اسماعیل ممتاز

اسماعیل ممتازالدوله
اسماعیل ممتازالدوله
	اسماعیل ممتاز در سال ۱۲۸۰
رئیس مجلس شورای ملی
	دوره مسئولیت; ۱۲۸۹ – ۱۲۹۰
پس از	مستشارالدوله
پیش از	موتمن‌الملک
	دوره مسئولیت; ۲۳ فروردین ۱۲۸۷ – ۲ تیر ۱۲۸۷
پس از	احتشام‌السلطنه
پیش از	مستشارالدوله
اطلاعات شخصی
زاده	میرزا اسماعیل‌خان ممتازالدوله; ۱۲۵۸; تبریز، ایران
درگذشته	۱۳۱۲; تهران، ایران

میرزا اسماعیل‌خان ممتازالدوله (۱۲۵۸ در تبریز – ۱۳۱۲ در تهران) سیاستمدار، مترجم، کنسول و وزیر ایرانی در دوران مظفرالدین‌شاه تا رضاشاه بوده‌است. وی در سن ۵۵ سالگی بر اثر بیماری قلبی در تهران درگذشت. ممتازالدوله در اوایل صدارت سلطان عبدالمجید میرزا عین‌الدوله به تهران آمد و در دستگاه عین‌الدوله با سمت مترجمی مشغول به کار شد و بر حسب دستور دولت وقت قانون دادگستری را از ترکی عثمانی به فارسی ترجمه کرد و دولت با تصویب شاه اجرای آن را اعلام کرد. ممتازالدوله با مشروطه خواهان همکاری می‌کرد. در دورهٔ اول انتخابات عجیبه مردم اراک به دلیل اختلاف نتوانستند نماینده خود را انتخاب کنند، ممتازالدوله از مرکز به عنوان نماینده اراک پیشنهاد شد و چون وارد مجلس شد، با راه یافتن به کمیسیون‌های مجلس به صف اعتدالیون پیوست. پس از استعفای احتشام السلطنه از ریاست مجلس شورای ملّی در سال ۱۳۲۶ق ممتازالدوله در دوم ربیع الثانی همین سال به ریاست مجلس شورای ملی برگزیده شد. مجلس اول مشروطیت که کمتر از دو سال دوام داشت ـ ۱۴ مهر ۱۲۸۵ تا ۲ تیر ۱۲۸۷ ـ شاهد تحولات بسیاری بود. این مجلس که مولود قیام مردم بود، پیش از پایان دوره قانونی خود به علت مخالفت محمدعلی‌شاه قاجار با مشروطه‌طلبان توسط کلنل لیاخوف، رئیس روسی قزاقخانه و تعدادی از افسران روس به توپ بسته شد. در این حادثه حکیم‌الملک (ابراهیم حکیمی)، بهاءالواعظین و ممتازالدوله موفق به فرار شدند. میرزا جهانگیرخان و ملک‌المتکلمین دستگیر شده و در باغشاه به قتل رسیدند. سیدمحمدصادق طباطبائی و سیدعبدالله بهبهانی دستگیر شده مورد اهانت و ضرب و شتم قرار گرفتند.

اوایل زندگی

میرزا اسماعیل ممتاز فرزند میرزا علی‌اکبر مکرم‌السلطنه و نوه آقا صمد صراف تبریزی بود که در سال ۱۲۵۸ ه‍.خ در تبریز به دنیا آمد. دوران کودکی خود را در تبریز به پایان رساند و بعد از آن برای تحصیل در شاخه‌های حقوق و زبان فرانسه عازم استانبول شد. در سال ۱۲۷۴ به ایران بازگشت و در وزارت امور خارجه مشغول به کار شد. یکسال بعد با عنوان سفیر دوم ایران به استانبول رفت و مدتی با سمت‌های کنسول و سرکنسول ایران مشغول به کار شد.

