پرش به محتوا

جیمی کارتر

ویرایش پیوندها
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
(تغییرمسیر از جیمز ایرل کارتر)
جیمی کارتر
Official portrait, 1977
پرترهٔ رسمی، ۱۹۷۸
سی‌ونهمین رئیس‌جمهور ایالات متحده آمریکا
دوره مسئولیت
۲۰ ژانویه ۱۹۷۷ – ۲۰ ژانویه ۱۹۸۱
معاون رئیس‌جمهوروالتر ماندیل
پس ازجرالد فورد
پیش ازرونالد ریگان
هفتاد و ششمین فرماندار جورجیا
دوره مسئولیت
۱۲ ژانویه ۱۹۷۱ – ۱۴ ژانویه ۱۹۷۵
معاونلستر مادوکس
پس ازلستر مادوکس
پیش ازجورج بوزبی
عضو سنای ایالتی جورجیا
از حوزهٔ
۱۴ام
دوره مسئولیت
۱۴ ژانویه ۱۹۶۳ – ۱۰ ژانویه ۱۹۶۷
پس ازمنطقه تاسیس‌شده
پیش ازهیو کارتر
اطلاعات شخصی
زاده
جیمز ارل کارتر جونیور

۱ اکتبر ۱۹۲۴ ‏(۱۰۰ سال)
پلینز، جورجیا، ایالات متحده
حزب سیاسیدموکرات
همسر(ان)روزالین کارتر (ا. ۱۹۴۶–۲۰۲۳)
فرزندان۴، شامل جک و ایمی
والدین
  • جیمز ارل کارتر سینیور
  • لیلیان گوردی
اقامتگاهپلینز، جورجیا، ایالات متحده
تحصیلاتآکادمی نیروی دریایی آمریکا (بی‌اس، ۱۹۴۶)
جایزه‌های غیرنظامیجایزه صلح نوبل
امضاCursive signature in ink
خدمات نظامی
وفاداری آمریکا
خدمت/شاخه نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا
سال‌های خدمت
  • ۱۹۴۶–۱۹۵۳ (فعال)
  • ۱۹۵۳–۱۹۶۱ (ذخیره)
درجه ناوسروان
نشان‌های نظامی
  • مدال کمپین آمریکایی
  • مدال پیروزی جنگ جهانی دوم
  • مدال خدمات چین
  • مدال خدمات دفاع ملی

جیمز ارل کارتر جونیور (انگلیسی: James Earl Carter Jr.؛ زادهٔ ۱ اکتبر ۱۹۲۴) سیاستمدار آمریکایی است که طی سال‌های ۱۹۷۷ تا ۱۹۸۱ به‌عنوان سی‌و‌نهمین رئیس‌جمهور ایالات متحده آمریکا از حزب دموکرات فعالیت کرد. وی پیش‌تر از سال ۱۹۶۳ تا ۱۹۶۷ به‌عنوان سناتور ایالتی جورجیا و از سال ۱۹۷۱ تا ۱۹۷۵ به‌عنوان هفتادوششمین فرماندار ایالت جورجیا خدمت می‌کرد. از زمان ترک ریاست جمهوری، کارتر همچنان به‌عنوان یک شهروند درگیر پروژه‌های سیاسی و اجتماعی بوده است و در سال ۲۰۰۲، به‌دلیل فعالیت در تأسیس مرکز کارتر، جایزه صلح نوبل را دریافت کرد. کارتر در ۱ اکتبر ۲۰۲۴، ۱۰۰ ساله شد.[۱]

