حادثه اتمی فوکوشیما
 تصویر ماهواره‌ای از ساختمان ۴ رآکتور آسیب‌دیده، ۱۶ مارس ۲۰۱۱ | |
| نام بومی | 福島第一原子力発電所事故 |
|---|---|
| تاریخ | ۱۱ مارس ۲۰۱۱ |
| مکان | اوکوما و فوتابه، فوکوشیما، ژاپن |
| مختصات | |
| نتیجه | سطح ۷ مقیاس بین‌المللی حادثه هسته‌ای (حادثهٔ بزرگ) |
| کشته‌ها | ۱ مورد مشکوک به ناشی بودن از تشعشع (سرطان ریه، ۴ سال بعد)[۱][۲] |
| آسیب‌دیده‌ها | ۶ مورد با سرطان یا لوسمی[۳] ۱۶ نفر با صدمات فیزیکی به‌دلیل انفجارهای هیدروژنی[۴] ۲ کارگر بستری‌شده با سوختگی ناشی از تشعشع[۵][۶] |
| آواره | بیش از ۱۶۴٬۰۰۰ ساکن محلی |
حادثه اتمی فوکوشیما به مجموعه حوادثی گفته می‌شود که از تاریخ ۱۱ مارس ۲۰۱۱، در پی زلزلهٔ ۹ ریشتری و سونامی، و در اثر از کار افتادن ماشین‌آلات نیروگاه هسته‌ای شماره ۱ فوکوشیما متعلق به شرکت نیروی برق توکیو، یکی پس از دیگری، و نشت مواد رادیواکتیو به وقوع پیوست.[۷] متخصصان این حادثه را بعد از حادثه چرنوبیل بزرگ‌ترین فاجعهٔ اتمی می‌دانند و از نظر پیچیدگی آن را در مقام نخست فجایع اتمی جهان قرار می‌دهند چرا که تمام رآکتورهای نیروگاه فوکوشیما در نتیجهٔ این رویداد با مشکل مواجه شد.
وقوع زلزله
[ویرایش]در زمان وقوع زلزله، رآکتور ۴ خالی از سوخت بود و رآکتورهای ۵ و ۶ خاموش و کاملاً سرد بودند. بقیهٔ رآکتورها، با وقوع زلزله به‌طور خودکار خاموش شدند و ژنراتورهای اضطراری برای فعال نمودن پمپ‌های آب و خنک کردن رآکتورها روشن شدند. محوطهٔ نیروگاه با سدی دریایی، که برای مقابله با سونامی ۵٫۷ متری کفایت می‌کرد، محافظت می‌شد؛ ولی در برابر امواج ۱۴ متری که ۱۵ دقیقه بعد از زلزله آغاز شدند، بی استفاده بودند. در نتیجه محوطهٔ نیروگاه کاملاً در آب غرق شد و ژنراتورها که در ارتفاعی پایین‌تر از سطح دریا قرار داشتند و تابلوهای برق در طبقهٔ پایین رآکتورها واقع شده بودند، همگی به زیر آب رفتند. ارتباط با شبکهٔ برق قطع و در نتیجه با از کار افتادن پمپ‌ها، کار خنک کردن رآکتورها متوقف شد. سپس دمای رآکتورها از حد مجاز بالاتر رفت. این در حالی بود که سیل و زلزله ،کمک‌رسانی را تقریباً غیرممکن کرده بود.
شواهدی که به زودی به دست آمد، حاکی از این بود که در رآکتورهای ۱ و ۲ و ۳ سوخت هسته‌ای ذوب شده و روکش فلزی بالای ساختمان رآکتورهای ۱ و ۳ و ۴ در اثر انفجار هیدروژن از بین رفته‌است. انفجار به دستگاه‌های کنترل حرارت در داخل رآکتور ۲ آسیب رساند و رآکتور ۴ نیز آتش گرفت. علاوه بر این، میله‌های سوخت مصرفی که در استخرهای سوخت واحدهای ۱–۴ ذخیره شده بود در اثر کاهش سطح آب استخرها شروع به داغ شدن کرد.