ممتازالدوله در اوایل صدارت عین‌الدوله به تهران آمد و در دستگاه حکومتی وی با سمت مترجم مشغول به کار شد و بر حسب دستور دولت وقت، قانون قضاوت را از ترکی عثمانی به فارسی ترجمه کرد و دولت وقت با تصویب شاه اجرای آن را اعلام نمود.

فعالیت‌های سیاسی

ممتازالدوله با مشروطه‌خواهان در ارتباط بود. در دوره اول انتخابات مجلس شورای ملی به دلیل اختلاف بر سر انتخاب نماینده مردم اراک، به عنوان نماینده مردم این شهر انتخاب شد و در آنجا با راه یافتن به کمیسون‌های تخصصی مجلس، از سیاستمداران معتدل محسوب شد. پس از استعفای احتشام‌السلطنه از ریاست مجلس شورای ملی ممتازالدوله در ۲۳ فروردین ۱۲۸۷ به جای او برگزیده شد.^[۱]

به دنبال به توپ بسته شدن مجلس شورای ملی توسط محمدعلی‌شاه، اختلاف بین نمایندگان تندرو و معتدل بالا گرفت و ممتازالدوله تصمیم گرفت توسط برادرش (ممتاز السلطنه) از دولت فرانسه پناهندگی سیاسی بگیرد. به لندن رفت و در مصاحبه‌های مطبوعاتی (به عنوان رئیس مجلس متواری ایران) از تخلفات و استبداد اطرافیان محمدعلی شاه سخن گفت که در روزنامه‌های آن زمان به چاپ رسید.

وی پس از چندی به عضویت انجمن طرفداران ایران درآمد. به پاریس نزد برادرش ممتازالسلطنه رفت که سمت وزیرمختاری ایران را بر عهده داشت و عضویت انجمن ایرانیان مقیم در پاریس و جمعیت فرانسه و ایران را پذیرفت. در این زمان وی به فعالیت‌های سیاسی خود در فراهم نمودن زمینه مقدمات قیام مردم اصفهان و حمله مجاهدین به تهران مشغول بود. پس از فتح تهران و پیروزی مشروطه‌خواهان و عزل محمدعلی شاه، در سال ۱۲۸۷ به ایران بازگشت و به عنوان نماینده آذربایجان در مجلس شورای ملی انتخاب و به مدت هفت ماه نایب رئیس دوم مجلس شد.^[۲]

با استعفای ذکاء الملک از ریاست مجلس، نمایندگان در یازدهم بهمن ۱۲۸۹ او را به ریاست مجلس برگزیدند.^[۳] اما دوره ریاستش پنج هفته بیشتر طول نکشید و در شانزدهم اسفند استعفا داد و به عنوان وزیر مالیه به دولت سپهدار تنکابنی پیوست. پس از دو ماه و نیم به دلیل «نقاهت مزاج» از وزارت مالیه استعفا داد و به جای آن عهده‌دار وزارت تجارت و پست و تلگراف و تلفن شد.^[۴] اما دوران وزارت پست و تلگراف او چند هفته ای بیشتر طول نکشید و سپهدار با ترمیم کابینه اش در ۲۶ تیر ۱۲۹۰ وزارت تجارت و پست و تلگراف را به مشیرالدوله داد.

ممتازالدوله در کابینه مستوفی‌الممالک عهده‌دار پست وزارت مالیه و وزارت پست و تلگراف، در کابینه محمدولی تنکابنی (سپهدار اعظم) وزیر مالیه و در کابینه صمصام‌السلطنه عهده‌دار پست وزارت عدلیه شد. در ۱۶ تیر ۱۲۹۲ علاءالسلطنه، رئیس الوزرا، برای ترمیم کابینه خود، ممتازالدوله را به عنوان وزیر تجارت معرفی نمود.^[۵]

وی در جریان قرارداد ۱۹۱۹ وثوق الدوله به جمع مخالفان پیوست و به کاشان تبعید شد. مدتی بعد پس از برکناری وثوق‌الدوله به تهران بازگشت.

