آشیانه‌سازی در نخستی‌ها
آشیانه‌سازی در نخستی‌ها به رفتار آشیانه‌سازی توسط خیس‌بینیان موجود (لمورها و لوریوسوئیدها) و میمون‌های انسان‌نما (انسان، شامپانزه، گوریل و اورانگوتان) گفته می‌شود. خیس‌بینیان آشیانه‌هایی برای خانواده‌های خوابیده و بزرگ می‌سازد. میمون‌های انسان‌نما برای خواب شبانه و در برخی گونه‌ها برای خواب روزانه آشیانه می‌سازند. آشیانه‌سازی توسط میمون‌های انسان‌نما توسط نوزادانی که مادر و دیگر افراد گروه را تماشا می‌کنند، یادمی‌گیرند و به جای معماری جانوران، استفاده از ابزار در نظر گرفته می‌شود. میمون‌های جهان قدیم و میمون میمون‌های جهان جدید آشیانه نمی‌سازند. گمان می‌رود که یک پیشرفت تکاملی عمده در توانایی‌های شناختی میمون‌های انسان‌نما ممکن است ابتدا به دلیل توسعه رفتار آشیانه‌سازی رخ داده باشد و اینکه گذار از آشیانه‌سازی به خواب روی زمین منجر به «تغییرهایی در کیفیت و کمیت» شده باشد. خواب انسان‌ها، که به نوبه خود ممکن است مهارت‌های بقای بیداری را از طریق آماده‌سازی افزایش دهد، خلاقیت و نوآوری را ارتقا داده و به تثبیت خاطرات رویه‌ای کمک کند.[۱]
منابع
[ویرایش]- ↑ Coolidge, Frank L.; Wyn, Thomas (2006). "The effects of the tree-to-ground sleep transition in the evolution of cognition in early Homo" (PDF). Before Farming. 2006 (4): Article 11, pp. 11–18. doi:10.3828/bfarm.2006.4.11. Archived from the original (PDF) on 19 March 2012. Retrieved 6 July 2011.