کارتر که در شهر پلینز واقع در ایالت جورجیا بزرگ شد، در سال ۱۹۴۶ با مدرک لیسانس از آکادمی نیروی دریایی آمریکا فارغ‌التحصیل شد و به نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا پیوست. پس از مرگ پدرش در سال ۱۹۵۳، کارتر کار خود در نیروی دریایی را ترک کرد و به خانه خود در جورجیا بازگشت تا زمام امور کشت بادام زمینی خانواده‌اش را به‌دست گیرد. در همین دوره بود، که کارتر انگیزه پیدا کرد تا با جو جدایی نژادی مخالفت کند و از جنبش رو به رشد حقوق مدنی سیاهپوستان حمایت کند. او به یک فعال سیاسی در درون حزب دموکرات تبدیل شد. از سال ۱۹۶۳ تا ۱۹۶۷، کارتر در سنای ایالتی جورجیا خدمت کرد و در ۱۹۷۰، با شکست دادن کارل سندرز، فرماندار سابق در یک کمپین مبتنی بر مبارزه با جدایی نژادی و پیروی از سیاست تبعیض مثبت برای اقلیت‌های نژادی به عنوان فرماندار جورجیا انتخاب شد. کارتر تا سال ۱۹۷۵ به عنوان فرماندار باقی ماند. در سال ۱۹۷۶ کارتر برای ریاست‌جمهوری نامزد شد. علی‌رغم این که در ابتدای مبارزات انتخاباتی‌اش، در خارج از جورجیا چندان شناخته شده نبود، توانست با پیروزی در انتخابات داخلی حزب، نامزدی حزب دموکرات را در انتخابات ریاست جمهوری ۱۹۷۶ به دست آورد. در انتخابات سراسری، کارتر، رئیس‌جمهور جمهوری‌خواه وقت جرالد فورد را در انتخاباتی نزدیک شکست داد.

در دوره کارتر به‌عنوان رئیس‌جمهور، دو وزارتخانه جدید کابینه، وزارت انرژی و وزارت آموزش تأسیس شدند. وی یک سیاست ملی انرژی ایجاد کرد که شامل حفاظت، کنترل قیمت و استفاده از فناوری‌های جدید بود. در سیاست خارجی، کارتر پیمان کمپ دیوید، معاهدات کانال پاناما و دور دوم مذاکرات محدودسازی جنگ‌افزار راهبردی (SALT II) را دنبال کرد. در جبهه اقتصادی، او با رکود تورمی روبرو شد، ترکیبی مداوم از تورم بالا، بیکاری زیاد و رشد کند اقتصادی. پایان تنها دوره ریاست جمهوری وی با بحران گروگانگیری ایران در طی سال‌های ۱۹۷۹–۱۹۸۱، بحران انرژی ۱۹۷۹، حادثه تأسیسات هسته‌ای جزیره تری مایل و حمله شوروی به افغانستان همراه شد. در پاسخ به حمله شوروی، کارتر با پایان دادن به سیاست کاهش تنش (دتانت) که از زمان ریاست جمهوری نیکسون اتخاذ شده بود، تنش در جنگ سرد را افزایش داد، تحریم‌هایی علیه شوروی اعمال کرد و تحریم بازی‌های المپیک تابستانی ۱۹۸۰ را که در مسکو برگزار می‌شد، رهبری کرد. در سال ۱۹۸۰، کارتر در انتخابات مقدماتی حزب دموکرات با چالشی از سوی سناتور تد کندی روبرو شد، اما وی توانست مجدداً نامزدی حزب را به‌دست آورد. در انتخابات ریاست جمهوری ۱۹۸۰ کارتر با اختلاف بسیار زیاد آرای الکترال، از نامزد جمهوری‌خواه، رونالد ریگان شکست خورد.

وی تنها رئیس‌جمهور تاریخ آمریکا است که یک دوره کامل ریاست‌جمهوری را سپری کرد و نتوانست هیچ قاضی‌ای را به دیوان عالی ایالات متحده آمریکا منصوب کند. نظرسنجی‌های مورخان و تحلیلگران سیاسی معمولاً کارتر را به عنوان یک رئیس‌جمهور کمتر از حد متوسط رتبه‌بندی می‌کند. فعالیت‌های کارتر از زمان ترک ریاست جمهوری نسبت به خود ریاست جمهوری‌اش مطلوب تر دیده شده است.

در سال ۱۹۸۲، کارتر، مرکز کارتر را برای ارتقا و گسترش حقوق بشر تأسیس کرد و به دلیل بیست سال فعالیتش در این مرکز، جایزه صلح نوبل سال ۲۰۰۲ را از آن خود کرد. او در زمینه‌های مختلف بیش از ۳۰ کتاب نوشته است. وی همچنین عضو سازمان ریش‌سفیدان است که برای برقراری صلح در جهان تلاش می‌کنند و دزموند توتو نیز در آن عضویت داشت. نوشته‌های او، از خاطرات سیاسی گرفته تا شعر و در عین حال به اظهار نظر در مورد مسائل جهانی، از جمله دو کتاب در مورد مناقشه اسرائیل و فلسطین، که در آنها از رفتار اسرائیل با فلسطینی‌ها به عنوان آپارتاید انتقاد کرده است.