عواقب
[ویرایش].jpg)
به دلیل امکان نشت اشعه، تا شعاع ۲۰ کیلومتری (۱۲ مایلی) نیروگاه از سکنه خالی شد و کارگران نیروگاه که در معرض تابش اشعه قرار داشتند، موقتاً از نیروگاه خارج شدند. در تاریخ ۱۷ مارس ژنراتوری که در واحد ۶ قرار داشت، به کار انداخته شد تا واحدهای ۵ و ۶ را که کمتر آسیب دیده بودند، خنک کند. از ۲۰ مارس شبکهٔ برق دوباره به کار افتاد ولی ماشین‌آلاتی که در اثر سیل، آتش‌سوزی و انفجار در رآکتورهای ۵ و ۶ تخریب شده بودند همچنان غیرقابل راه‌اندازی بودند. مقامات ژاپنی پس از بررسی حادثه ابتدا میزان آن را سطح ۴ در مقیاس بین‌المللی هسته‌ای (اینس) برآورد کردند اگرچه سازمان‌های دیگر بین‌المللی فکر می‌کردند که سطح واقعی بحران بالاتر از این سطح باشد. دولت ژاپن سطح بحران هسته‌ای را ابتدا تا سطح ۵ و سپس تا ۷ بالا برد و فروش مواد خوراکی که در این منطقه روییده بودند را ممنوع کرد.
بررسی‌های وزارت علوم و وزارت آموزش ژاپن نشان داد که در مناطق شمالی ژاپن، در فاصلهٔ ۵۰–۳۰ کیلومتری محوطهٔ نیروگاه، میزان سزیم رادیواکتیو تا سطح نگران‌کننده‌ای بالا رفته‌است. در این گزارش اشاره شده‌است بر اساس مقیاس جهانی سزیم-۱۳۷ و ید-۱۳۱ نشان می‌دهد که موادی که از نیروگاه فوکوشیما ۱ آزاد شده به اندازهٔ ایزوتوپ‌های آزاد شده در فاجعهٔ چرنوبیل دارای اهمیت است. مقامات توکیو توصیه کردند که تا مدتی از آب شیر برای تهیهٔ غذای نوزادان استفاده نشود. در دو سایت نیروگاه نیز آلودگی پلوتونیمی مشاهده شد.
تحقیقات
[ویرایش]سه تحقیق انجام‌شده پیرامون این حادثه نشان داده است که طبیعت انسان‌ساخت این فاجعه و ریشه‌های آن در تسخیر نظارت با «شبکه‌ای از فساد، تبانی و خویشاوندسالاری» مرتبط بوده است.[۸][۹] در یک گزارش منتشر شده از سوی نیویورک تایمز، نشان داده شد که سامانهٔ نظارت اتمی ژاپن به‌طور پیوسته بر پایهٔ مفهوم آماکوداری («نزول از بهشت») از صنعت اتمی ژاپن طرفداری کرده و آن را ترویج می‌کرده است که طی آن، ناظران ارشد مشاغلی پردرآمد در شرکت‌هایی که در گذشته ناظر بر آن‌ها بوده‌اند را پذیرفته‌اند.[۱۰]
در اوت ۲۰۱۱، چندین نفر از مقامات عالی‌رتبهٔ صنعت انرژی از سوی دولت از سمت خود اخراج شدند؛ سمت‌های تحت تأثیر از این تصمیم شامل معاول وزیر اقتصاد، تجارت و صنعت، سرپرست سازمان ایمنی هسته‌ای و صنعتی، و سرپرست سازمان منابع طبیعی و انرژی می‌شدند.[۱۱]
در سال ۲۰۱۶، سه مقام اجرایی سابق شرکت تپکو، سونهسیا کاتسوماتا، رئیس هیئت مدیره و دو نفر از معاونان این شرکت، در سهل‌انگاری منجر به مرگ و آسیب مقصر شناخته شدند.[۱۲][۱۳] این سه نفر اقرار به بی‌گناهی کردند و در سپتامبر ۲۰۱۹، دادگاه اقرار آن‌ها را پذیرفت.[۱۴][۱۵]
ان‌ای‌آی‌آی‌سی
[ویرایش]کمیسیون مستقل تحقیقات حادثه اتمی فوکوشیما (NAIIC) نخستین کمیسیون تحقیقاتی مستقل از سوی دایت ملی در تاریخ ۶۶ سالهٔ حکومت مشروطهٔ ژاپن بود.[۱۶]: ۱۰
رئیس این کمیسیون اشاره کرده است که این حادثه قابل پیش‌بینی و پیشگیری بوده است.[۱۷] یافته‌های این کمیسیون نشان داده است که دولت و شرکت تپکو متوجه این موضوع نبوده‌اند که خودشان مسئولیت حفاظت از جامعه را بر عهده داشته‌اند. «آنان عملاً به حق ملت برای مصون ماندن از حوادث هسته‌ای خیانت کردند.»[۱۸] این کمیسیون این موضوع را مطرح کرده است که این حادثه منحصراً دارای خصوصیات ژاپنی بوده است، زیرا دلایل آن با «معارف فرهنگی ژاپن» نظیر تمکین، «عدم تمایل به پرسش‌گری از مقامات»، و گروه‌گرایی پیوند خورده‌اند.[۱۹]
این کمیسیون همچنین دریافته است که ساکنان تحت تأثیر از این حادثه همچنان با نگرانی‌های شدیدی نظیر «اثرات قرارگیری در معرض تشعشعات هسته‌ای بر سلامتی، آوارگی، فروپاشی خانواده‌ها، اختلال در زندگی و سبک زندگی و آلودگی بخش وسیعی از محیط زیست» روبرو و درگیر بوده‌اند.[۱۶]: ۱۹
آی‌سی‌ای‌ان‌پی‌اس
[ویرایش]پیشنهاد تشکیل کمیته تحقیقات درباره حادثه در نیروگاه‌های هسته‌ای فوکوشیما (ICANPS) برای شناسایی دلایل حادثه و پیشنهاد سیاست‌های طراحی‌شده برای رساندن خسارت‌ها به حداقل و جلوگیری از وقوع حوادث مشابه مطرح شد.[۲۰] این کمیتهٔ ۱۰ نفره که از سوی دولت منصوب شدند، متشکل از اندیشمندان، روزنامه‌نگاران، حقوق‌دانان و مهندسان بود.[۲۱][۲۲] این کمیته از سوی مدعیان عمومی و متخصصان دولتی پشتیبانی می‌شد[۲۳] و گزارش ۴۴۸ صفحه‌ای از تحقیقات خود[۲۴] را در ۲۳ ژوئیهٔ ۲۰۱۲ منتشر کرد.[۲۵][۲۶]
در گزارش این کمیته، سازوکار حقوقی ناکامل برای مدیریت بحران هسته‌ای، ایجاد بی‌نظمی در مدیریت بحران از سوی دولت و شرکت تپکو، و احتمال مداخلهٔ بیش از حد از سوی دفتر نخست‌وزیر نائوتو کان در مراحل اولیهٔ بحران مقصر دانسته شده‌اند.[۲۷] این کمیته به این نتیجه رسیده است که فرهنگ خودخشنودی پیرامون ایمنی هسته‌ای و ضعف در مدیریت بحران منجر به وقوع این حادثهٔ اتمی شده است.[۲۱]
مسائل بین‌المللی
[ویرایش]آژانس بین‌المللی انرژی اتمی (IAEA) در ۲۷ مارس اعلام کرد، کارگرانی که در ۲۵ مارس برای پیشگیری در بیمارستان بستری شده بودند، به علت ایستادن در آبی که در واحد ۳ نیروگاه جمع شده بود، تا مچ پا در معرض اشعهٔ رادیواکتیو بین ۲ تا ۶ درجهٔ Sv قرار گرفته‌اند. واکنش جهانی به این حوادث نیز همچنان نگران‌کننده بود. دولت ژاپن و تپکو (TEPCO) برای آنچه عدم ارتباط درست با عموم و تلاش‌های خودساخته برای حل مشکل خوانده شد، مورد انتقاد قرار گرفتند. متخصصان اعلام کردند که حتی با استفاده از نیروی چندصد یا حتی هزاران نفری، ممکن است پاک نمودن منطقه چند سال یا چند دهه به طول بینجامد. در ۲۰ مارس، سخنگوی دولت، یوکیو امانو؛ اعلام کرد که پس از عبور از بحران، فعالیت نیروگاه هم چنان متوقف خواهد ماند.
منابع
[ویرایش]- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Fukushima I nuclear accidents». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۰ آوریل ۲۰۱۱.
- ↑ Responses and Actions Taken by the Ministry of Health, Labour and Welfare of Japan on Radiation Protection at Works Relating to the Accident at TEPCO's Fukushima Daiichi Nuclear Power Plant 6th Edition (Fiscal Year of 2018) (PDF) (Report). Ministry of Health, Labour and Welfare. 31 January 2019. p. 13. Archived from the original (PDF) on 20 January 2022.
- ↑ "Japan acknowledges first radiation death from nuclear plant hit by tsunami". ABC News. 6 September 2018. Retrieved 30 April 2019.
- ↑ "Compensation claims from Fukushima plant work top 260 since 2011". The Japan Times. 31 October 2020. Retrieved 2 April 2021.
- ↑ Hasegawa, A.; Ohira, T.; Maeda, M.; Yasumura, S.; Tanigawa, K. (April 2016). "Emergency Responses and Health Consequences after the Fukushima Accident; Evacuation and Relocation". Clinical Oncology. 28 (4): 237–244. doi:10.1016/j.clon.2016.01.002. PMID 26876459.
- ↑ McCurry, Justin (24 March 2011). "Japan nuclear plant workers in hospital after radiation exposure". The Guardian. Retrieved 16 December 2013.
