ایلیوشین ایل-۲۸
| ایلیوشین ایل-۲۸ | |
|---|---|
| |
| کاربری | بمب‌افکن جت |
| تولیدکننده | ایلیوشین آویا (B-228 و CB-228) هاربین (H-5) |
| نخستین پرواز | ۸ ژوئیه ۱۹۴۸ |
| معرفی | ۱۹۵۰ |
| بازنشستگی | دههٔ ۱۹۸۰ (شوروی) |
| وضعیت | تحت خدمت: نیروی هوایی کره شمالی |
| کاربر اصلی | نیروی هوایی شوروی نیروی هوایی ارتش آزادی‌بخش خلق نیروی هوایی چکسلواکی نیروی هوایی لهستان نیروی هوایی کره شمالی |
| تعداد ساخته‌شده | بیش از ۶٬۶۳۵ فروند |
| گونه‌ها | ایلیوشین ایل-۳۰ |
ایلیوشین ایل-۲۸ (به روسی: Илью́шин Ил-۲۸) یک هواگرد بمب‌افکن جت دوره جنگ سرد ساخت شوروی است. نخستین استفاده‌کننده این هواگرد نیروی هوایی شوروی بوده است. ایل-۲۸ نخستین پرواز خود را روز ۸ ژوئیه سال ۱۹۴۸ به انجام رساند.
طراحی و تولید
[ویرایش]
ایلیوشین ایل-۲۸ به عنوان بمب‌افکن تاکتیکی، هواگرد شناسایی و آموزشی تولید و برای نخستین بار سال ۱۹۵۰ در نیروی هوایی شوروی وارد خدمت شد. این هواگرد قادر به حمل بمب، مین، اژدر و تسلیحات هسته‌ای است. مدل‌های آن شامل ایل-۲۸آر هواگرد شناسایی، ایل-۲۸تی هواگرد اژدرافکن برای نیروی دریایی و ایل-۲۸یو هواگرد آموزشی می‌شود.[۱]
ناتو در ابتدا نام گزارشی بوچر (Butcher - قصاب) را بر ایل-۲۸ نهاد اما سپس آن را به بیگل (Beagle) تغییر داد.[۱]
مجموعاً حدود ۳۰۰۰ فروند ایل-۲۸ تولید گردید. حدود ۲۰۰ فروند دیگر نیز در چکسلواکی تحت عنوان B-288 تولید شد. چین هم این هواگرد را با نام H-5 بین سال‌های ۱۹۶۶ تا ۱۹۸۲ تولید کرد. نیمی از هواگردهای تولید شده در شوروی به پانزده کشور دیگر شامل کشورهای عضو پیمان ورشو، صادر گشتند.[۱]
تاریخچه عملیاتی
[ویرایش]هواگرد ایل-۲۸ در نیجریه، مصر، ویتنام، کره شمالی، عراق، یمن، سوریه و افغانستان در میدان‌های رزم استفاده گردید. به صورت کلی، این هواگرد در ارتفاع پایین به کار گرفته می‌شد چرا که دقت بالایی در بمباران نداشت.[۱]
مشخصات (ای ال-۲۸)
[ویرایش]
داده‌ها از Jane's All The World's Aircraft 1982–83[۲]
ویژگی‌های کلی
- خدمه: ۳
- طول: ۱۷٫۶۵ متر (۵۷ فوت ۱۱ اینچ)
- پهنای بال: ۲۱٫۴۵ متر (۷۰ فوت ۴ اینچ)
- ارتفاع: ۶٫۷ متر (۲۲ فوت ۰ اینچ)
- مساحت بال‌ها: ۶۰ متر مربع (۶۵۰ فوت مربع)
- ماهی‌واره: TsAGI SR-5S (12%)[۳]
- وزن خالی: ۱۲٬۸۹۰ کیلوگرم (۲۸٬۴۱۸ پوند)
- وزن ناخالص: ۱۸٬۴۰۰ کیلوگرم (۴۰٬۵۶۵ پوند)
- بیشترین وزن برخاست: ۲۱٬۲۰۰ کیلوگرم (۴۶٬۷۳۸ پوند)
- پیشرانه هواگرد: ۲ عدد centrifugal-flow توربوجت engines Klimov VK-1A، ۲۶٫۵ کیلونیوتن (۶٬۰۰۰ پوند-نیرو) در هر موتور
عملکرد
- حداکثر سرعت: ۹۰۲ کیلومتر بر ساعت (۵۶۰ مایل بر ساعت؛ ۴۸۷ گره) at ۴٬۵۰۰ متر (۱۴٬۸۰۰ فوت)
- سرعت کروز: ۷۷۰ کیلومتر بر ساعت (۴۷۸ مایل بر ساعت؛ ۴۱۶ گره) at ۱۰٬۰۰۰ متر (۳۳٬۰۰۰ فوت)
- بُرد: ۲٬۱۸۰ کیلومتر (۱٬۳۵۵ مایل؛ ۱٬۱۷۷ مایل دریایی)
- حداكثر ارتفاع: ۱۲٬۳۰۰ متر (۴۰٬۴۰۰ فوت)
- نرخ صعود: ۱۵ متر بر ثانیه (۳٬۰۰۰ فوت بر دقیقه)
جنگ‌افزار
- سلاح‌ها ۴ قبضه توپ نودلمان-ریختر ان.آر-۲۳ (۲ توپ در دماغه و دو توپ در سکوی توپ در دم هواپیما)
- بمب‌ها: 3,000 kg (6,600 lb) of bombs in internal bay (1,000 kg (2,200 lb) normal)
منابع
[ویرایش]- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ Tucker-jones 2015, p. 18.
- ↑ Taylor 1982, pp. 36–37.
- ↑ Lednicer, David. "The Incomplete Guide to Airfoil Usage". m-selig.ae.illinois.edu. Retrieved 16 April 2019.
جستارهای وابسته
[ویرایش]توسعه مرتبط
هواگردهای با عملکرد، پیکربندی و یا دوره زمانی مشابه
- انگلیش الکتریک کانبرا/مارتین بی-۵۷ کانبرا-
بریتانیا/
ایالات متحده آمریکا - نورث امریکن بی-۴۵ تورنادو- ایالات متحده آمریکا
- سود اویاسیون واتور ۲بی-
فرانسه - توپولف تو-۱۴-
اتحاد جماهیر شوروی