کارتر با ۱۰۰ سال سن، مسن‌ترین رئیس‌جمهور زنده آمریکا است و طولانی‌ترین عمر، دوران تأهل و دوره زندگی پس از ریاست‌جمهوری را در بین رؤسای جمهور آمریکا دارد. او چهارمین رهبر پیر در جهان است که در قید حیات است.

زندگی

کارتر جوان با سگ خود به‌نام بوزو

کارتر در یکم اکتبر ۱۹۲۴ میلادی در شهر پلینز (Plains) ایالت جورجیا به دنیا آمد. در میان روسای جمهور ایالات متحده، جیمی کارتر نخستین رئیس‌جمهوری است که در بیمارستان به دنیا آمده است.[۲] پدرش جمیز اِرل کارتر و مادرش لیلیان گوردی بودند. دغدغه اصلی سال‌های رشد او در خانواده کشت بادام زمینی، گفتگوهای سیاسی و اعتقاد به کلیسای پروتستان باپتیست بود. کارتر در ۱۹۴۶ از آکادمی علوم دریایی آناپولیس مریلند دانش‌آموخته شد و همان سال با رزالین اسمیت ازدواج کرد و دارای سه پسر به نام‌های جان ویلیام (جک)، جیمز اِرل سوم (چیپ)، دانل جفری (جف) و یک دختر به نام اِمی‌لین شد. وی پس از هفت سال خدمت (۵۳ –۱۹۴۶) به عنوان افسر نیروی دریایی به پلینز برگشت. در سال‌های ۶۶–۱۹۶۳ سناتور ایالت جورجیا و در سال‌های ۷۴ –۱۹۷۱ فرماندار ایالت جورجیا بود. در میان فرمانداران جوان جنوب، او با تأکید بر محیط زیست، کارآمدی دولت و رفع موانع نژادی توجه بسیاری را به خود جلب کرد.

کارتر دانش‌آموختهٔ فیزیک از آکادمی نیروی دریایی آمریکا است. او ۲۳ کتاب به رشتهٔ تحریر درآورده و هم‌اکنون استاد فرهنگ و ادبیات انگلیسی دانشگاه اموری است.[۳]

ریاست جمهوری (۱۹۷۶–۱۹۸۱)

خبر پیروزی جیمی کارتر در روزنامه اطلاعات

جیمی کارتر در سال‌های ۸۱ –۱۹۷۷ رئیس‌جمهور آمریکا بود. او در مسائل داخلی دستاوردهایی داشت، از جمله ایجاد هشت میلیون شغل، کاهش کسری بودجه، اتخاذ سیاست ملی انرژی و انجام اصلاحات در ادارات دولتی را می‌توان نام برد. کارتر در امور خارجی به دنباله‌روی از سیاست پیشینیان، مناسبات سیاسی کامل با جمهوری چین برقرار کرد و مذاکرات مربوط به پیمان محدودیت سلاح‌های هسته‌ای سالت‌دو را با اتحاد جماهیر شوروی به پایان رساند. در خاورمیانه با قرارداد کمپ دیوید در سال ۱۹۷۸ بین مصر و اسرائیل ارتباط برقرار کرد و توافقنامه‌های مربوط به کانال پاناما را به تصویب رساند.

اقتصاد

کارتر در دوره ریاست جمهوری دارای سابقه اقتصادی تقریباً مساوی بود. در دوسال اول ریاست کارتر ادامه بهبود رکود اقتصادی و بیکاری که در پایین‌تر از سطح قرار داشت در دستور کار بود. در دوران ریاست کارتر مشکلات اقتصادی از قبیل، کمبود بنزین و بیکاری و کمبود انرژی روبرو بود.

سیاستِ خارجی

نقشه سفرهای جیمی کارتر (رئیس‌جمهورآمریکا)

کارتر دوازده سفر بین‌المللی به ۲۵ کشور در دوران ریاست جمهوری انجام داده است.[۴] کارتر اولین ریس جمهور آمریکا بود که در سال ۱۹۷۷ (میلادی) به کشورهای جنوب صحرای آفریقا و نیجریه سفر کرد. مسافرتش شامل سفر به اروپا و آسیا، آمریکای لاتین بود. او چندین سفر به خاورمیانه برای مذاکرات صلح انجام داد.

