شاه داعی‌الله
سید نظام‌الدین محمد الحسینی معروف به شاه داعی‌الله از عالمان و شاعران اهل شیراز در قرن نهم هجری است.
آثار
[ویرایش]از شاه‌داعی ۳۸ جلد کتاب به زبان‌های فارسی و عربی یافت شده‌است. آثاری چون: آثار وی عبارتنداز: اسوة الکسوة؛ بیان عیان در حقایق؛ تحریر الوجود المطلق؛ رساله تاج نامه؛ مشاهد؛ رضائیة؛ سلوة القلوب؛ مراة الوجود؛ تحفة المشتاق؛ ترجم الاخبار العلویة؛ التلویحات الحرمیة؛ ثمرة الجیب؛ جواهر الکنوز؛ چشمه زندگانی؛ چهارچمن؛ عشق نامه؛ چهل صباح؛ گنج روان؛ نسائم گلشن یا شرح گلشن راز.[۱]
درگذشت
[ویرایش]درگذشت شاه‌داعی در سال ۸۷۰ هجری قمری بوده‌است.
مقبره
[ویرایش]آرامگاه این شاعر در ضلع جنوب شرقی گورستان معروف «دارالسلام» قرار دارد. این آرامگاه دارای دو سنگ قبر بزرگ سماقی مجلل سرخ رنگ متعلق به شاه‌داعی و فرزندش است و از دو قسمت تشکیل گردیده‌است. بر سر در آرامگاه شعری از خود شاه‌داعی‌االلّه نوشته شده‌است:
| چو باد خاک تو خواهد به هر طرف بردن | مهل که از تو نشیند به خاطری گردی |
بازسازی آرامگاه
[ویرایش]به گفتهٔ برخی از کارشناسان در جریان بازسازی به‌دستور کریمخان زند، برای اولین بار بوده که آرامگاهی با سنگ قبر بزرگ و طرحی از نوع سنگ سماقی سرخ رنگ برای وی طراحی شده‌است.
منابع
[ویرایش]- ↑ نرم‌افزار عرفان۳، مرکز تحقیقات کامپیوتری علوم اسلامی.