در کودتای ۱۲۹۹نام ممتازالدوله جزو ۷۰ نفری بود که به دستور سید ضیاء بازداشت شدند.

فرار از مجلس و بازگشت مجدد

ممتازالدوله که در ۱۲۸۶ در سن ۳۲ سالگی به ریاست مجلس اول رسیده بود وقتی تجمع نظامیان روس در میدان بهارستان را دید تلفن را برداشت و به شاه اعتراض و پرخاش کرد. اما در همان حال اولین گلوله توپ به مجلس برخورد کرد و باعث تخریب قسمتی از تلفنخانه مجلس شد. رئیس مجلس، نمایندگان را از تصمیم شاه برای انهدام مجلس و بازداشت و مجازات نمایندگان باخبر کرد و خود همراه با جمع دیگری از نمایندگان مشروطه‌خواه از درب پشت مجلس فرار کردند و سراسیمه خود را به پارک امین‌الدوله رساندند. صاحب پارک که از ورود رئیس مجلس و همراهانش بیمناک شده بود فوراً مراتب را به شاه اطلاع داد. دیری نگذشت که سربازان دولتی به پارک آمدند و سرکوب و شکنجه پناهندگان را آغاز کردند. ممتازالدوله با مشاهده این وضعیت خود را در لابه‌لای توده‌ای از درختان انگور پنهان کرد و تا تاریکی شب در آن مکان ماند. باغبان پارک که از محل اختفای رئیس مجلس خبر داشت او را تا سپیدهٔ صبح نزد خود پناه داد. در اولین ساعت‌های صبح، ممتازالدوله کلاه پاره‌ای بر سر و بیلی بر دوش نهاد و شلوارش را تا زانو بالا زد و با کفش مندرسی در کسوت کارگران میرآب از برابر چشم سربازان مسلح، به بیرون از پارک رفت و دور شد. در بین راه عده‌ای او را برای بیل زدن به باغچه منزل خود و عده‌ای نیز وی را برای انجام سایر امور کارگری دعوت به کار کردند. ممتازالدوله نیز که کاملاً ناشناخته مانده بود به هر متقاضی، وعده‌ای داد تا توانست خود را به منزل یکی از دوستانش برساند. او چند روزی در این منزل به سر برد تا اینکه تصمیم گرفت از راه روسیه به اروپا برود. اما از بیم شناسایی خود و به توصیه و اصرار اکید دوستش، راهی سفارت فرانسه شد. او که به زبان‌های فرانسه و انگلیسی تسلط کامل داشت، درخواست مسوولان سفارت برای اقامت چند روزه در این مکان را رد کرد و در همان روز ورود، با راهنمایی فرستادگان سفارت و با لباس مبدل رهسپار مرز روسیه شد. روزی که با ترن از باکو به تفلیس می‌رفت ناراحت و پریشان خیال در ایستگاهی از قطار برای لحظاتی پیاده شد. اما پیش از سوار شدن مجدد وی درهای قطار بسته شد و ترن بدون وی به حرکت درآمد. ممتازالدوله به ژاندارمری مستقر در ایستگاه پناه برد و متوجه شد که باید یک شبانه‌روز در انتظار ورود قطار بعدی بماند. وی شب را در گوشه ایستگاه راه‌آهن روی زمین خوابید و روز بعد، از زبان مأموران ژاندارمری شنید که قطار دیروزی دچار سانحه شده و بسیاری از مسافران آن جان خود را از دست داده‌اند. ممتازالدوله با قطار جدید خود را به تفلیس رساند و از آنجا رهسپار اروپا شد. او به پاریس رفت و در آنجا با معرفی خود چگونگی حادثه حمله به مجلس و جنایت محمدعلی شاه و نظامیان روس را برای نمایندگان مطبوعات تشریح کرد. ممتازالدوله تا سقوط محمدعلی شاه در فرانسه ماند سپس به کشور بازگشت و در انتخابات مجلس دوم که یک سال و چهار ماه پس از به توپ بستن مجلس اول برگزار شد، به عنوان نماینده مردم تبریز راهی مجلس شد. او چند ماهی مجدداً به ریاست مجلس برگزیده شد سپس تا قبل از به قدرت رسیدن وثوق‌الدوله در چند کابینه سمت وزارتخانه‌های مالیه یا عدلیه را عهده‌دار شد.^[۶]