اسرائیل و مصر

کارتر از ابتدای ریاست جمهوری سعی کرد کرد در ستیز اسرائیل و اعراب میانجیگری کند.[۵] کارتر پس از یک تلاش ناموفق برای رسیدن به یک سازش جامع بین مصر و اسرائیل در سال ۱۹۷۷ (از طریق گرد هم آوری مجدد کنفرانس ۱۹۷۳ ژنو،[۶] انور سادات رئیس‌جمهور مصر و مناخم بگین نخست‌وزیر اسرائیل را در سپتامبر ۱۹۷۸ به اردوگاه ریاست جمهوری در کمپ دیوید دعوت کرد، با این امید که صلح قطعی برقرار شود. با این که دو طرف نمی‌توانستند در خصوص عقب‌نشینی اسرائیل از کرانه باختری به توافق برسند، مذاکرات منجر به به رسمیت‌شناسی رسمی اسرائیل توسط مصر و ایجاد یک حکومت انتخابی در کرانه باختری و غزه شد. این منجر به پیمان کمپ دیوید شد، که به جنگ بین اسرائیل و مصر خاتمه داد.[۷]

انور سادات و جیمی کارتر در قرارداد کمپ دیوید

این پیمان منشأ بروز مخالفت گسترده داخلی در اسرائیل و مصر شد. یورگن ینزهاوگن مورخ استدلال می‌کند که تا زمانی که کارتر در ژانویه ۱۹۸۱ کنار رفت او «در وضعیت عجیبی قرار داشت - سعی می‌کرد از سیاست سنتی آمریکا فاصله بگیرد ولی نهایتاً اهداف آن سنت را که شکستن ائتلاف عربی، به حاشیه راندن فلسطینیان، ساختن یک ائتلاف با مصر، تضعیف اتحاد شوروی و تأمین امنیت اسرائیل بود را محقق کرد.»[۸]

ایران

همچنین ببینید: جزیره ثبات و انقلاب ۱۳۵۷ ایران
محمدرضا پهلوی و جیمی کارتر در تهران

با آغاز حرکت انقلابی مردم ایران، کارتر در ۱۰ دی ۱۳۵۶ به تهران سفر کرد تا حمایت کامل واشینگتن را به محمدرضا پهلوی ابلاغ کند. کارتر در ضیافتی که از طرف شاه به مناسبت ورودش ترتیب داده شده بود خطاب به محمدرضاشاه چنین گفت: «به دلیل رهبری بزرگ شاه، ایران جزیره ثبات در یکی از آشوب‌زده‌ترین نقاط جهان شده است. اعلی‌حضرت، این به دلیل تکریم بسیار نسبت به شما، رهبری شما و احترام و ستایش و عشقی است که ملت ایران به شما دارد. هیچ کشور دیگری در جهان برای برنامه‌ریزی مشترک از ایران به آمریکا نزدیک‌تر نیست. هیچ کشور دیگری برای بررسی مشکلات منطقه‌ای که مورد علاقهٔ هر دو طرف ما نیز هست ارتباط نزدیک‌تری از ایران با ما ندارد و هیچ رهبر دیگری نزد من احترامی عمیق‌تر و رابطه‌ای دوستانه‌تر ندارد».

در کنار جنگ سرد جدید با شوروی که موجب تهاجم شوروی به افغانستان در دسامبر ۱۹۷۹ شد در کارنامه جیمی‌کارتر در شرح جایزه صلح نوبل او به عنوان انتقاد یادآوری شد[۹] و در شبکه‌های خبری نیز انتشار یافت.[۱۰]

از ۱۷ دی ماه ۱۳۵۶ با چاپ مقاله «ایران و استعمار سرخ و سیاه» حرکت انقلابی مردم ایران ابعاد تازه‌ای یافت و با تظاهرات و اعتصابات گسترده در طول سال ۱۳۵۷ ادامه یافت. کارتر به‌طور مرتب از طریق ویلیام هیلی سالیوان سفیر آمریکا در ایران و اردشیر زاهدی مسائل مربوط به ایران را پیگیری می‌کرد. برژینسکی مشاور امنیت ملی کارتر در خاطراتش می‌نویسد: در روز سوم نوامبر ۱۹۷۸ (۱۲ آبان ماه ۱۳۵۷) به دستور رئیس‌جمهور از ساعت نه و پنج دقیقه تا نه و یازده دقیقه مستقیماً با شاه گفتگو کردم. به شاه گفتم: آمریکا بدون هیچ ملاحظه‌ای در بحران کنونی کاملاً از شما پشتیبانی می‌کند.

