ویکی‌پدیا:نوشتار پیشنهادی/۲۰۲۴/۳۲
ژاپن در جنگ جهانی دوم به موضوعات و رویدادهای مرتبط با امپراتوری ژاپن و جنگ جهانی دوم اختصاص دارد. گسترش قلمرو امپراتوری ژاپن در شرق آسیا از سال ۱۹۳۱ با حمله به منچوری در شمال شرقی چین آغاز شد و در سال ۱۹۳۷ با حملهٔ گسترده‌تر به چین ادامه یافت. در ۲۷ سپتامبر ۱۹۴۰، امپراتوری ژاپن پیمان سه‌جانبه را با آلمان و ایتالیا امضا کرد و وارد اتحاد نظامی موسوم به «نیروهای محور» شد. ایالات متحده آمریکا که می‌خواست توسعه‌طلبی امپراتوری ژاپن را مهار کند و آن را مجبور کند تا نیروهایش را از منچوری و چین عقب براند، علیه این کشور تحریم‌های اقتصادی وضع کرد. امپراتوری ژاپن که با کمبود شدید نفت و سایر منابع طبیعی روبرو بود، تصمیم گرفت به نیروهای آمریکا و بریتانیا در آسیا حمله کند و منابع طبیعی در جنوب شرق آسیا را متصرف شود. امپراتوری ژاپن در روز ۷ دسامبر سال ۱۹۴۱ به ناوگان اقیانوس آرام ایالات متحده در پرل هاربر، هاوایی حملهٔ ناگهانی کرد و آمریکا نیز در پاسخ اعلان جنگ داد. پس از حمله به پرل هاربر، امپراتوری ژاپن به موفقیت‌های بسیاری در زمینه نظامی دست یافت. ماه دسامبر ۱۹۴۱، گوآم، جزیره ویک و هنگ کنگ به دست ژاپنی‌ها افتاد و در نیمه نخست سال ۱۹۴۲ فیلیپین، هند شرقی هلند (اندونزی)، مالایای بریتانیا (امروزه میانمار، سنگاپور و مالزی شرقی) به سلطه آن‌ها درآمد. نیروهای ژاپنی همچنین به تایلند بی‌طرف نیز حمله کردند و رهبران آن را تحت فشار قرار دادند تا به آمریکا و بریتانیا اعلان جنگ دهند. در اواسط سال ۱۹۴۲ نیروهای استرالیایی و نیوزیلند در گینه نو و نیروهای بریتانیایی در هند توانستند پیشروی ژاپنی‌ها را متوقف کنند. نقطه عطف در جنگ اقیانوس آرام با پیروزی نیروی دریایی ایالات متحده در نبرد میدوی در ژوئن ۱۹۴۲ رقم خورد. ناوگان ژاپنی متحمل خسارات سنگینی شد و عقب‌نشینی را آغاز کرد.