تبعید به کاشان

با به قدرت رسیدن وثوق‌الدوله، وی بنای ناسازگاری نهاد و قرارداد ۱۹۱۹ را مورد حمله شدید قرار داد و این منجر به بازداشت و تبعید وی به کاشان شد.^[۷] او تا زمان سقوط کابینه وثوق‌الدوله در تبعید باقی ماند سپس به تهران آمد. با کودتای رضاخان نیز مخالفت کرد از این رو دستگیر و روانه زندان شد. در تمام مدت کابینه ۱۰۰ روزه سیدضیاءالدین طباطبائی، وی در زندان بود. پس از سقوط سیدضیاء وی از زندان آزاد شد و در کابینه قوام به وزارت معارف و اوقاف برگزیده شد. در کابینه دیگر قوام نیز وزیر علوم شد. وی مدت کوتاهی عضو کابینه بود و بعد از آن تاریخ دیگر کار مهمی به او ارجاع نشد و غالباً از وجود او در شورای معارف یا ورزش استفاده می‌شد.

مرگ

ممتازالدوله سرانجام در ۳۰ آذر ۱۳۱۲ در ۵۴ سالگی در تهران درگذشت. در زمان مرگ ریاست شورای عالی معارف با او بود.^[۸]

منابع

بابایی، پروانه. «میرزا اسماعیل خان ممتازالدوله (ممتاز)». مؤسسه مطالعات تاریخ معاصر ایران. دریافت‌شده در ۱ نوامبر ۲۰۱۲.

↑ «مذاکرات جلسه ۲۵۴ دارالشورای ملی دوم ربیع الاول ۱۳۲۶».^{^{[پیوند مرده]}}
↑ «مذاکرات جلسه سوم دوره دوم مجلس شورای ملی ششم ذیقعده ۱۳۲۷». بایگانی‌شده از اصلی در ۲۹ اکتبر ۲۰۲۰. دریافت‌شده در ۵ فوریه ۲۰۲۰.
↑ «مذاکرات جلسه ۲۰۴ دوره دوم مجلس شورای ملی ۲۹ محرم ۱۳۲۹». بایگانی‌شده از اصلی در ۳۱ ژوئیه ۲۰۲۱. دریافت‌شده در ۲۲ مارس ۲۰۲۱.
↑ «مذاکرات جلسه ۲۵۱ دوره دوم مجلس شورای ملی ۲۶ جمادی الاول ۱۳۲۹».^{^{[پیوند مرده]}}
↑ «از وزیر تجارت شدن میرزا اسماعیل خان ممتازالدوله تا انفجار لوله‌های نفت و گاز آغاجاری».
↑ هزار و یک حکایت تاریخی، محمود حکیمی، انتشارات قلم. - شرح حال رجال سیاسی و نظامی معاصر ایران، نشر علم.
↑ امین تریان. «تبعیدهای سیاسی در عصر قاجاریه».
↑ https://rasekhoon.net/calender/show/1073516

پیوند به بیرون

[1] «مذاکرات جلسه ۲۵۴ دارالشورای ملی دوم ربیع الاول ۱۳۲۶».^{^{[پیوند مرده]}}

[2] «مذاکرات جلسه سوم دوره دوم مجلس شورای ملی ششم ذیقعده ۱۳۲۷». بایگانی‌شده از اصلی در ۲۹ اکتبر ۲۰۲۰. دریافت‌شده در ۵ فوریه ۲۰۲۰.