برژینسکی در ادامه می‌نویسد هدف من از تماس با شاه روشن کردن این مطلب بود که رئیس‌جمهور آمریکا از او پشتیبانی کرده و در صدد بودم او را تشویق به انجام اقدام قاطع کنم، پیش از آنکه اوضاع از کنترل خارج شود. اما ماه‌ها بود که اوضاع از کنترل شاه خارج شده بود. سرانجام دو روز بعد از این تماس در ۱۴ آبان ماه ۱۳۵۷ جعفر شریف‌امامی که نخست‌وزیر وقت بود در مقابل مشکلات فراوان تاب نیاورد و پس از ۷۰ روز صدارت استعفاء داد تا ارتشبد غلامرضا ازهاری کابینه نظامی خود را به شاه معرفی کند. در ۲۱ نوامبر ۱۹۷۸ (۳۰ آبان ماه ۱۳۵۷) کارتر در دیدار با زاهدی از او خواست تا پشتیبانی شدید ایالات متحده آمریکا از شاه و نیاز به نشان دادن قاطعیت از سوی او را به شاه اعلام کند. کارتر که می‌دید ایران در حال خروج از اردوگاه غرب است روز پنجشنبه ۱۴ ژانویه ۱۹۷۹ (۱۴ دیماه ۱۳۵۷) ژنرال رابرت هایزر معاون فرماندهی نیروهای مسلح آمریکا در اروپا را به تهران فرستاد تا از فروپاشی ارتش شاهنشاهی در پی خروج شاه از کشور جلوگیری کند و هم‌زمان نظامیان را از دست زدن به اقدامی نسنجیده یا خشونت‌آمیز بر ضد حکومت شاپور بختیار بازدارد. سرانجام هایزر در ۱۴ بهمن ماه ۱۳۵۷ تهران را ترک کرد.

کارتر طی ۱۴ ماه آخر دوره ریاست جمهوریش، درگیر موضوع گروگانگیری کارمندان سفارت آمریکا در ایران بود. ادامه گروگانگیری و تورم مستمر در داخل آمریکا منجر به شکست کارتر در انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۹۸۰ شد.

کارتر در مصاحبه با شبکه سی ان بی سی، دلیل انتخاب نشدن در دوره دوم ریاست جمهوری را عدم حمله نظامی به ایران می‌داند و می‌گوید من می‌توانستم ایران را با سلاح از نقشه جهان محو کنم ولی در این عملیات مردمان بی گناه زیادی کشته می‌شدند."مصاحبه جیمی کارتر با شبکهٔ سی ان بی سی " در یوتیوب

پس از ریاست جمهوری

کارتر در حال دوچرخه سواری در سال ۲۰۰۸

پیمان کمپ دیوید یکی از مهم‌ترین پیمان‌های صلح در طول تاریخ که نخستین و جدی‌ترین گام در پایان بخشیدن به جنگ اعراب و اسرائیل و نیز پایان بخش جنگ‌های ادامه‌دار مصر و اسرائیل بود با تلاش‌های کارتر به ثمر رسید. همچنین نشست سیاسی گوادالوپ یکی از مهم‌ترین نشست‌های سیاسی رهبران بلوک غرب بود که در این نشست جیمی کارتر کوشید تا رهبران کشورهای قدرتمند سرمایه‌داری را متقاعد نماید حمایت از رژیم‌های دیکتاتوری را متوقف نمایند. بر اساس این اقدامات وی در سال ۲۰۰۲ جایزه نوبل صلح را دریافت کرد.

تصویر عمومی و میراث

افکار عمومی

از رای‌دهندگان انتخابات ریاست جمهوری ۱۹۷۶ که کارتر آن را برنده شد دربارهٔ کارتر و جرالد فور نظرخواهی شد. بسیاری از رای‌دهندگان فورد را بابت عفو نیکسون سرزنش می‌کردند.[۱۱] در مقایسه، کارتر یک جنوبی صادق، روراست و خوش نیت دیده می‌شد.[۱۲] کارتر ریاست جمهوری خود را با رضایت ۶۶ درصدی آغاز کرد،[۱۳] که در زمانی که این سمت را ترک می‌کرد به ۳۴ درصد کاهش یافت، و ۵۵ درصد هم عدم رضایت داشتند.[۱۴]

