پرش به محتوا

موعظه سر کوه

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
(تغییرمسیر از موعظهٔ بالای کوه)
موعظهٔ سر کوه عیسی.

موعظه سر کوه، یکی از معروفترین بخش‌های «انجیل» و آموزه‌ها و سخنانی است که عیسی مسیح بر فراز یکی از کوه‌های اطراف شهر جلیل معروف به کوه زیتون خطاب به شاگردان خود و گروه بسیاری از مرد و زن و پیر و جوان از تمام یهودیه و اورشلیم که کنار ساحل صور و صیدون به مشایعت او آمده بودند، بیان نمود.[۱] موعظه سر کوه برای تاریخ‌نویسان در طول سده‌های پس از آغاز جریان انتشار مسیحیت، اهمیت بالایی داشته و دارد زیرا چندین مورد از آموزه‌های اصلی مسیحیت را شامل می‌شود.[۲] باور بر این است که عبارات به جای مانده از موعظه سر کوه در انجیل متی اصیل‌تر از انجیل لوقا است.

عیسی در این موعظه در بخشی که به نام خوشابه حال ها معروف است ویژگی آنانی را که به گفته او از اهالی پادشاهی خدا خواهند بود توضیح می‌دهد.[۳]

منابع

[ویرایش]
  1. ↑ انجیل متی، باب ۵–۷ و انجیل لوقا باب ۶
  2. ↑ عبدالرحیم سلیمانی اردستانی، مسیحیت، ص ۳۵–۳۸ و واژه‌نامه کلیسای مسیحی آکسفورد، انتشارات دانشگاه آکسفورد، ۱۹۸۹
  3. ↑ "Beatitudes." Frank Leslie Cross, Elizabeth A. Livingstone, editors The Oxford dictionary of the Christian church. New York: Oxford University Press. 2005 ISBN 978-0-19-280290-3
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ موعظه سر کوه موجود است.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=موعظه_سر_کوه&oldid=38307061»