آولا ماگنا
| میراث جهانی یونسکو | |
|---|---|
 نمای هوایی از سالن در سال ۲۰۱۱ | |
| مکان | دانشگاه شهر کاراکاس، کاراکاس، ونزوئلا |
| معیار ثبت | فرهنگی: (i), (iv) |
| شمارهٔ ثبت | ۹۸۶ |
| تاریخ ثبت | ۲۰۰۰ |
| مختصات | ۱۰°۲۹′۲۷″ شمالی ۶۶°۵۳′۲۶″ غربی / ۱۰٫۴۹۰۸۳°شمالی ۶۶٫۸۹۰۵۶°غربی |
| خطای لوآ در پودمان:Location_map در خط 553: ناتوان در یافتن تعریف‌های واردشده برای نقشهٔ مکان‌نما: «پودمان:Location map/data/Venezuela UCV Conjunto Central» موجود نیست. | |
آولا ماگنا (انگلیسی: Aula Magna) یک تالار کنسرت در دانشگاه مرکزی ونزوئلا است. این تالار در دانشگاه شهر کاراکاس و در کنار ساختمان کتابخانه اصلی دانشگاه قرار دارد. طراحی این سالن در دهه ۱۹۴۰ توسط معمار ونزوئلایی کارلوس رائول ویلانوئوا انجام شد و ساخت آن توسط شرکت دانمارکی Christiani & Nielsen در سال‌های ۱۹۵۲–۵۳ صورت گرفت. این سالن به‌خاطر اهمیت هنری و معماری خود به عنوان میراث جهانی ثبت شده است. یکی از ویژگی‌های برجسته سالن، صوت‌شناسی «ابرها» است که هم از نظر زیبایی‌شناسی و هم از نظر عملکردی کاربرد دارند. این عنصر طراحی در سالن به علم آکوستیک فضاهای داخلی کمک کرده است، اگرچه نمای خارجی ساختمان نیز از اهمیت معماری برخوردار است.
آولا ماگنا به عنوان «مهم‌ترین سالن کنسرت» دانشگاه شناخته شده است. این امر تا حدی به دلیل قابلیت کاربردی آن است: این سالن بزرگ‌ترین سالن با ظرفیت ۲۷۰۰ نفر است و صندلی‌های آن قابل جابجایی هستند. اما این سالن از نظر رویدادهای علمی، هنری و سیاسی که در آن برگزار شده نیز اهمیت دارد. برخی از این رویدادها برای کشور بسیار مهم بوده و بخشی از جنبش‌های تاریخی بوده‌اند. در کاراکاس امروزی، این سالن به عنوان یک نقطه بحث سیاسی نیز شناخته شده است و از کمبود منابع مالی برای نگهداری رنج می‌برد. مدیر فعلی سالن ترینا مدینا است و روزاریو سیلوا پریتو دستیار مدیر می‌باشد.[۱]
ساخت و ساز
[ویرایش]زمانی که شهر دانشگاهی در سال ۱۹۴۳ شروع به کار کرد، کمیته‌ای برای تجزیه و تحلیل گزینه‌های طراحی تشکیل شد. علاوه بر انتخاب محل در نزدیکی مرکز کاراکاس، کمیته همچنین پیشنهاد کرد که طرح پردیس دانشگاه بر اساس مدل‌های مشابه، از جمله «پروژه شهری» لئوپولد روتِر در دانشگاه ملی کلمبیا در بوگوتا باشد.[۲]
طراحی‌های اولیه برای مجموعه اصلی پردیس از سال ۱۹۴۴ آغاز شد، زمانی که معمار کارلوس رائول ویلانوئوا مطالعات اولیه و طرح کلی را طراحی کرد. در سال‌های بعد، مجتمع پزشکی دانشگاه ساخته شد و این امر منجر به ایجاد «تغییرات عمده» در طرح‌ها در سال ۱۹۴۹ گردید. طراحی نهایی تا سال ۱۹۵۲ کامل شد.[۳] توانایی ایجاد تغییرات در طرح‌ها تا حدی به دلیل رونق اقتصادی ونزوئلا و تا حدی به دلیل شخصیت سازگار ویلانوئوا بود. از کارهای او در این دوره، آولا ماگنا به عنوان یک اثر نوآورانه شناخته می‌شود.[۳] ویلانوئوا قادر بود کار خود را تطبیق دهد، در حالی که به اصول نوگرایی خود وفادار باقی ماند و آماده بود تا طرح‌ها را طبق تغییرات ایده‌ها برای ساخت و ساز تغییر دهد.[۴] در راستای تم پروژه، طراحی‌های ویلانوئوا شامل ویژگی‌های غیر متعارفی است که طبیعت هنری آن‌ها را نشان می‌دهد، مانند توصیف ساختمان‌ها نه به عنوان اشیاء بلکه به عنوان «حرکات» (که آولا ماگنا IV از آن‌هاست).[۳][۵] آولا ماگنا و پلازا کوبیرتا در مرکز پروژه پردیس قرار گرفتند، به عنوان اوج دیگر عناصر آن.[۵]