رونالد ریگان، فرماندار سابق کالیفرنیا در انتخابات ریاست جمهوری ۱۹۸۰ در برابر خوی جدی و درون نگرانه کارتر، یک اعتماد به نفس ساده از خود بروز داد. کارتر در قیاس با ریگان، که به خاطر جذبه و محول کردن امور به زیردستانش شهره بود، بدبین و ناقاطع تصویر شد.[۱۵] ریگان از مشکلات اقتصادی، بحران گروگانگیری در ایران، و فقدان همکاری واشینگتن برای تصویر کردن کارتر به عنوان یک رهبر ضعیف و غیرمؤثر استفاده کرد. کارتر، همچون سلفش جرالد فورد، به دور دوم انتخاب نشد. در میان روسای جمهور، کارتر نخستین کسی بود که پس از هوور در سال ۱۹۳۲ از انتخاب به دور دوم بازماند.[۱۶]

ریاست جمهوری کارتر در ابتدا از سوی برخی دانشوران از جمله استیون هیوارد به عنوان یکی ناکامی دیده می‌شد.[۱۷][۱۸][۱۹] در رتبه‌بندی‌های تاریخی رئیس‌جمهورهای ایالات متحده آمریکا، ریاست جمهوری کارتر از جایگاه ۱۸ تا ۳۴ قرار دارد.[۲۰][۲۱] به هر روی، فعالیت‌های کارتر پس از ریاست جمهوری با اقبال مواجه شده است. ایندیپندنت نوشت، «به‌طور گسترده کارتر شخص بهتری از زمانی دانسته می‌شود که رئیس‌جمهور بود.»[۱۲] گرچه ریاست جمهوری او بازخوردهای مثبت و منفی داشته، تلاش‌های او در زمینه صلح‌بانی و امور بشردوستانه از زمانی که او از ریاست جمهوری کنار رفته کارتر را به عنوان یکی از موفق‌ترین رییسان جمهور سابق در تاریخ آمریکا مشهور کرده.[۲۰][۲۱]

مستند کانال‌های پشت پرده: بهای صلح (۲۰۰۹) تلاش‌های کارتر در کمپ دیوید، که بین اسرائیل و مصر صلح برقرار کرد، را مسبب آوردن تنها صلح معنادار به خاورمیانه می‌داند. این فیلم افتتاح کننده جشنواره فیلم موناکو بود.[۲۲][۲۳]

افتخارات و جوایز

کارتر جوایز و افتخارات زیادی از زمان ریاست جمهوری اش دریافت کرده و نهادها و جاهای متعددی به افتخار او نامگذاری شده است. کتابخانه و موزه جیمی کارتر در ۱۹۸۶ افتتاح شد.[۲۴] در ۱۹۹۸, نیروی دریایی ایالات متحده سومین و آخرین زیردریایی کلاس سیوولف را به افتخار رئیس‌جمهور سابق کارتر و خدمت او به عنوان افسر زیردریایی نامگذاری کرد. این یکی از معدود زیردریایی‌های نیروی دریایی شد که به افتخار یک شخص در قید حیات نامگذاری شده است.[۲۵] او در همان سال جایزه سازمان ملل متحد در زمینه حقوق بشر، را به افتخار دستاوردهای حقوق بشری،[۲۶] و مدال هوور، را که برای پاسداشت مهندسانی است که به جنبش‌های جهانی مشارکت کرده‌اند دریافت کرد.[۲۷] او جایزه صلح نوبل ۲۰۰۲ , را که تا حدی پاسخی به تهدیدات جنگی رئیس‌جمهور جرج دابلیو بوش علیه عراق و انتقادات کارتر از دولت بوش بود، دریافت کرد.[۲۸][۲۹]

کارتر نه بار به خاطر ضبط صوتی کتابهایش نامزد جایزه گرمی برای بهترین آلبوم کلمات شفاهی شده و سه بار آن را برنده شده است.[۳۰][۳۱][۳۲][۳۳]

فرودگاه سادر در امریکاس، جورجیا در سال ۲۰۰۹ به فرودگاه منطقه‌ای جیمی کارتر تغییر نام داده شد.[۳۴]

کارتر در ۱۹۸۴ جایزه آکادمی دستاورد آمریکا را برنده شد. در سال ۱۹۹۱, او عضو افتخاری انجمن فی بتا کاپا در دانشگاه ایالتی کانزاس شد.[۳۵] او در همان سال به عضویت مجمع فیلسوفان آمریکا انتخاب شد.[۳۶]

