پرش به محتوا

سه پادشاهی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
(تغییرمسیر از دوره سه امپراتوری)
برای دیگر کاربردها، سه پادشاهی (ابهام‌زدایی) را ببینید.
دوره سه پادشاهی
三國時代
۲۲۰ – ۲۸۰ بعد از میلاد
گذشت زمان از فتوحات مختلف و تغییرات سرزمینی قبل و در طول دوران سه پادشاهی.
مکان(ها)سرزمین اصلی چین، شرق آسیا
وقایع مهماواخر سلسله هان
(۱۸۹–۲۲۰)

(۲۲۰–۲۸۰)
نبرد چیبی
(۲۰۸)
نبرد ییلینگ
(۲۲۱–۲۲۲)
سه پادشاهی
نام چینی
نویسه‌های چینی سنتی三國
نویسه‌های چینی ساده‌شده三国
پین‌یینSānguó
معنای تحت‌اللفظی"three states"
نام ویتنامی
زبان ویتنامیTam Quốc
Hán-Nôm三國
نام کره‌ای
هانگول
삼국
هانجا
三國
نام ژاپنی
Shinjitai三国
Kyūjitai三國
هیراگاناさんごく
آوانویسی
لاتین‌نویسیSangoku
دوره سه پادشاهی
نام چینی
نویسه‌های چینی سنتی三國時代
نویسه‌های چینی ساده‌شده三国时代
نام ویتنامی
زبان ویتنامیTam Quốc thời đại
Hán-Nôm三國時代
نام کره‌ای
هانگول
삼국 시대
هانجا
三國時代
نام ژاپنی
Shinjitai三国時代
Kyūjitai三國時代
هیراگاناさんごくじだい
آوانویسی
لاتین‌نویسیSangokujidai

سه پادشاهی (چینی ساده: 三国; چینی سنتی: 三國; پین‌یین: Sān Guó) از ۲۲۰ تا ۲۸۰ بعد از میلاد تقسیم سه جانبه چین در میان ایالت‌های سلسله ای سائو وی، لیو شو هان و سون وو شرقی بود. دوره سه پادشاهی قبل از سلسله هان شرقی و بعد از آن سلسله جین غربی بود. ایالت کوتاه مدت یان در شبه جزیره لیائودونگ که از سال ۲۳۷ تا ۲۳۸ ادامه داشت، گاهی به عنوان «پادشاهی چهارم» در نظر گرفته می‌شود.[۱]

از نظر علمی، دوره سه پادشاهی به دوره بین تأسیس سائو وی در سال ۲۲۰ و فتح وو شرقی توسط جین غربی در سال ۲۸۰ اشاره دارد. بخش قبلی، «غیر رسمی» دوره، از سال ۱۸۴ تا ۲۲۰، با درگیری‌های داخلی آشفته بین جنگ‌سالاران در مناطق مختلف چین در طول سقوط سلسله هان شرقی مشخص شد. بخش میانی این دوره، از ۲۲۰ تا ۲۶۳، با ساختار نظامی پایدارتر بین سه ایالت رقیب سائو وی، شو هان و وو شرقی مشخص شد. بخش بعدی این دوره با فتح شو توسط وی در سال ۲۶۳، غصب سائو وی توسط جین غربی در سال ۲۶۶ و فتح وو شرقی توسط جین غربی در سال ۲۸۰ مشخص شد.

دوره سه پادشاهی یکی از خونین‌ترین دوره‌های تاریخ چین است.[۲] سرشماری سراسری که در سال ۲۸۰ بعد از میلاد انجام شد، پس از اتحاد مجدد سه پادشاهی تحت جین، مجموعاً ۲٬۴۵۹٬۸۴۰ خانوار و ۱۶٬۱۶۳٬۸۶۳ نفر را نشان می‌دهد که تنها کسری از ۱۰٬۶۷۷٬۹۶۰ خانوار بود، و ۵۶٬۴۸۶٬۸۵۶ نفر در دوره هان را گزارش شدند.[۳] در حالی که ممکن است سرشماری به دلیل عوامل متعدد آن زمان دقیق نبوده‌است، در سال ۲۸۰، جین تلاش کرد تا در صورت امکان، همه افراد را در نظر بگیرد.[۴]

