیندنبورگ اریش لودندورف ویلهلم گرونر ماکس فون گالویتس روپرشت، ولیعهد بایرن ویلهلم، ولیعهد آلمان ماکس فون بوهن آلبرشت، دوک وورتمبرگ
قوا
تعداد نیرو در ۱۱ نوامبر ۱۹۱۸: ح. ۲,۵۵۹,۰۰۰ ح. ۱,۹۰۰,۰۰۰ ح. ۱,۹۰۰,۰۰۰ ح. ۱۹۰,۰۰۰	تعداد نیرو در ۱۱ نوامبر ۱۹۱۸: ح. ۳,۵۶۲,۰۰۰
تلفات و خسارات
۱۸ ژوئیه – ۱۱ نوامبر: ۱۰۷۰۰۰۰ ۵۳۱۰۰۰ ۴۱۲۰۰۰ ۱۲۷۰۰۰	۱۸ ژوئیه – ۱۱ نوامبر: ۱۱۷۲۰۷۵ ~۱۰۰۰۰۰+ کشته ۶۸۵۷۳۳ زخمی ۳۸۶۳۴۲ اسیر ۶۷۰۰ قبضه توپ سایر تلفات اسرا و غنیمت انگلیس: ۱۸۸۷۰۰ اسیر، ۲۸۴۰ اسلحه فرانسه: ۱۳۹۰۰۰ اسیر، ۱۸۸۰ اسلحه آمریکا: ۴۴۱۴۲ اسیر، ۱۴۸۱ اسلحه بلژیک: ۱۴۵۰۰ اسیر، ۴۱۴ اسلحه ۱۷۵۰۰ ۲۵۰۰ کشته ۵۰۰۰ اسیر ۱۰۰۰۰ زخمی

آفند صدروزه (به انگلیسی: Hundred Days Offensive) (۸ اوت - ۱۱ نوامبر ۱۹۱۸) مجموعه‌ای از حملات گسترده متفقین بود که به جنگ جهانی اول پایان داد. با شروع نبرد آمیان (۸ تا ۱۲ اوت) در جبهه غربی، متفقین ارتش امپراتوری آلمان را عقب رانده و دستاوردهای آن از آفند بهاره آلمان را خنثی کردند.

آلمانی‌ها به خط هیندنبورگ عقب‌نشینی کردند، اما متفقین با پیروزی‌های متوالی، که از نبرد کانال سنت کوئنتین در ۲۹ سپتامبر شروع شد، خط را شکستند. این حمله مستقیماً به آتش‌بس در ۱۱ نوامبر ۱۹۱۸ منجر شد که جنگ را با پیروزی متفقین به پایان رساند. اصطلاح «آفند صد روزه» به یک نبرد خاص یا یک استراتژی اشاره نمی‌کند، بلکه به مجموعه ای سریع از پیروزی‌های متفقین اشاره دارد.

پس‌زمینه

آفند بهاره آلمان در جبهه غربی در ۲۱ مارس ۱۹۱۸ با عملیات میشائیل آغاز شده بود و تا ژوئیه پایان یافت. ارتش آلمان تا رودخانه مارن پیشروی کرده بود، اما نتوانست به هدف خود برای پیروزی‌ای که تعیین‌کننده جنگ باشد، دست یابد. هنگامی که عملیات مارن-ریمس آلمان در ژوئیه به پایان رسید، فرمانده عالی متفقین، فردیناند فوش، دستور یک ضد حمله را صادر کرد که به عنوان دومین نبرد مارن شناخته می‌شود. آلمانی‌ها با درک موقعیت غیرقابل دفاع خود، از مارن به سمت شمال عقب‌نشینی کردند. برای این پیروزی به فوش عنوان مارشال فرانسه اعطا شد.

پس از اینکه پیشروی آلمانی‌ها متوقف شد، فوش توضیح داد که زمان مناسب برای حمله متفقین به مواضع آلمان رسیده است. نیروهای اعزامی آمریکا (AEF) به فرماندهی سرلشکر جان جی. پرشینگ به تعداد زیادی وارد فرانسه شده و ارتش متفقین را با منابع گسترده خود تقویت کرده بودند. پرشینگ مایل بود از ارتش خود به عنوان یک نیروی مستقل استفاده کند. نیروهای اعزامی بریتانیا (BEF) با تعداد زیادی از نیروهایی که از مبارزات سینا و فلسطین و از جبهه ایتالیا بازگشته بودند، و همچنین با نیروهای رزروی که سابقاً توسط نخست‌وزیر دیوید لوید جورج در بریتانیا به علت سرپیچی از خدمت بازداشت شده بود، تقویت شده بود.