کتاب‌ها

  • Why Not the Best? (1975 and 1996)
  • A Government as Good as Its People (1977 and 1996)
  • Keeping Faith: Memoirs of a President (1982 and 1995) ISBN 1-55728-330-3
  • Negotiation: The Alternative to Hostility (1984 and 2003) ISBN 0-86554-137-X
  • The Blood of Abraham: Insights into the Middle East (1985, 1993 and 2007) ISBN 1-55728-293-5
  • Everything to Gain: Making the Most of the Rest of Your Life (1987 and 1995), with Rosalynn Carter, ISBN 1-55728-388-5
  • An Outdoor Journal (1988 and 1994) ISBN 1-55728-354-0
  • Turning Point: A Candidate, a State, and a Nation Come of Age (1992) ISBN 0-8129-2299-9
  • Talking Peace: A Vision for the Next Generation (1993 and 1995) ISBN 0-14-037440-X
  • Always a Reckoning (1995) ISBN 0-8129-2434-7, a collection of poetry, illustrated by his granddaughter
  • The Little Baby Snoogle-Fleejer (1995), a children's book, illustrated by his daughter
  • Living Faith (1996) ISBN 0-8129-3034-7
  • Sources of Strength: Meditations on Scripture for a Living Faith (1997) ISBN 0-8129-3236-6
  • The Virtues of Aging (1998) ISBN 0-345-42592-8
  • An Hour before Daylight: Memories of a Rural Boyhood (2001) ISBN 0-7432-1199-5
  • Christmas in Plains: Memories (2001) ISBN 0-7432-2715-8 also available on Audio CD (2001, 2006)
  • The Nobel Peace Prize Lecture (2002) ISBN 0-7432-5068-0
  • The Hornet's Nest (2003) ISBN 0-7432-5542-9, a historical novel about the American Revolution, and the first work of fiction written by a U.S. President
  • Sharing Good Times (2004) ISBN 0-7432-7068-1
  • Our Endangered Values: America's Moral Crisis (2005) ISBN 0-7432-8501-8; Audio CD won a Grammy Award for best spoken-word album.
  • Faith and Freedom: The Christian Challenge for the World (2005) ISBN 0-7156-3610-3; UK edition of Our Endangered Values
  • فلسطین صلح نه تبعیض (2006) شابک ‎۰−۷۴۳۲−۸۵۰۲−۶
  • Leading a Worthy Life: Sunday Mornings in Plains: Bible Study with Jimmy Carter (2007) Only available on Audio CD
  • Measuring Our Success: Sunday Mornings in Plains: Bible Study with Jimmy Carter (2007) Only available on Audio CD
  • A Remarkable Mother (2008) ISBN 978-1-4165-6245-0
  • Beyond the White House: Waging Peace, Fighting Disease, Building Hope (2008) ISBN 1-4165-5880-2

