مکتب زبان‌شناسی پراگ
مکتب زبان‌شناسی پراگ یکی از مکاتب زبان‌شناسی در قرن بیستم بود. پایه‌گذار اصلی این مکتب، ویلم ماتسیوس است. فعالیت‌های این مکتب به‌طور غیررسمی در سال ۱۹۱۹ آغاز شد و در سال ۱۹۲۸ در همایشی در لاهه هلند، رسماً از سوی پایه‌گذاران معرفی گردید. این حلقه تا سال ۱۹۳۹ فعال بود. پس از آن، اعضای مکتب، فعالیت‌های خود را به صورت انفرادی در نقاط مختلف جهان ادامه دادند.[۱]
تاریخچه
[ویرایش]نخستین ریشه‌های مکتب پراگ به آنتون مارتی بازمی‌گردد. مارتی استاد فلسفه در دانشگاه پراگ بود و در زمره پیروان فرانتس برنتانو جای داشت. مارتی زبان‌شناس نبود، اما به عنوان فیلسوف در بحث نهاد و گزاره که در آستانه قرن بیستم دنبال می‌شد، شرکت می‌کرد. مارتی هرگز عملاً دست به تحلیل زبان‌شناختی نزد. تمام آنچه ارائه کرد، استدلال عام فلسفی بود و بحث و جدل فراوانی با نویسندگان معاصرش به ویژه ویلهلم وونت، هیمان اشتاینتال، هرمان پاول، ادموند هوسرل و آلکسیوس ماینونگ داشت. سبکش در نگارش فشرده و موجز بود و این از جذابیت نوشته‌هایش می‌کاست.[۲] آرای مارتی دربارهٔ «صورت درونی» در مقام وجه کلام‌بنیاد ارائه معانی را ویلم ماتسیوس برگرفت و آن را بسط و گسترش داد.[۳]
اعضا
[ویرایش]جستارهای وابسته
[ویرایش]پانویس
[ویرایش]- ↑ درس‌گفتارهای محمد دبیرمقدم در درس «مکاتب جدید زبان‌شناسی»، ترم اول سال تحصیلی ۱۳۹۰–۱۳۸۹، دانشکده ادبیات دانشگاه علامه طباطبایی
- ↑ سورن ۱۳۸۸، ص ۵۵ و ۵۶
- ↑ سورن ۱۳۸۸، ص ۵۷
منابع
[ویرایش]- دبیرمقدم، محمد (۱۳۸۸) «معرفی و نقد کتاب مکاتب زبان‌شناسی نوین در غرب»، مجله دستور، شماره پنجم، صفحات ۱۸۰ تا ۲۰۶
- سورن، پیتر (۱۳۸۸) «مکاتب زبان‌شناسی نوین در غرب»، ترجمه علی‌محمد حق‌شناس، تهران: انتشارات سمت