در این دوره فناوری پیشرفت چشمگیری داشت. صدراعظم شو ، ژوگه لیانگ، گاو نر چوبی را اختراع کرد،[۵] پیشنهاد کرد که شکل اولیه چرخ دستی باشد، و در کمان پولادی بهبود بخشید. مهندس مکانیک وی، ما جون، به عقیده بسیاری همتای سلف خود ژانگ هنگ است.[۶] او یک تئاتر عروسکی با نیروی هیدرولیک و مکانیکی که برای امپراتور مینگ وی طراحی شده بود، پمپ‌های زنجیره‌ای پالت مربعی برای آبیاری باغ‌ها در لوئویانگ، و طراحی مبتکرانه ارابه‌ای به سمت جنوب، یک قطب‌نمای جهت دار غیر مغناطیسی که توسط چرخ دنده‌های دیفرانسیل کار می‌کرد، اختراع کرد.[۷]

اگرچه این دوره تاریخی نسبتاً کوتاه است، اما در فرهنگ‌های چین، ژاپن، کره و ویتنام بسیار رمانتیک شده‌است.[۸] در اپراها، داستان‌های عامیانه، رمان‌ها و در زمان‌های اخیر، فیلم‌ها، تلویزیون و بازی‌های ویدیویی مورد تجلیل و محبوبیت قرار گرفته‌است. شناخته شده‌ترین آنها رمان عاشقانه سه پادشاهی لو گوانژونگ است، رمان تاریخی سلسله مینگ که بر اساس رویدادهای دوره سه پادشاهی است.[۹] سوابق تاریخی معتبر این دوره، سوابق چن شو از سه پادشاهی، همراه با حاشیه نویسی‌های بعدی پی سونگجی از متن است.

اصطلاح انگلیسی زبان «سه پادشاهی» نوعی نام اشتباه است، زیرا هر ایالت در نهایت نه توسط یک پادشاه، بلکه توسط امپراتوری که ادعای حاکمیت بر تمام چین را داشت، اداره می‌شد.[۱۰] با این وجود، اصطلاح «سه پادشاهی» در میان متخصصان چین‌شناسی انگلیسی زبان استاندارد شده‌است.

منابع

[ویرایش]
  1. ↑ Kang, Youwei (2013-10-21). 歐洲十一國遊記二種 (به چینی (تایوان)). 群出版. p. 98.
  2. ↑ "History of Three Kingdoms Period - China Education Center". www.chinaeducenter.com.
  3. ↑ Dreyer, Edward L. 2009. “Military Aspects of the War of the Eight Princes, 300–307. ” In Military Culture in Imperial China, edited by Nicola Di Cosmo. Cambridge: Harvard University Press. 112–142. شابک ‎۹۷۸−۰۶۷۴۰۳۱۰۹۸.
  4. ↑ Hans Bielenstein. Chinese historical demography A.D. 2-1982. Östasiatiska museet. p 17
  5. ↑ Breverton, Terry (2013). Breverton's Encyclopedia of Inventions (Unabridged ed.). Quercus. ISBN 978-1-62365-234-0.
  6. ↑ Hong-Sen Yan (2007). Reconstruction Designs of Lost Ancient Chinese Machinery (Online-Ausg. ed.). Dordrecht: Springer Science & Business Media. p. 129. ISBN 978-1-4020-6460-9.
  7. ↑ Xiong, Victor Cunrui (2009). Historical Dictionary of Medieval China. Lanham, Md.: Scarecrow Press. p. 351. ISBN 978-0-8108-6053-7.
  8. ↑ 佚名 (January 2013). Chinese History. Beijing Book Co. ISBN 978-1-921678-88-2.
  9. ↑ "Romance of the Three Kingdoms: China's Greatest Epic 三國志演義". Yellow Bridge. Retrieved 1 April 2015.
  10. ↑ Tanner, Harold Miles (13 March 2009). China: A History. Indianapolis, Indiana: Hackett Publishing. pp. 141–142. ISBN 978-0-87220-915-2.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=سه_پادشاهی&oldid=40625080»