نگارخانه

جستارهای وابسته

منابع

  1. ↑ "Jimmy Carter, former US president, turns 100". BBC News. 2024-10-01. Retrieved 2024-10-01.
  2. ↑ Bourne, Peter G. (1997). Jimmy Carter: A Comprehensive Biography From Plains to Post-Presidency. New York: Scribner. ISBN 978-0-684-19543-8.
  3. ↑ «Emory Law School: EPIC». بایگانی‌شده از اصلی در ۲۰ اکتبر ۲۰۰۸. دریافت‌شده در ۱۲ نوامبر ۲۰۰۸.
  4. ↑ «Jimmy Carter - Travels of the President - Travels - Department History - Office of the Historian». history.state.gov. دریافت‌شده در ۲۰۱۹-۰۶-۰۴.
  5. ↑ Alter, p. 388-417
  6. ↑ Kaufman and Kaufman, 2006, pp. 53–56
  7. ↑ Herring, p. 841–842
  8. ↑ Jørgen Jensehaugen. Arab-Israeli Diplomacy under Carter: The US, Israel and the Palestinians (2018) p. 178, quoted on H-DIPLO بایگانی‌شده در ژوئیه ۴, ۲۰۱۹ توسط Wayback Machine)
  9. ↑ «Jimmy Carter - Facts». Nobel Prize. ۲۰۰۲.
  10. ↑ برخی ویدئوهای خبری
  11. ↑ "Polls: Ford's Image Improved Over Time". CBS News. December 27, 2006. Archived from the original on September 8, 2013. Retrieved March 21, 2022.
  12. ↑ ۱۲٫۰ ۱۲٫۱ "Jimmy Carter:39th president – 1977–1981". The Independent. London. January 22, 2009. Archived from the original on February 23, 2021. Retrieved January 28, 2009.
  13. ↑ "What History Foretells for Obama's First Job Approval Rating". Gallup.com. January 22, 2009. Archived from the original on January 11, 2012. Retrieved December 10, 2011.
  14. ↑ "Bush Presidency Closes With 34% Approval, 61% Disapproval". Gallup.com. Archived from the original on January 19, 2009. Retrieved December 10, 2011.
  15. ↑ Dionne, E. J. (May 18, 1989). "Washington Talk; Carter Begins to Shed Negative Public Image". نیویورک تایمز. Archived from the original on May 24, 2013. Retrieved January 28, 2009.
  16. ↑ "The Unfinished Presidency – Jimmy Carter's Journey Beyond the White House". The New York Times. 1998. Archived from the original on March 3, 2016. Retrieved November 27, 2015.
  17. ↑ Stillwell, Cinnamon (December 12, 2006). "Jimmy Carter's Legacy of Failure". San Francisco Chronicle. Archived from the original on July 17, 2015. Retrieved June 22, 2015.
  18. ↑ "Jimmy Carter: Why He Failed". Brookings Institution. January 21, 2000. Archived from the original on July 25, 2015. Retrieved June 22, 2015.
  19. ↑ Ponnuru, Ramesh (May 28, 2008). "In Carter's Shadow". Time. Archived from the original on July 25, 2015. Retrieved June 22, 2015.
  20. ↑ ۲۰٫۰ ۲۰٫۱ "Jimmy Carter's Post-Presidency". American Experience. PBS, WGBH. Archived from the original on May 6, 2015. Retrieved June 22, 2015.
  21. ↑ ۲۱٫۰ ۲۱٫۱ Brinkley, pp. 505–530
  22. ↑ Gibb, Lindsay (June 4, 2009). "Monte-Carlo TV fest opens with doc for first time". Archived from the original on March 26, 2014. Retrieved June 12, 2012.
  23. ↑ "WorldScreen.com – Archives". www.worldscreen.com. Retrieved June 22, 2015.
  24. ↑ Applebome, Peter (May 30, 1993). "Carter Center: More Than the Past". The New York Times. Archived from the original on July 5, 2015. Retrieved June 22, 2015.
  25. ↑ McIntyre, Jamie (April 8, 1998). "Navy to name submarine after former president Jimmy Carter". CNN. Archived from the original on June 22, 2015. Retrieved June 22, 2015.
  26. ↑ "HR Prize – List of previous recipients". کمیساریای عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد. Archived from the original on April 8, 2016. Retrieved June 22, 2015.
  27. ↑ "James Earl Carter Jr 1998 – ASME". Archived from the original on July 14, 2014. Retrieved July 13, 2014.
  28. ↑ "The Nobel Peace Prize for 2002 to Jimmy Carter" (Press release). Nobelprize.org. October 11, 2002. Archived from the original on July 1, 2015. Retrieved June 22, 2015.
  29. ↑ "Jimmy Carter wins Nobel Peace Prize". CNN. October 11, 2002. Archived from the original on November 21, 2009. Retrieved June 22, 2015.
  30. ↑ Gregory Krieg (February 15, 2016). "Former President Jimmy Carter wins Grammy Award". CNN. Archived from the original on September 24, 2021. Retrieved March 21, 2022.
  31. ↑ Leeds, Jeff; Manly, Lorne (February 12, 2007). "Defiant Dixie Chicks Are Big Winners at the Grammys". The New York Times. ISSN 0362-4331. Archived from the original on February 14, 2013. Retrieved June 22, 2015.
  32. ↑ Judy Kurtz, Jimmy Carter up for another Grammy بایگانی‌شده در ۲۰۲۱-۰۵-۱۴ توسط Wayback Machine, The Hill (December 7, 2015).
  33. ↑ Karanth, Sanjana (February 11, 2019). "Jimmy Carter Wins 2019 Grammy Award For Spoken Word Album". The Huffington Post. Archived from the original on February 12, 2019. Retrieved February 11, 2019.
  34. ↑ "Jimmy Carter Regional Airport Becomes a Reality". Fox News. Associated Press. October 11, 2009. Archived from the original on July 7, 2015. Retrieved June 22, 2015.
  35. ↑ "PBK – Phi Beta Kappa Presidents". www.pbk.org. Archived from the original on November 18, 2020. Retrieved November 29, 2019.
  36. ↑ "APS Member History". search.amphilsoc.org. Retrieved 2022-04-14.

پیوند به بیرون

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ جیمی کارتر موجود است.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=جیمی_کارتر&oldid=40586094»