پرش به محتوا

کنوانسیون بین‌المللی منع جنگ‌افزارهای شیمیایی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
کنوانسیون بین‌المللی منع جنگ‌افزارهای شیمیایی
نام کامل:
  • کنوانسیون منعِ توسعه، تولید، ذخیره و استفاده از سلاح‌های شیمیایی و اثرات مخرب آن
تاریخ پیش‌نویس۳ سپتامبر ۱۹۹۲[۱]
تاریخ امضا۱۳ژانویه ۱۹۹۳[۱]
مکان امضاپاریس و نیویورک[۱]
تاریخ اجرا۲۹ آوریل ۱۹۹۷[۱]
شرط اجرامصوب ۶۵ کشور عضو سازمان ملل[۲]
امضاکنندگان۱۶۵ کشور[۱]
گروه‌ها۱۹۰ کشور (از سپتامبر ۲۰۱۳)[۱]
فهرست کامل کشورهای عضو کنوانسیون
شش کشور عضو سازمان ملل از پیوستن به کنوانسیون سر باز زده‌اند: آنگولا، برمه، مصر، اسرائیل، کره شمالی و سودان جنوبی.
ضامندبیرکل سازمان ملل متحد[۳]
زبان‌هاعربی، چینی، فرانسوی، انگلیسی، روسی و اسپانیایی[۴]

کنوانسیون بین‌المللی منع جنگ‌افزارهای شیمیایی (به انگلیسی: Chemical Weapons Convention) مهم‌ترین معاهده بین‌المللی منع تولید، انباشت و استفاده از سلاح‌های کشتار جمعی و جنگ‌افزارهای شیمیایی است که در تاریخ ۱۳ ژانویه ۱۹۹۳میلادی و چند سال پس از ژنوساید کورد های سردشت در روژهلات کوردستان به دست نیروی هوایی عراق،در پاریس و نیویورک به تصویب نمایندگان ۱۶۵ کشور عضو سازمان ملل متحد رسید و از تاریخ ۲۹ آوریل ۱۹۹۷ میلادی، لازم‌الاجرا گردید.[۱]با وجود امضای این کنوانسیون توسط دولت های جمهوری اسلامی ایران ، جمهوری بعثی سوریه و فدراسیون روسیه ، بشار اسد ، رئیس جمهور بعثی سوریه ، با همکاری قاسم سلیمانی و با کمک سپاه پاسداران انقلاب اسلامی اقدام به واردات بمب های شیمیایی و انجام عملیات های شیمیایی چون بمباران شیمیایی غوطه،حملات شیمیایی ۲۰۱۱ حماة و بمباران شیمیایی خان شیخون کرد.[۵][۶][۷][۸][۹]

ضامن اجرای کنوانسیون بین‌المللی منع جنگ‌افزارهای شیمیایی، سازمان منع سلاح‌های شیمیایی (به انگلیسی: Organisation for the Prohibition of Chemical Weapons) است که یک نهاد بین-دولتی است که در سال ١٩٩٧ میلادی و با لازم‌الاجرا شدن کنوانسیون منع تسلیحات شیمیایی، ایجاد شد. مقر این سازمان در شهر لاهه، هلند واقع شده‌است و تشکیلات آن تحت نظر دولت‌های امضاکننده کنوانسیون منع تسلیحات شیمیایی اداره می‌شود.[۱۰]

امضاکنندگان

[ویرایش]

تا سپتامبر ۲۰۱۳ میلادی، ۱۹۰ کشور به کنوانسیون بین‌المللی منع جنگ‌افزارهای شیمیایی پیوسته‌اند. اما هنوز ۶ کشور عضو سازمان ملل متحد از جمله کشورهای آنگولا، برمه، مصر، اسرائیل، کره شمالی و سودان جنوبی از پیوستن به کنوانسیون بین‌المللی منع جنگ‌افزارهای شیمیایی سر باز زده‌اند.[۱]

دولت لیبی در دسامبر ۲۰۰۳ میلادی، حاضر به پیوستن به کنوانسیون بین‌المللی منع جنگ‌افزارهای شیمیایی شد. در فوریه ۲۰۱۴ میلادی، زرادخانه شیمیایی لیبی به‌طور کامل برچیده شد.[۱۱]

دولت سوریه پس از بحران استفاده از سلاح‌های شیمیایی در جنگ داخلی در سال ۲۰۱۳ و تهدید نظامی ایالات متحده آمریکا، مجبور به پیوستن به این کنوانسیون شد.[۱۲]

جستارهای وابسته

[ویرایش]

پانویس

[ویرایش]
  1. ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ ۱٫۴ ۱٫۵ ۱٫۶ ۱٫۷ United Nations Treaty Collection. Convention on the Prohibition of the Development, Production, Stockpiling and Use of Chemical Weapons and on their Destruction بایگانی‌شده در ۷ آوریل ۲۰۱۵ توسط Wayback Machine. Accessed 14 January 2009.
  2. Chemical Weapons Convention, Article 21.
  3. Chemical Weapons Convention, Article 23.
  4. Chemical Weapons Convention, Article 24.
  5. «اذعان وزیر دفاع سوریه به دست داشتن قاسم سلیمانی در کشتار مردم سوریه». العربیه فارسی. ۲۰۲۰-۰۱-۲۰. دریافت‌شده در ۲۰۲۵-۰۲-۰۲.
  6. «ایران در کشتارهای رژیم اسد سهم دارد». www.aa.com.tr. دریافت‌شده در ۲۰۲۵-۰۲-۰۲.
  7. «شواهد نشان می‌دهد سپاه پاسداران در بمباران شیمیایی غوطه ی سوریه در سال 2013 نقش داشته است « Naame Shaam – نامه شام». www.naameshaam.org. دریافت‌شده در ۲۰۲۵-۰۲-۰۲.
  8. «در رسانه‌های آمریکا؛ چرا اسرائیل در سال ۲۰۰۸ قاسم سلیمانی را نکشت؟». BBC News فارسی. دریافت‌شده در ۲۰۲۵-۰۲-۰۲.
  9. «ایران و سقوط اسد؛ اگر قاسم سلیمانی بود اوضاع فرق می‌کرد؛ درس عبرتی برای خامنه‌ای؟». euronews. ۲۰۲۴-۱۲-۱۱. دریافت‌شده در ۲۰۲۵-۰۲-۰۲.
  10. سازمان منع تسلیحات شیمیایی برنده جایزه صلح نوبل شد، بی‌بی‌سی فارسی
  11. زرادخانه شیمیایی لیبی برچیده شد، بی‌بی‌سی فارسی
  12. بازرسان بین‌المللی عملیات نابودی تسلیحات شیمیایی سوریه را شروع کردند، بی‌بی‌سی فارسی