قرارداد ساخت آولا ماگنا به شرکت کریستینی و نیلسن داده شد، که ساخت آن از ۲۸ نوامبر ۱۹۵۲ آغاز و تاریخ اتمام آن ۳۱ مارس ۱۹۵۳ تعیین شد؛[۶][۷] یعنی این که کار باید تنها در ۴ ماه تکمیل می‌شد. این سالن در زمان مقرر به پایان رسید،[۷] همان‌طور که توسط دیکتاتور نظامی مارکوس پرز خیمنز درخواست شده بود.[۱] این سالن ساختمان اصلی پروژه کارلوس رائول ویلانوئوا برای دانشگاه بود، پروژه‌ای که شامل ایجاد و بازطراحی پردیس دانشگاه توسط ویلانوئوا بود.[۸][۹][۶] این سالن در ۳ دسامبر ۱۹۵۳ به‌طور رسمی با یک مراسم مذهبی کوچک افتتاح شد، اما به‌طور رسمی در ۲ مارس ۱۹۵۴ با افتتاح دهمین کنفرانس بین‌المللی آمریکا افتتاح گردید.[۸][۱۰]
در یک واقعه افسانه‌ای، زمانی که ویلانوئوا برای اولین بار وارد سالن تکمیل شده شد و ابرهای صوتی تازه رنگ‌شده را دید، دستان خود را به هوا بلند کرد و فریاد زد که این بسیار عظیم است.[۱۱] همکاری ویلانوئوا با الکساندر کالدر، هنرمند و مهندس آمریکایی که «ابرهای شناور» معروف سالن را طراحی و ساخته بود، آغازگر یک رابطه کاری طولانی‌مدت میان این دو بود، اگرچه کالدر تنها یک بار، در سال ۱۹۵۵، سالن تکمیل شده را دید.[۳]
جستارهای وابسته
[ویرایش]منابع
[ویرایش]- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب
<ref> غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام1ucvوارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.). - ↑ Segawa, Hugo (2008). RIO DE JANEIRO, MÉXICO, CARACAS: CIDADES UNIVERSITÁRIAS E MODERNIDADES 1936 - 1962 (به پرتغالی). Revista de Urbanismo e Arquitetura. p. 44.[پیوند مرده]
- ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ ۳٫۲ ۳٫۳ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب
<ref> غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام2bookوارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.). - ↑ Fortini, Vito (2017). The Social Importance of Landscaping in Public Spaces in Latin America: Three Cases Studies in Mexico, Brazil and Venezuela. Vol. 7 (10 ed.). L'architettura della città. p. 62. Archived from the original on 2018-09-02. Retrieved 2018-09-01.
- ↑ ۵٫۰ ۵٫۱ APPROPRIATE TECHNOLOGIES Technological Culture in Modern Latin American Architecture (PDF). pp. 96–110. Archived from the original (PDF) on September 2, 2018. Retrieved September 1, 2018.
- ↑ ۶٫۰ ۶٫۱ "15 Datos curiosos sobre el Aula Magna de la UCV". La Tienda Venezolana (به اسپانیایی). Archived from the original on August 27, 2018. Retrieved August 26, 2018.
- ↑ ۷٫۰ ۷٫۱ "5 datos curiosos para celebrar el cumpleaños del Aula Magna – UCV Noticias" (به اسپانیایی). Archived from the original on December 5, 2020. Retrieved May 18, 2019.
- ↑ ۸٫۰ ۸٫۱ "Aula Magna Info". Universidad Central de Venezuela (به اسپانیایی). Archived from the original on August 26, 2018. Retrieved August 26, 2018.
- ↑ "¿Qué hace especial al Aula Magna? (video)". UCV Noticias: Dirección de Información y Communicaciones, adscrita al Rectorado UCV (به اسپانیایی). Archived from the original on August 27, 2018. Retrieved August 26, 2018.
- ↑ "The Tenth Inter-American Conference, held at Caracas, Venezuela, March 1–28, 1954". United States of America Department of State Office of the Historian. Archived from the original on September 3, 2018. Retrieved September 3, 2018.
- ↑ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب
<ref> غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام:copredوارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Aula Magna (Central University of Venezuela)». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۵ ژانویه ۲۰۲۵.
پیوند به بیرون
[ویرایش]