[3] «مذاکرات جلسه ۲۰۴ دوره دوم مجلس شورای ملی ۲۹ محرم ۱۳۲۹». بایگانی‌شده از اصلی در ۳۱ ژوئیه ۲۰۲۱. دریافت‌شده در ۲۲ مارس ۲۰۲۱.

[4] «مذاکرات جلسه ۲۵۱ دوره دوم مجلس شورای ملی ۲۶ جمادی الاول ۱۳۲۹».^{^{[پیوند مرده]}}

[5] «از وزیر تجارت شدن میرزا اسماعیل خان ممتازالدوله تا انفجار لوله‌های نفت و گاز آغاجاری».

[6] هزار و یک حکایت تاریخی، محمود حکیمی، انتشارات قلم. - شرح حال رجال سیاسی و نظامی معاصر ایران، نشر علم.

[7] امین تریان. «تبعیدهای سیاسی در عصر قاجاریه».

[8] ttps://rasekhoon.net/calender/show/1073516

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

ن ب و رئیسان مجلس شورای ملی ایران
دورهٔ اول - دورهٔ سوم	دوره اول:مرتضی‌قلی‌خان هدایت (۱۲۸۵) • حاج میرزا محمودخان احتشام‌السلطنه (۱۲۸۶) • میرزا اسماعیل‌خان ممتازالدوله (۱۲۸۷) دوره دوم:صادق‌خان مستشارالدوله (۱۲۸۸) • میرزا اسماعیل‌خان ممتازالدوله (۱۲۸۹) • محمدعلی‌خان ذکاء‌الملک • حسین پیرنیا (۱۲۹۰) دوره سوم:حسین پیرنیا (۱۲۹۳)
دورهٔ چهارم - دوره نهم	دوره چهارم:حسین پیرنیا (۱۳۰۰) دوره پنجم:حسین پیرنیا (۱۳۰۲) • میرزا حسن‌خان مستوفی (۱۳۰۴) دوره ششم:سیدمحمد تدین(۱۳۰۵) • حسین پیرنیا(۱۳۰۶) دوره هفتم:حسین دادگر(۱۳۰۷) دوره هشتم:حسین دادگر (۱۳۰۹) دوره نهم:حسین دادگر(۱۳۱۱)
دورهٔ دهم - دورهٔ شانزدهم	دوره دهم:میرزا حسن‌خان اسفندیاری (۱۳۱۴) دوره یازدهم:میرزا حسن‌خان اسفندیاری (۱۳۱۶) دوره دوازدهم:میرزا حسن‌خان اسفندیاری (۱۳۱۸) دوره سیزدهم:میرزا حسن‌خان اسفندیاری (۱۳۲۰) دوره چهاردهم:محمدصادق طباطبایی (۱۳۲۲) دوره پانزدهم:رضا حکمت (۱۳۲۶) دوره شانزدهم:رضا حکمت (۱۳۲۸)
دوره هفدهم - دورهٔ بیستم	دوره هفدهم:حسن امامی (۱۳۳۱)• سیدابوالقاسم کاشانی (۱۳۳۲)• عبدالله معظمی (۱۳۳۲) دوره هجدهم:رضا حکمت (۱۳۳۲) دوره نوزدهم:رضا حکمت (۱۳۳۵) دوره بیستم:رضا حکمت (۱۳۳۹)
دوره بیست و یکم - آخرین دوره	دوره بیست و یکم:عبدالله ریاضی (۱۳۴۲) دوره بیست و دوم:عبدالله ریاضی (۱۳۴۶) دوره بیست و سوم:عبدالله ریاضی (۱۳۵۰) دوره بیست و چهارم:عبدالله ریاضی (۱۳۵۴) • جواد سعید (۱۳۵۷)

ن ب و وزیران دادگستری ایران
پادشاهی	عباسقلی معتمدالدوله جوانشیر (–) • محمدابراهیم معتمدالملک جوانشیر (–) • علی اعتمادالسلطنه (–) • مصطفی بهاءالملک افشار (–) • محمدقلی آصف‌الدوله (–) • غلامحسین خان سپهدار (–) • حسین مشیرالدوله (–) • محمدناصر ظهیرالدوله قاجار (–) • پاشاخان امین‌الملک (–) • محمدقلی آصف‌الدوله (–) • امام‌قلی عمادالدوله (–) • کاظم نظام‌الملک نوری (۱۲۹۱–) • علیرضا عضدالملک (–) • کاظم نظام‌الملک نوری (۱۲۹۳–) • علی‌قلی میرزا اعتضادالسلطنه (–) • علیرضا عضدالملک (–) • بهرام میرزا معزالدوله (–) • عبدالصمد میرزا عزالدوله (–) • یحیی مشیرالدوله (–) • عبدالصمد میرزا عزالدوله (–) • علیرضا عضدالملک (–) • یحیی مشیرالدوله (–) • نظام‌الدین مهندس‌الممالک غفاری (–) • محسن مشیرالدوله (–) • عباس میرزا ملک‌آرا (–) • اسدالله ناظم‌الدوله (–) • روح‌الله میرزا نصرت‌السلطنه (–) • غلامحسین غفاری (–) • عبدالوهاب نظام‌الملک (–)
پادشاهی مشروطه	احمد مشیرالسلطنه (–) • عبدالحسین میرزا فرمانفرما (–) • محمود علاءالملک (–) • حسن مشیرالدوله (–) • مهدی‌قلی مخبرالسلطنه (–) • رضا مؤیدالسلطنه (–) • حسن مشیرالدوله (–) • عبدالوهاب نظام‌الملک (–) • حسن مشیرالدوله (–) • عبدالحسین میرزا فرمانفرما • (-) حسن وثوق‌الدوله (–) • حسن مشیرالدوله (–) • محمدحسین دبیرالملک شیرازی (–) • حسن محتشم‌السلطنه (–) • مصطفی منصورالسلطنه (عدل) (–) • حسن مشیرالدوله (–) • احمد قوام‌السلطنه (–) • حسن مشیرالدوله (–) • حسن محتشم‌السلطنه (–) • محمدعلی ذکاءالملک (–) • اسماعیل ممتازالدوله (–) • رضا ارفع‌الدوله (–) • محمدعلی ذکاءالملک (–) • مهدی‌قلی مخبرالسلطنه (–) • محمدعلی ذکاءالملک (–) • فتح‌الله سردار منصور (–) • محمدعلی علاءالسلطنه (–) • محمود علاءالملک (–) • فیروز نصرت‌الدوله (–) • اسماعیل ممتازالدوله (–) • حسنعلی نصرالملک (–) • مهدی‌قلی مخبرالسلطنه (–) • حسنعلی نصرالملک (–) • اسماعیل ممتازالدوله (–) • فیروز نصرت‌الدوله (–) • مصطفی منصورالسلطنه (عدل) (–) • حسنعلی نصرالملک (–) • محمد مصدق‌السلطنه (–) • مصطفی منصورالسلطنه (عدل) (کفیل) (–) • سلیمان میکده (–) • عباس میرزا سالار لشکر (–) • مصطفی منصورالسلطنه (عدل) (کفیل) (–) • اسدالله مشارالسلطنه (–) • ابراهیم عمیدالسلطنه (–) • عبدالحسین سردار معظم خراسانی (تیمورتاش) (–) • مصطفی منصورالسلطنه (عدل) (–) • اسدالله مشارالسلطنه (–) • مرتضی ممتازالملک (–) • ابراهیم حکیم‌الملک (–) • ابوالحسن معاضدالسلطنه (–) • حسین ادیب‌السلطنه (–) • فیروز نصرت‌الدوله (–) • مهدی عمادالسلطنه (مشیر فاطمی) (–) • مصطفی منصورالسلطنه (عدل) (–) • حسن وثوق‌الدوله (–) • علی‌اکبر داور () • محسن صدر (–) • احمد متین‌دفتری (–) • محمد سروری (–) (سرپرست) • مجید آهی (۱۳۱۹–۱۳۲۰) • عباسقلی گلشائیان (۱۳۲۰–۱۳۲۰) • مجید آهی (۱۳۲۰–۱۳۲۱) • علی‌رضا قراگوزلو (بهاءالملک) (–) • جواد عامری (–) • علی‌اصغر حکمت (–) • محسن صدر (–) • اسدالله ممقانی (۱۳۲۳–۱۳۲۳) • الله‌یار صالح (۱۳۲۳–۱۳۲۳) • مصطفی عدل (۱۳۲۳–۱۳۲۴) • الله‌یار صالح (۱۳۲۴–۱۳۲۴) • حسنعلی کمال هدایت (۱۳۲۴–۱۳۲۴) • امان‌الله اردلان (۱۳۲۴–۱۳۲۴) • انوشیروان سپهبدی (۱۳۲۴–) • الله‌یار صالح (۱۳۲۷–۱۳۲۸) • علی‌اکبر موسوی‌زاده (۱۳۲۱–۱۳۲۱) • مصطفی عدل (–) • رضا تجدد (–) • محمد سروری (۱۳۲۶–۱۳۲۷) • محمدعلی نظام مافی (–) • عباسقلی گلشائیان (–) • محسن صدر (–) • سید محمد سجادی (–) • علی هیئت (–) • محمدعلی بوذری (–) • شمس‌الدین امیرعلائی (–) • علی هیئت (–) • شمس‌الدین امیرعلائی (–) • رضا تجدد (–) • عبدالعلی لطفی (۱۳۳۱–۱۳۳۲) • سید جمال‌الدین اخوی (۱۳۳۲–۱۳۳۳) • سید فخرالدین شادمان (–) • سید جمال‌الدین اخوی (۱۳۳۳–۱۳۳۴) • حسین علاء (–) • علی امینی (–) • عباسقلی گلشائیان (–) • محمد مجلسی (سرپرست) (–) • سید محمدعلی هدایتی (–) • محمدعلی ممتاز (–) • نورالدین الموتی (–) • غلامحسین خوشبین (–) • محمد باهری (–) • باقر عاملی (–) • سید جواد صدر (–) • منوچهر پرتو (–) • صادق احمدی (۱۳۵۰–۱۳۵۵) • غلامرضا کیانپور (۱۳۵۵–۱۳۵۷) • محمد باهری (۱۳۵۷–۱۳۵۷) • حسین نجفی (۱۳۵۷–۱۳۵۷) • یحیی صادق وزیری (۱۳۵۷–۱۳۵۷) • شمس‌الدین عالمی (سرپرست) (۱۳۵۷–۱۳۵۷)
جمهوری اسلامی	اسدالله مبشری (۱۳۵۷–۱۳۵۸) • احمد صدر حاج‌سیدجوادی (۱۳۵۸) • ابراهیم احدی (۱۳۵۹) • سید محمد اصغری (۱۳۶۰–۱۳۶۳) • حسن حبیبی (۱۳۶۳–۱۳۶۸) • محمداسماعیل شوشتری (۱۳۶۸–۱۳۸۴) • جمال کریمی‌راد (۱۳۸۴–۱۳۸۵) • غلامحسین الهام (۱۳۸۵–۱۳۸۸) • سید مرتضی بختیاری (۱۳۸۸–۱۳۹۲) • مصطفی پورمحمدی (۱۳۹۲–۱۳۹۶) • سید علیرضا آوایی (۱۳۹۶–۱۴۰۰) • امین‌حسین رحیمی (۱۴۰۰ تا کنون)