برنامه ریزان نظامی تعدادی پیشنهاد را بررسی کردند. فوش با پیشنهاد فیلد مارشال سر داگلاس هیگ، فرمانده کل نیروهای اعزامی بریتانیا (BEF)، برای حمله به رودخانه سم، در شرق آمیان و جنوب غربی محل نبرد سم در سال ۱۹۱۶ موافقت کرد تا آلمانی‌ها را مجبور به دور شدن از راه‌آهن حیاتی آمیان-پاریس کند. همچنین این منطقه به این علت انتخاب شد که در تلاقی مرز نیروهای انگلیسی و فرانسوی و جاده آمیان-روا قرار داشت و به دو ارتش توان همکاری با یکدیگر می‌داد. زمین پیکاردی بر خلاف فلاندر، سطح خوبی برای تانک‌ها فراهم می‌کرد، و دفاع ارتش دوم آلمان به فرماندهی ژنرال گئورگ فون دِر مارویتز نسبتاً ضعیف بود، زیرا در فرآیندی به نام نفوذ مسالمت آمیز توسط استرالیایی‌ها مورد حمله مستمر قرار می‌گرفت.

نبردها

حمله در پیکاردی

نبرد آمیان

نبرد آمیان (با حمله فرانسوی‌ها به جناح جنوبی که نبرد مونتیدیه نامیده می‌شود) در ۸ اوت با حمله بیش از ۱۰ لشکر متفقین - نیروهای استرالیایی، کانادایی، بریتانیایی و فرانسوی - با بیش از ۵۰۰ تانک آغاز شد.

منابع

• Bond, Brian (2007). The Unquiet Western Front, Britain's Role in Literature and History. London: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-03641-2.
• Bean, Charles Edwin Woodrow (1942). The Australian Imperial Force in France during the Allied Offensive. Official History of Australia in the War of 1914–1918. Vol. VI. Angus and Robertson. OCLC 41008291. Retrieved 29 July 2015.
• Blair, Dale (2011). The Battle of Bellicourt Tunnel: Tommies, Diggers and Doughboys on the Hindenburg Line, 1918. Frontline Books. ISBN 978-1-84832-587-6.
• Christie, Norm M. (1999). For King and Empire, The Canadians at Amiens, August 1918. CEF Books. ISBN 1-896979-20-3.
• Christie, Norm M. (2005). The Canadians at Arras and the Drocourt–Queant Line, August–September, 1918. CEF Books. ISBN 1-896979-43-2. OCLC 60369666.
• Christie, Norm M. (1997). The Canadians at Cambrai and the Canal du Nord, August–September 1918. CEF Books. ISBN 1-896979-18-1.
• Dancocks, Daniel George (1987). Spearhead to Victory: Canada and the Great War. Hurtig. ISBN 0-88830-310-6. OCLC 16354705.
• Hanotaux, Gabriel (1924). Histoire Illustrée de la Guerre de 1914 (به فرانسوی). Vol. 17. Paris: Gounouilhou. OCLC 175115527.
• Livesay, John Frederick Bligh (1919). Canada's Hundred Days. Thomas Allen. OCLC 471474361.
• Lloyd, Nick (2013). Hundred Days: The End of the Great War. Viking. ISBN 978-0-670-92006-8.
• Montgomery, Sir A. (1920). The Story of Fourth Army in the Battles of the Hundred Days, August 8th to November 11th, 1918. London: Hodder & Stoughton. OCLC 682022494. Retrieved 29 July 2015.
• Orgill, Douglas (1972). Armoured Onslaught: 8 August 1918. New York: Ballantine. ISBN 0-345-02608-X.
• Priestley, R. E. (1919). Breaking the Hindenburg Line: The Story of the 46th (North Midland) Division. London: Unwin. OCLC 671679006. Retrieved 29 July 2015.
• Reid, Walter (2006). Architect of Victory: Douglas Haig. Birlinn Ltd. ISBN 978-1-84158-517-8.
• Schreiber, Shane B. (2004). Shock Army of the British Empire: The Canadian Corps in the Last 100 Days of the Great War. St.Catharine's, Ontario: Vanwell. ISBN 1-55125-096-9.
• Tucker, S. (2014). Zabecki, D. (ed.). Germany at War: 400 Years of Military History. ABC-CLIO. ISBN 978-1-59884-980-6.