- ↑ "Radiation-exposed workers to be treated at Chiba hospital". Kyodo News. 25 March 2011. Archived from the original on 17 February 2013. Retrieved 17 April 2011.
- ↑ «10 فاجعه هسته‌ای بزرگ دنیا». fa. عصر ایران. ۹ آذر ۱۳۹۴. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۱۰-۱۴.
- ↑ Richard Tanter (October–December 2013). "After Fukushima: A Survey of Corruption in the Global Nuclear Power Industry". Asian Perspective. 37 (4). Retrieved 15 September 2023.
- ↑ Jeff Kingston (10 September 2012). "Japan's Nuclear Village". Japan Focus. Archived from the original on 29 March 2014.
- ↑ Onishi, Norimitsu; Belson, Ken (26 April 2011). "Culture of Complicity Tied to Stricken Nuclear Plant". The New York Times. Retrieved 26 June 2024.
- ↑ Lah, Kyung (4 August 2011). "Japan to fire 3 top nuclear officials". CNN. Archived from the original on 19 August 2011. Retrieved 11 August 2011.
- ↑ "Fukushima disaster: Ex-Tepco executives charged with negligence". BBC News. 29 February 2016. Retrieved 13 March 2016.
- ↑ "3 former TEPCO executives face criminal trial over Fukushima crisis". The Asahi Shimbun. 31 July 2015. Archived from the original on 14 March 2016. Retrieved 13 March 2016.
- ↑ McCurry, Justin (30 June 2017). "Fukushima Nuclear Disaster: former Tepco executives go on trial". The Guardian. Retrieved 5 July 2017.
- ↑ "Court clears three former Tepco executives". World Nuclear News. 19 September 2019. Retrieved 20 September 2019.
- ↑ ۱۶٫۰ ۱۶٫۱ The Fukushima Nuclear Accident Independent Investigation Commission (PDF) (Report). The National Diet of Japan. 2012.
- ↑ "Fukushima nuclear accident 'man-made', not natural disaster". Bloomberg L.P. The Sydney Morning Herald. 5 July 2012. Archived from the original on 3 November 2013. Retrieved 9 July 2012.
- ↑ "Japan says Fukushima disaster was 'man-made'". Al Jazeera and agencies. AL Jazeera English. 5 July 2012. Archived from the original on 30 January 2014. Retrieved 9 July 2012.
- ↑ McCurry, Justin (5 July 2012). "Japanese cultural traits 'at heart of Fukushima disaster". The Guardian. Retrieved 15 July 2021.
- ↑ "Official website of the Investigation Committee on the Accident at the Fukushima Nuclear Power Stations of Tokyo Electric Power Company". Archived from the original on 29 October 2011. Retrieved 29 July 2012.
This committee was established with the aim of conducting an investigation to determine the causes of the accident that occurred at Fukushima Daiichi and Daini Nuclear Power Stations of Tokyo Electric Power Company, and those of the damages generated by the accident, and thereby making policy proposals designed to prevent the expansion of the damages and the recurrence of similar accidents in the future.
- ↑ ۲۱٫۰ ۲۱٫۱ "Japan nuclear plants 'still not safe'". Al Jazeera Online. 23 July 2012. Archived from the original on 16 April 2014. Retrieved 29 July 2012.
- ↑ "Japan, TEPCO ignored atomic accident risks due to 'myth of nuclear safety': Report". Asian News International (ANI). News Track India. 23 July 2012. Archived from the original on 25 December 2013. Retrieved 29 July 2012.
- ↑ Mitsuru Obe; Eleanor Warnock (23 July 2012). "Japan Panel Says Plant Operator Falls Short on Nuclear Safety". The Wall Street Journal. Archived from the original on 27 September 2013. Retrieved 30 July 2012.
- ↑ Tsuyoshi Inajima; Yuji Okada (23 July 2012). "Fukushima Investigators Say More Study Needed on What Went Wrong". Bloomsberg Businessweek. Archived from the original on 28 September 2013. Retrieved 29 July 2012.
- ↑ "Update: Government panel blasts lack of 'safety culture' in nuclear accident". The Asahi Shimbun. 23 July 2012. Archived from the original on 13 April 2014. Retrieved 29 July 2012.
- ↑ Hancocks, Paula (23 July 2012). "New report criticizes TEPCO over Fukushima nuclear crisis". CNN. Archived from the original on 26 December 2013. Retrieved 29 July 2012.
- ↑ Kazuaki Nagata (24 July 2012). "Government, Tepco again hit for nuke crisis". The Japan Times. Archived from the original on 1 November 2012. Retrieved 29 July 2012.