تابش گرمایی
تابش گرمایی، تابش الکترومغناطیسی است که حاصل حرکت ذرات باردار در ماده با دمایی بیش از صفر مطلق است که این حرکت با نظریه جنبشی توضیح داده می‌شود. تمامی مواد با دمایی بیش از صفر مطلق از خود تابش گرمایی ساطع می‌کنند. برای مثال هنگامی که دمای جسمی بیش از صفر درجه مطلق است برخورد میان اتم‌های جسم سبب تغییر (افزایش) انرژی جنبشی اتم‌ها و مولکول‌ها می‌شود. این تغییر سبب شتاب بار یا نوسان دو قطبی و منجر به تابش الکترومغناطیسی می‌شود. نمونه‌هایی از تابش گرمایی عبارتند از: تابش زمینه کیهانی، نور و فروسرخ که توسط آشکارساز فروسرخ قابل شناسایی هستند.
تابش گرمایی از قانون سرد شدن نیوتن و رسانش گرمایی متفاوت است.
در تعادل ترمودینامیکی برای توضیح طیف تابش جسم سیاه که تنها وابسته به دمای جسم است از قانون پلانک استفاده می‌شود و برای محاسبه بسامد تابش، از قانون جابجایی وین، و برای محاسبهٔ شدت تابش از قانون استفان‐بولتزمن استفاده می‌شود.
مرور کلی
[ویرایش]
تابش حرارتی ، انتشار امواج الکترومغناطیسی از تمام موادی است که دمای آنها بیشتر از صفر مطلق است [4][1] ، تابش حرارتی منعکس کننده تبدیل انرژی حرارتی به انرژی الکترومغناطیسی می باشد .
انرژی حرارتی ، حاصل انرژی جنبشی حرکت تصادفی اتم ها و مولکول ها در ماده است ، این اتم ها و مولکول ها از ذرات باردار ، یعنی پروتن ها و الکترون ها تشکیل شده اند . فعل و انفعالات جنبشی بین ذرات ماده ، منجر به شتاب بار و نوسانات دو قطبی می شود . این منجر به تولید الکترودینامیک میدان های الکتریکی و مغناطیسی جفت شده و در نتیجه انتشار فوتون ها می شود که انرژی را از بدن دور می کند . تابش الکترومغناطیسی ، از جمله نور مرئی ، به طور نامحدود در خلاء منتشر می شود.
جستارهای وابسته
[ویرایش]منابع
[ویرایش]- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Thermal radiation». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۱ ژوئن ۲۰۱۵.
 | این یک مقالهٔ خرد فیزیک است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |